"ငါေတာ့သိခၤါစဝ္ျဖစ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး.. မထင္တာမဟုတ္ဘူး ျဖစ္ကိုမျဖစ္ဘူး"
ပန္းသီးတစ္လုံးကိုအခြာႏႊာစားရင္းႏွင့္ နက္ရႈိင္းကေပါ့ေပါ့တန္တန္ဆိုလိုက္သည္။ ဈာန္အၾကည့္ကနက္ရႈိင္းထံေရာက္သြားၿပီး
"ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ေသခ်ာေပါက္ေျပာႏိုင္ရသလဲ"
"ရွင္းပါတယ္ ငါကၾကာျဖဴကိုသတ္ဖို႔ဒီအထိလာခဲ့တဲ့သူေလ ငါ့ႏွလုံးသားထဲမွာရွိေနတာ ၾကာျဖဴကိုသတ္ဖို႔ ခံစားခ်က္တစ္ခုပဲ ငါ့လိုလူက ၾကာျဖဴဆီအမူထမ္းတဲ့ သိခၤါစဝ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလား ငါသူ႔အတြက္အသက္ေပးၿပီး အမူထမ္းမယ့္စစ္သည္ေကာင္းဆိုတာ ေတြးေတာင္မေတြးရဲဘူး အဟြန္း.."
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သူ႔စကားကိုသူ႔ဘာသာသေဘာက်သြားဟန္ျဖင့္ ရယ္လိုက္ျပန္၏။ နက္႐ိူင္းရယ္ပုံက တကယ္ကိုေပါ့ပ်က္ပ်က္...
သို႔ေသာ္ နက္႐ိူင္းစကားေတြကလည္း ယုတၱိတန္ပါသည္။ ၾကာျဖဴကိုမုန္းလြန္းခဲ့ေသာ နက္ရႈိင္းေျမဟာ သိခၤါစဝ္ႏွင့္ ဘယ္လိုမွမအပ္စက္ႏိုင္သည္မဟုတ္လား...
နက္ရႈိင္းက စိတ္ေျပႏွေျပႏွင့္ပန္းသီးစားေနရင္းမွ
"ျဖစ္ႏိုင္တာက မင္းပဲဈာန္.."
"ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ရွင္းျပပါဦး"
"အသိသာႀကီးကိုကြာ.. မင္းကၾကာျဖဴအတြက္အမုန္းမရွိဘူး ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး စိတ္ေပ်ာ့လြန္းတယ္ ေနာက္ဆုံးသူ႔သမီးကိုေတာင္ခ်စ္လိုက္ေသးတယ္ ဂ႐ုစိုက္ခ်င္တယ္ ကာကြယ္ေပးခ်င္တယ္.. မင္းမွာသိခၤါစဝ္ရဲ႕ေသြးအျပည့္ရွိၿပီးသားပါ"
ေလွာင္သလား... ခနဲ႔သလား မသဲကြဲပါ။ သို႔ေသာ္ခရာလည္းရွိေနသည္။ အားလုံးေရွ႕တြင္မို႔ သူမ်က္ႏွာပူသြားမိတာေတာ့ အမွန္ပင္။
"ခင္ဗ်ားရဲ႕သီအိုရီကမလုံေလာက္ပါဘူး နက္ရႈိင္း"
"ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးထြက္ပါတယ္ ဒီေတာ့သိခၤါစဝ္ရွာေဖြမယ့္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ပြဲထဲမွာ ငါ့ကိုမစဥ္းစားနဲ႔ေတာ့ ထည့္လည္းမတြက္နဲ႔ ငါႏွလုံးသားက အခုထိၾကာျဖဴဘယ္နည္းနဲ႔သတ္ရမလဲဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ပဲရွိတယ္"
ေျပာၿပီးပုခုံးတြန႔္ကာနက္႐ိူင္းထြက္သြားေတာ့ ေကာင္းကင္ကသက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး
"သူေျပာတာလည္းမွန္ပါတယ္ နက္ရႈိင္းက သိခၤါစဝ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး.."
"ဒါေပမယ့္ ေတြးၾကည့္ရင္ျဖစ္လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္"
ဈာန္ကေတြးေတြးဆဆႏွင့္ဆိုလိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ကလက္မခံဟန္ႏွင့္..
"ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မလဲ..."
"နက္ရႈိင္းကတစ္ခ်ိန္လုံး ၾကာျဖဴကိုသတ္ဖို႔ပဲေတြးၿပီး ဒီအထိေရာက္လာခဲ့ေပမယ့္ အခုထိၾကာျဖဴနဲ႔ထိပ္တိုက္မေတြ႕ရဘူး ၾကာျဖဴကလည္းသူ႔ကိုရန္မျပဳသလို သူ႔ဆီလည္းေရာက္မလာခဲ့ဘူး ၾကာျဖဴအေနနဲ႔နက္ရႈိင္းကို ဒီေလာက္ေရွာင္ေနစရာအေၾကာင္းမရွိဘူးထင္တာပဲ ၿပီးေတာ့..."
ဈာန္ကစကားကိုေခတၱာရပ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္သူတို႔ကိုအားနားဟန္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"မို႔နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေျပာရမွာ အားလုံးကိုအားနာမိေပမယ့္ အမွန္တရားျဖစ္ေနတယ္ အဲ့ဒီအတြက္ ႀကိဳေတာင္းပန္ပါရေစ "
"ရပါတယ္ စိမ္းတို႔အားလုံးနားလည္မွာပါ"
"မို႔က ခရာ့ကိုအမ်ားႀကီးအႏိုင္က်င့္ခဲ့တယ္ ဒီၾကားထဲကြၽန္ေတာ္တို႔မသိတာေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမွာပါ ေနာက္ဆုံး ခရာ့အသက္အႏၲာရယ္ထိပါရန္ျပဳခဲ့တယ္ ဒါေၾကာင့္ၾကာျဖဴဟာ မို႔ဆီခဏခဏလာခဲ့တယ္ နာက်င္ထိတ္လန႔္မူေတြေပးၿပီး ေျခာက္လွန႔္ေစခဲ့တယ္ ခရာကိုထိခိုက္ေစမူအတြက္ မို႔ကိုလည္းျပန္ထိခိုက္ေစခဲ့တယ္ ေနာက္ဆုံးမို႔ေသဆုံးခဲ့ရတဲ့အထိပါပဲ ဒါဟာခရာ့ေၾကာင့္လို႔ ကြၽန္ေတာ္မဆိုလိုသလို မို႔ကိုလည္းအျပစ္တင္တာမဟုတ္ပါဘူး မို႔ေသဆုံးမူဟာ ခရာ့ကိုျပဳခဲ့တဲ့ဝဋ္ေႂကြးေတြေၾကာင့္ေတာ့ အနည္းအမ်ားေတာ့ပါမယ္ထင္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ နက္႐ိူင္းက်ေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ျဖစ္ေနတယ္"
"ကိုဈာန္ဆိုလိုခ်င္တာက.."
"ရွင္းပါတယ္စိမ္း နက္ရႈိင္းဟာခရာ့ကို ဘယ္ေလာက္အႏိုင္က်င့္ႏွိပ္စက္ခဲ့မွန္း အားလုံးအျမင္ပါ တစ္ခါတေလနက္႐ိူင္းရဲ႕အႏိုင္ယူမူက ခရာ့အသက္အႏၲာရယ္ကိုပါ ထိခိုက္သြားေစႏိုင္ခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ၾကာျဖဴ တစ္ခါမွနက္ရႈိင္းဆီေရာက္မလာခဲ့ဘူး ၿပီးေတာ့အႏၲရယ္မေပးခဲ့ဘူး သူ႔ကိုလည္းသတ္ဖို႔လာတယ္ သူ႔သမီးကိုလည္း တခ်ိန္လုံးႏွိပ္စက္အႏိုင္က်င့္ေနတာကို မ်က္ကြယ္ျပဳထားတာ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတယ္ ၾကာျဖဴအေနနဲ႔နက္႐ိူင္းကို ဒီေလာက္ထိခြင့္လြတ္ေပးေနတာဟာ သိပ္ကိုခိုင္လုံတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုေတာ့ ရွိေနမွာပါ.."
ဈာန္ေတြးပုံကလည္းယုတၱိတန္ပါသည္။ ေစတန္က ၿငိမ္သက္စြာစဥ္းစားေနရင္းမွ..
"ဒါေပမယ့္နက္႐ိူင္း သိခၤါစဝ္မျဖစ္ဖို႔ေတာ့ ဆုေတာင္းရမွာပဲ သိခၤါစဝ္ႏွလုံးသားႏိုးထဖို႔က သိပ္ခက္ခဲသြားလိမ့္မယ္.."
ေစတန္စကားကမွန္ေနသည္မို႔ သူတို႔အသီးသီးသက္ျပင္းသာခ်မိလိုက္၏။ တကယ္ကိုသူတို႔အားလုံးအခက္ေတြ႕ေနရၿပီ ထင္သည္။
"နက္႐ိူင္းဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ ဈာန္လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းကင္နဲ႔ကမာၻလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ သိခၤါစဝ္ကမွတ္ညဏ္ေတြေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့သူေလ ဘာမွမထူးျခားတာမရွိဘူးဆိုေပမယ့္ ေကာင္းကင္နဲ႔ကမာၻကပိုျဖစ္ႏိုင္ေသးတာပဲ အကုန္လုံးက ဒီေနရာကို ပ႒ာန္းဆက္ရွိလို႔ေရာက္လာခဲ့ၾကတာပါ.."
စိမ္းစကားေၾကာင့္ ေစတန္ကအလိုလိုၿပဳံးမိၿပီးေနာက္..
"ပ႒ာန္းဆက္မဟုတ္ဘူးစိမ္း ဝဋ္ေႂကြးေၾကာင့္ပါ"
ေျပာၿပီးေစတန္ထြက္သြားေတာ့ စိမ္းသက္ေမာေလးသာခ်မိေတာ့သည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕.. ဆိုးဝါးတဲ့ဝဋ္ေႂကြးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္.။
"ဘာမွန္းမသိတဲ့အေျဖကို ရွာရမွာအေတာ္ခက္တယ္ မွတ္ညဏ္ေတြေဖ်ာက္ခံရတဲ့လူဟာ သူ႔ကိုသူျပန္ရွာေတြ႕ဖို႔ဆိုတာ တကယ္မလြယ္တဲ့ကိစၥပဲ.."
ကမာၻကညည္းညည္းညဴညဴဆိုလိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္က
"ဒါေပမယ့္ ငါတို႔လုပ္ရမွာပဲ ျဖစ္ေအာင္ကိုလုပ္ကိုလုပ္ရမယ္ ငါဘယ္သူ႔ကိုမွထပ္မဆုံး႐ူံးခ်င္ေတာ့ဘူး.."
ေကာင္းကင္စကားက သူတို႔ကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေစေတာ့သည္။ ဈာန္ကဘာမွမတုန႔္ျပန္ဘဲ အျပင္သို႔ ထြက္လာေတာ့၏။
ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္၏လျပည့္ေန႔ညေနခင္းကာ သိပ္ကိုလွပလြန္းေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ရင္ထဲတြင္ေတာ့ဘယ္မွာလွပႏိုင္မည္နည္း။
ေသာကေတြ... ပူေလာင္မူေတြ.. စိုးရိမ္ေၾကာက္႐ြံံမူေတြႏွင့္ အသက္ရႉလိုက္တိုင္းမွာျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား...။
"ဈာန္...."
သူတစ္ေယာက္တည္းအေတြးမ်ားစြာျဖင့္ ႐ူပ္ေထြးေနစဥ္ ေခၚသံသဲ့သဲ့ေလးတစ္ခုေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္လိုက္မိသည္။ သူမသိေသာ.. လူစိမ္းေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္၏ေခၚသံ...
ဈာန္ေဘးဘီဝဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွရွိမေနပါ။ သို႔ေသာ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိၿပိဳက်ပ်က္ဆီးေနသည့္ အေဆာက္အဦးနားတြင္ေတာ့ မူန္ဝါးဝါးအရိပ္တစ္ခု..။
သူဇေဝဇဝါျဖင့္ ထိုေနရာသို႔ေလွ်ာက္သြားရင္း..
"ခင္ဗ်ား.. ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚလိုက္သလား"
"ဟုတ္ပါတယ္.."
သူအနားေရာက္သို႔ေရာက္လာသည့္အခါ ထိုအရိပ္သည္မူန္ဝါးေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္လာေတာ့၏။ ခန႔္ညားေခ်ာေမာသည့္တိုင္ တစ္စုံတစ္ရာကိုဝမ္းနည္းနာက်င္ေနဟန္ရွိေသာ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္၏သြင္ျပင္..
"ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ..."
"ကြၽန္ေတာ္က မင္းစကၠရာပါ "
သူအံ့ၾသမွင္သက္သြားရျပန္၏။ စကၠန႔္ပိုင္းမွ်သာေတြေဝသြားၿပီးေနာက္ သက္ျပင္းတစ္ခုခ်မိကာ..
"ေအာ္... ခင္ဗ်ားကခရာ့ရဲ႕အေဖပဲကို"
"ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားဆီအကူအညီေတာင္းခ်င္လို႔ပါ"
"အကူအညီ..."
ဒီတစ္ခါ သူပိုၿပီးအံ့ၾသသြားရျပန္သည္။ ထိုသူကေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္...
"ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုပဲအကူအညီေတာင္းမွာပါ ခရာ့ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ.."
"ဗ်ာ.."
ဈာန္ပို၍႐ူပ္ေထြးကာ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္..
"ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်ာ.. "
"ကြၽန္ေတာ္ခရာ့အနားမွာေနၿပီး ထပ္ၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေပးလို႔မရေတာ့ဘူး.."
သူ႔စကားက အေတာ္ေလးနာက်င္ေနသည့္ပုံပင္။ သူ႐ူပ္ေထြးေနဆဲျဖစ္သည့္တိုင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရကာ...
"ခင္ဗ်ား အသက္မရွင္ေတာ့တာအေတာ္ၾကာၿပီမွန္း ကြၽန္ေတာ္သိၿပီးသားပါ ဒါေပမယ့္ခင္ဗ်ားဒီလိုဘဝမွာပဲ ခရာ့ကို ေတာက္ေလွ်ာက္အရိပ္တစ္ခုလိုကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္ ခရာ့အတြက္ လူမသိတဲ့သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဘာျဖစ္လို႔အခုမွမေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေတာ့သလဲ"
"အရာအားလုံးၿပီးဆုံးသြားခဲ့ၿပီေကာင္ေလး ၾကာျဖဴဟာသူ႔အမုန္းေတြနဲ႔က်ိန္စာသင့္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အေလာင္းကိုဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ၿပီ ဒါဟာကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေသာမွျပန္မလာႏိုင္ေအာင္ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးလိုက္တာနဲ႔ အဓိပၸာယ္အတူတူပဲ "
"ဗ်ာ..."
"ဒါေပမယ့္သူကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္လြတ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ မဟုတ္ပါဘူး ခရာ့အေပၚထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြက သူ႔ကိုေတြေဝေစခဲ့တယ္ ခရာ့ကိုနာက်င္ေအာင္ထပ္မလုပ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကလည္း သူ႔စိတ္ေတြကို႐ူပ္ေထြးၿပီးႏူးညံ့ေစခဲ့တယ္ထင္တယ္ ဒါကိုသူႏွစ္သက္ပုံမရဘူး ဘာအတြက္ေၾကာင့္နဲ႔မွ သူ႔စိတ္ေတြေတြေဝေပ်ာ့ညံ့လာတာကို သူလက္ခံခ်င္ပုံမရဘူး ဒါေၾကာင့္ခရာနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြဲဖို႔ေတြးလိုက္ပုံရတယ္ ခရာ့နားကြၽန္ေတာ္ဆက္ေနလို႔မရေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ဝိညာဥ္ကို သံသရာမွာျပန္ေမြးဖြားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဒီေန႔ပဲကြၽန္ေတာ့္အေလာင္းကိုမီး႐ိူ႔ခိုင္းခဲ့တယ္ ကြၽန္ေတာ္ထြက္သြားရေတာ့မွာပါ ကြၽန္ေတာ္ဆက္ေနပိုင္ခြင့္မရွိေတာ့ပါဘူး ဒီလျပည့္ေန႔ကုန္ဆုံးတာနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ခရာ့နားက ထာဝရေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ့မယ္"
သာမာန္ဆို.. ဒါဟာဝမ္းသာစရာကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ မင္းစကၠရာအတြက္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါ။ ခရာနဲ႔တစ္ခ်ိန္မဟုတ္တစ္ခ်ိန္ ခြဲခြာရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူအဆင္သင့္ျဖစ္ဟန္မတူေသးပါ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအေျခအေနေတြက ခရာ့အနားသူထပ္ရွိေနေသးသင့္သည္ မဟုတ္လား။
ဈာန္သည္ မင္းစကၠရာ၏ဝမ္းနည္းနာက်င္မူကို ထပ္တူခံစားလိုက္ရပါသည္။ သူမခ်ိတင္ကဲစြာပင္ ဆိုလိုက္မိ၏။
"ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ ၾကာျဖဴဟာသူနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့သူအေပၚမွာေတာင္ အင္မတန္ရက္စက္လြန္းပါတယ္ .."
"ၾကာျဖဴမင္းသမီးမွာ အမုန္းေတြက်ိန္စာေတြပဲရွိတာပါဈာန္ သူ႔စိတ္ကိုအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစသမွ် သူေျဖရွင္းဖို႔ဝန္ေလးမွာမဟုတ္ဘူး သူ႔သမီးရဲ႕အေဖျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွေပါ့ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔သမီးကိုလည္း.."
မင္းစကၠရာကနာက်င္လာဟန္ျဖင့္ စကားကိုရပ္လိုက္၏။ သူနားလည္ပါသည္။ ဘယ္ေသာမွမနီးစပ္ခဲ့ရသည့္ ခရာႏွင့္ထာဝရခြဲခြာမူအတြက္ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ေနမိရွာမွာလဲ။
ဆိုးဝါးလြန္းသည့္ဘဝတြင္ သမီးမ်က္ႏွာတစ္ခုကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားခဲ့ရွာသည့္ ဖခင္တစ္ဦး။ ထိေတြ႕ကာေထြးေပြ႕ထားခြင့္မရွိသည့္တိုင္ အရိပ္ေလးတစ္ခုလိုအနားမွာ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္ဖခင္..။
ၾကာျဖဴႏွင့္ခရာၾကား ခံစားခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ နာက်င္မူမ်ားစြာ အံႀကိတ္႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည့္ဖခင္။
မၿပီးဆုံးေသးေသာအႏၲာရယ္ၾကားမွာ ရင္နင့္ေအာင္ခ်စ္ရေသာခရာ့ကိုထားခဲ့ရမွာ ဘယ္ေလာက္ရင္ကြဲနာက်လိုက္ေလမွာလဲ။
"ခရာအႏၲာရယ္မကင္းေသးဘဲ သူ႔ကိုထားခဲ့ရမွာကြၽန္ေတာ္တကယ္ကိုစိတ္မခ်ပါဘူး သူ႔အတြက္စိတ္မေအးႏိုင္ဘဲ ပူေလာင္ေနရပါတယ္ ဒါေပမယ့္ဒီတစ္ညကုန္သြားရင္ ကြၽန္ေတာ္ခရာ့နားကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ့မွာပါ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး သူ႔ကိုထားခဲ့ရေတာ့မယ္ သူဘယ္လိုအခက္အခဲေတြႀကဳံရမွာလဲ ဝမ္းနည္းနာက်င္ေနမလားဆိုတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္သိႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး."
ငိုသံပါေသာေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္၏ စကားမ်ားကာ သူ႔ရင္ထဲမည္မွ်အက္ကြဲနာက်င္ေနသည္ကို ေျပာျပ၍ပင္မရေတာ့ပါ။ ဈာန္ ဘာျပန္ရမွန္းမသိေအာင္ပင္ စိတ္မေကာင္းစြာ တိတ္ဆိတ္ေနစဥ္ သူကဈာန႔္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္းႏွင့္..
"ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားဆီကြၽန္ေတာ္အကူအညီလာေတာင္းတာပါ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္စားသူ႔ကိုကာကြယ္ေပးပါ ဒါေတြအားလုံးအဆုံးသတ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူအသက္ရွင္က်န္ခဲ့ဖို႔အတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ သူအခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး ေပ်ာ္႐ႊင္စြာရွင္သန္သြားပါေစ ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုကတိေပးႏိုင္မလား ဈာန္"
"စိတ္ခ်ပါ ဒီကတိေတြမေတာင္းခဲ့ရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ဟာခရာ့ကိုအသက္ထက္ပိုၿပီး ေစာင့္ေရွာက္သြားမွာပါ ဘယ္လိုအရာမွသူ႔ကိုမထိခိုက္ေစဖို႔အတြက္ သူ႔ကိုကြၽန္ေတာ္ကာကြယ္ေပးပါ့မယ္"
သူေလးနက္စြာကတိေပးလိုက္သည္။ သူ႔စကားအဆုံးတြင္ေတာ့ မင္းစကၠရာသည္ စိတ္ခ်သြားဟန္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"ရယူမူမရွိဘဲေပးဆပ္ဖို႔႐ုံသပ္သပ္နဲ႔ ခရာ့အေပၚခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ခင္ဗ်ားႏွလုံးသားဟာ ခရာ့အတြက္အေကာင္းဆုံးျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ယုံၾကည္ပါတယ္ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားဆီအကူအညီေတာင္းခဲ့တာပါ ခရာ့အေပၚထားတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြအတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဈာန္ ခင္ဗ်ားေမတၱာေအာက္မွာခရာလုံၿခဳံေႏြးေထြးမွာပါ ကြၽန္ေတာ္သူ႔အတြက္စိတ္ေအးႏိုင္ပါၿပီ"
"မလိုပါဘူးဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္အၿမဲတမ္း ခရာ့ေပ်ာ္႐ႊင္မူကိုအေလးနက္ထားခဲ့ၿပီးသားပါ သူ႔ေပ်ာ္႐ႊင္မူကကြၽန္ေတာ့္ကိုနာက်င္ေစတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္တယ္ ဒါေၾကာင့္ ခရာ့အတြက္ေနာက္ဆံမတင္းပါနဲ႔ ခင္ဗ်ားခရီးကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းသြားပါ"
"အင္မတန္ကံဆိုးရွာတဲ့ခရာ့ဘဝမွာ ခင္ဗ်ားဟာသူ႔အတြက္ကံေကာင္းျခင္းလက္ေဆာင္တစ္ခုပါပဲဈာန္ တကယ္ေတာ့ ခရာ့ဘဝေလးကအရမ္းသနားစရာေကာင္းပါတယ္ ဒီက်ိန္စာတစ္ခုလုံးရဲ႕ေျမစာပင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ရွင္သန္ခဲ့ရတယ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရင္ခြင္မွာႀကီးျပင္းခဲ့ရရွာတာ မဟုတ္ဘူး သူဘာမွမလုပ္ခဲ့ဘဲနဲ႔ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္ နာက်င္ခဲ့ရာရွာတယ္ က်န္တဲ့သူ႔ဘဝေလးကိုေတာ့ ေအးခ်မ္းသြားခ်င္ပါတယ္ ဒါကြၽန္ေတာ္အျဖစ္ခ်င္ဆုံးဆႏၵာပါ.."
လိူက္လိူက္လွဲလွဲဆိုလိုက္ေသာ မင္းစကၠရာ၏စကားက သူ႔ကိုပါထိခိုက္နာက်င္ေစပါသည္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရင္းမွ တစ္စုံတစ္ရာကိုအမွတ္ရလိုက္သျဖင့္
"ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ား ခရာ့ကိုသြားမေတြ႕ဘူးလား ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ႏူတ္ဆက္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ.."
သူ႔စကားေၾကာင့္ မင္းစကၠရာ၏မ်က္ႏွာကာညႇိဳးငယ္သြားသည္။ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္..
"ဘယ္ေသာမွျပန္ဆုံႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ ႏူတ္ဆက္ဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး ကြၽန္ေတာ္သူဝမ္းနည္းမွာကိုမခံစားႏိုင္ဘူး သူ႔မ်က္ရည္ေတြကိုလည္းမျမင္ခ်င္ဘူး ကြၽန္ေတာ္တို႔ခြဲခြာျခင္းမွာ သူ႔အတြက္နာက်င္မူေတြ ခ်န္မထားခ်င္ဘူး ကြၽန္ေတာ္တိတ္တဆိတ္ပဲ ထြက္သြားခ်င္ပါတယ္"
"ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားရင္ ခရာပိုဝမ္းနည္းရလိမ့္မယ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားကိုသာ ႏူတ္ဆက္ခြင့္မရခဲ့ရင္ သူပိုနာက်င္ရလိမ့္မယ္"
မင္းစကၠရာက ေလးပင့္စြာပင္ေခါင္းခါရမ္းလိုက္ၿပီး
"ခရာ့ကိုမေျပာပါနဲ႔ သူစိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္တဲ့ခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ပါ ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္ဆိုတာကိုသိရင္ သူခံစားႏိုင္မယ္မထင္ဘူး ခဏေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခရာ့ကိုေအးခ်မ္းပါေစ ဒီအတိုင္းရွိပါေစေတာ့.."
ထို႔ေနာက္မင္းစကၠရာကာ ေဝဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ သူတစ္ေယာက္တည္း ထိုေနရာတြင္ အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ မလူပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္စြာရွိေနဆဲ....။
ခရာ့အတြက္ေၾကာင့္ထင္သည္။ သူ႔ႏွလုံးသားေတြနာက်င္ေနမိပါသည္။ မင္းစကၠရာအၿပီးတိုင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရင္ ခရာမည္မွ်ထိခံစားလိုက္ရမည္နည္း။
ခရာ့အတြက္တစ္ေလာကလုံးေျပးၾကည့္မွ ဒီအရိပ္ေလးတစ္ခုသာရွိခဲ့သည္မဟုတ္လား....
ယခုဒီအရိပ္ကိုေတာင္ သူမထပ္ၿပီးဆုံး႐ူံးရေတာ့မည္ဆိုတာ သိေနခဲ့ရင္.....
သူရင္နာစြာပင္ တီးတိုးညည္းညဴလိုက္မိသည္။
ခရာရယ္... ေလာကႀကီးကမင္းကိုမွ အၿမဲရက္စက္လြန္းပါတယ္.. အခုလည္းမင္းအေပၚ မတရားျပန္ဘူး...
ဘာလို႔မင္းကိုမွ ဒီေလာက္နာက်င္ေစရသလဲ ကေလးရယ္.... ။
..........................................................
ဒဏ္ရာေတြအျပည့္ႏွင့္ခမ္းနားေသာ လျပည့္ည..
လွပလြန္းေသာလမင္းႀကီးကို ေမွ်ာ္ေငးေနၾကည့္ေနရွာသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦး..။
သူမ၏မ်က္ဝန္းေတြက လမင္းကဲ့သို႔လွလြန္းေနသည့္တိုင္ ထိုမ်က္ဝန္းတို႔ကေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ေန၍ထင္ပါ့... ညႇိဳးငယ္လြန္းေနခဲ့သည္။
သူ႔ေျခလွမ္းေတြက သူမႏွင့္အနီးဆုံးသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့မိသည္။ ေျခသံႏွင့္အတူေရာက္လာသည့္အရိပ္ေၾကာင့္ သူမလွည့္ၾကည့္ရွာ၏။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ႏြမ္းေဖ်ာ့ေနသည့္ုၾကားမွၿပဳံးလိုက္ရင္း...
"အစ္ကို...."
"ညည့္နက္ေနၿပီခရာ အျပင္မွာမရွိသင့္ေတာ့ဘူး"
"ခရာသိပါတယ္အစ္ကို ခရာ့စိတ္ေတြမြန္းက်ပ္ေနလို႔ပါ အျပင္မွာေနလို႔ေကာင္းတယ္ေလ"
"ေနေကာင္းတာေရာ သက္သာရဲ႕လား ခရာ"
"ဟုတ္ကဲ့..."
ကေလးတစ္ေယာက္လို ေခါင္းေလးညိတ္ရွာသည့္တိုင္ သူမမသက္သာေသးဘူးဆိုတာ သူေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ လွပေသာမ်က္ႏွာေလးက သာမာန္ထက္ႏြမ္းေဖ်ာ့ေနသည္။
"အစ္ကိုတို႔သိခၤါစဝ္ကိုရွာတာ ထူးျခားမူေတြ ေတြ႕ၿပီလားဟင္.."
"မေတြ႕ေသးပါဘူး ခရာ့အေနနဲ႔ေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲ.."
သူ႔စကားေၾကာင့္ ခရာကစဥ္းစားသလိုႏွင့္ ၿငိမ္သက္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ အလွမ္းေဝးသည့္လမင္းႀကီးကိုေငးၾကည့္ရင္းႏွင့္
"ခရာမေျပာတတ္ဘူး အစ္ကို..ဒါေပမယ့္"
"ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔လဲခရာ.."
"ကိုကိုကို႔သိခၤါစဝ္မျဖစ္ေစခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပဲ.. ကိုကိုနဲ႔သိခၤါစဝ္တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္မွာကိုပဲ ခရာေၾကာက္တယ္.."
"ခရာေၾကာက္တယ္ဟုတ္လား ဘာကိုလဲ.."
သူအံ့ၾသသင့္စြာဆိုလိုက္ေတာ့ ခရာသက္ျပင္းသဲ့သဲ့ေလးခ်လိုက္ၿပီးေနာက္..
"ကိုကိုကသိခၤါစဝ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ အစ္ကိုတို႔ေျပာေနတဲ့သိခၤါစဝ္ႏွလုံးသားဆိုတာ ဘယ္ေသာမွျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္ သိခၤါစဝ္ႏွလုံးသားကၾကာျဖဴ႕ဆီအမူထမ္းတယ္ေလ သစၥာတရားနဲ႔ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ႏွလုံးသားဆိုတာ ဒ႑ာရီေတြရွိခဲ့ပါတယ္ ကိုကိုကၾကာျဖဴ႕ကိုမုန္းတီးခဲ့တာ ခရာတို႔ေျပာေနတာထက္ေတာင္ပိုပါတယ္ သူဘယ္ေသာမွသိခၤါစဝ္ကိုရွာမွာမဟုတ္ဘူး အစ္ကို သူကိုယ္တိုင္ကသိခၤါစဝ္ကံဆိုးစြာ ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္းေပါ့"
"ဒါလည္း ဟုတ္ပါတယ္.."
"ဒါေၾကာင့္ ကိုကိုသိခၤါစဝ္မဟုတ္ဖို႔ကို ခရာဆုေတာင္းမိတာပါ ခရာဒါကိုအျမန္ဆုံးသတ္ခ်င္လွပါၿပီ ဘယ္လိုနာက်င္မူမွထပ္မရခ်င္ေတာ့ဘူး ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မဆုံး႐ူံးသြားေစခ်င္ေတာ့ဘူး အစ္ကိုရယ္"
ခရာကေျပာရင္းဝမ္းနည္းလာပုံရ၏။ အသံေလးကတိုးရွတုန္ယင္သြားေတာ့သည္။ ခရာသည္မို႔ေသဆုံးမူအတြက္ အခုထိစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေသးဟန္တူသည္။ မို႔ေသရတာသူမေၾကာင့္ဟု အျပစ္တင္ေနသည့္စိတ္က သူဘယ္လိုမွေဖ်ာက္မရပါလား။
"စိတ္မပူပါနဲ႔ သိခၤါစဝ္ကအစ္ကိုပဲျဖစ္မွာပါ"
သူမစိတ္သက္သာလို႔ျငား သူအတည္ေပါက္နဲ႔စလိုက္ေတာ့ ခရာကခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးၿပဳံးရွာ၏။ သူ႔ကို တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ရင္း..
"ဟုတ္မွာပါ သိခၤါစဝ္ဟာအစ္ကိုျဖစ္ေနဖို႔အေကာင္းဆုံးပါပဲ အစ္ကိုကခရာ့နာက်င္မူေတြကို အၿမဲတမ္းမွ်ေဝေပးခဲ့တဲ့သူပါ အခုလည္း ဒီနာက်င္မူေတြအဆုံးသတ္ေပးမယ္လို႔ ခရာယုံၾကည္ပါတယ္ "
ခရာ့စကားေၾကာင့္ ဈာန္ၿပဳံးလိုက္မိသည္ ထင္သည္။ သူမကလမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ေနလ်က္ႏွင့္ပင္...
"လျပည့္ညကကုန္ေတာ့မွာပဲေနာ္ အစ္ကို ေနာက္တစ္ခါလျပည့္ညကို ခရာတို႔အားလုံးျဖတ္သန္းႏိုင္မယ္ ထင္တယ္ ဘာနာက်င္မူမွမရွိဘဲေပါ့"
"ဟုတ္သားပဲ ဒီလျပည့္ညကုန္ေတာ့မယ္"
ဈာန္ေရ႐ြတ္ရင္းမွ တစ္စုံတစ္ရာကိုသတိရလိုက္ၿပီး ရင္ထဲနင့္ခနဲ႔ျဖစ္သြားမိသည္။ သိပ္မၾကာခင္ ခရာခ်စ္ေသာအရိပ္တစ္ခုက ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည္မဟုတ္လား...
သူတကယ္ပဲ ခရာ့ကိုဖုံးကြယ္ထားသင့္ရဲ႕လား..
လမင္းႀကီးကိုေငးၾကည့္ေနသည့္ အျပစ္ကင္းစင္လြန္းေသာ မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူရင္ထဲထိခိုက္သြားရေတာ့၏။ ထိန္ခ်န္ထားဖို႔ သူဘယ္လိုမွလိပ္ျပာမလုံႏိုင္ေတာ့ရာ....
ခြင့္လြတ္ပါ.. ဦးမင္းစကၠရာသမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခရာခင္ဗ်ားကိုႏူတ္ဆက္သင့္ပါတယ္
မ်က္ရည္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့... ထိုက္တန္ပါတယ္
"ခရာ..."
"ရွင္..."
"ဒီလျပည့္ညေလးမွာ ခရာ့အတြက္နာက်င္စရာေတြ အစ္ကိုေပးရေတာ့မယ္ထင္တယ္"
ခရာကားသူ႔စကားကိုနားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လာရွာသည္။ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးကို သူစိတ္မေကာင္းစြာ စိုက္ၾကည့္မိရင္း..
"ခရာ့အေဖက ခရာနာက်င္မွာစိုးလို႔ မေျပာခိုင္းေပမယ့္ အစ္ကိုေျပာမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
"ခရာ့အေဖ..."
"ဟုတ္တယ္ခရာ...သူအစ္ကို႔ဆီလာခဲ့တယ္"
"အစ္ကို႔ဆီလာခဲ့တယ္ ဘာအတြက္လဲဟင္"
ခရာကအံ့ၾသသင့္စြာဆိုေတာ့ သူသက္ျပင္းခ်မိၿပီး
"ခရာ့ကိုကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔အတြက္ လာေတာင္းဆိုတာပါ သူခရာ့နားဆက္ရွိေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး"
"ရွင္...."
"သူထြက္သြားရေတာ့မယ္ ဒီလျပည့္ညကုန္သြားခဲ့ရင္ သူသံသရာခရီးကို ဆက္သြားရေတာ့မွာမို႔ပါ သူ႔ကိုၾကာျဖဴကလြတ္ေျမာက္ေပးလိုက္ၿပီ သူေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေနခြင့္မရွိေတာ့ဘူး သူသြားရေတာ့မယ္.."
ခရာကာ မယုံၾကည္ႏိုင္ဟန္ျဖင့္ သူ႔ကိုေငးၾကည့္ရွာ၏။ သူမမ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္တို႔ကရစ္ဖြဲ႕လာၿပီးေနာက္ ေခါင္းေလးတခါခါႏွင့္
"မဟုတ္တာမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ၾကာျဖဴကသူ႔ကို သြားခိုင္းမွာမဟုတ္ဘူး.."
"ဒါေပမယ့္ ၾကာျဖဴကခရာတို႔ကိုခြဲလိုက္ၿပီ ဒါကိုခရာလက္ခံရမယ္ သူမၾကာခင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မယ္ ခရာဝမ္းနည္းမွာစိုးလို႔ သူခရာ့ကိုမေျပာခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ေျပာမွရမယ္ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ခရာသူ႔ကိုေတြ႕ခ်င္မွာပဲေလ ခရာသူ႔ကိုႏူတ္ဆက္ရမယ္မဟုတ္လား သြားပါခရာ သူနဲ႔သြားေတြ႕ပါ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး ၿပီးေတာ့ခရာအၿပီးငိုခဲ့ပါေနာ္.. ဘယ္အရာမွခရာ့ကို ဒီထက္ပိုနာက်င္ေစေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္သိတယ္ အခုခရာသူနဲ႔သြားေတြ႕ပါေတာ့ "
သူ႔စကားအဆုံး ခရာ့မ်က္ဝန္းမွမ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာ၏။ ထို႔ေနာက္ ဆတ္ခနဲ႔လွည့္ကာ အေျပးတပိုင္းထြက္သြားရွာသည္။
သူနာက်င္စြာက်န္ခဲ့ရင္းႏွင့္.................
ခရာအေျပးတပိုင္းထြက္လာရင္းမွ မ်က္ရည္ေတြကအတားအဆီးမဲ့စြာႏွင့္...
သူထာဝရထြက္သြားေတာ့မည္ဆိုေသာအသိက ခရာ့ႏွလုံးသားကြဲအက္သြားၿပီးလားဟုပင္ ထင္ရေအာင္နာက်င္ရပါသည္။
ဟင့္အင္း..ခရာလက္မခံပါ။ ခရာသူႏွင့္ေတြ႕မွျဖစ္မည္။ ခရာ့နားကေနသူ႔ကိုထြက္ခြာခြင့္ခရာမေပးႏိုင္ပါ။
ခရာအ႐ူးတစ္ေယာက္လိုခံစားရရင္းမွ သူ႔ကိုဘယ္နားသြားရွာရမွန္းမသိသျဖင့္ ၾကာျဖဴနန္းေဆာင္ဆီသို႔ အေျပးထြက္လာမိသည္။
ခလုတ္တိုက္ၿပီးလွဲက်သြားရသည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ခ်ိဳင့္ေတြ ေလွကားထစ္ေတြေအာက္ လိမ့္ဆင္းသြားတာလည္း တစ္ခါမကေတာ့ပါ။ စိတ္ေဆာင္၍ထင္သည္ ထိခိုက္နာက်င္မူေတြ ခရာသတိမထားႏိုင္ပါ။ လွဲၿပိဳရာမွထၿပီး ၾကာျဖဴနန္းေတာ္ေရွ႕အေရာက္သြားသည္။
နန္းေတာ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူမေမာဟိုက္လြန္းသျဖင့္ အလိုလိုဒူးေထာက္လွဲၿပိဳသြားရင္း...
"ၾကာျဖဴ..."
"ၾကာျဖဴ...ရွင္ဘယ္မွာလဲ ထြက္ခဲ့ေပးပါ "
သူမေခၚသံေၾကာင့္ထင္သည္။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းက အျဖဴေရာင္အရိပ္ေလးတစ္ခုထြက္လာ၏။ သူမကိုစူးစိုက္ကာ ၾကည့္ေနပါရဲ႕....
"သူဘယ္မွာလဲဟင္ ခရာ့ကိုေျပာျပပါ သူဘယ္မွာလဲ..."
ၾကာျဖဴကာေအးစက္စြာၿငိမ္သက္ေနၿမဲ။ ခရာမ်က္ရည္ေတြစီးက်လာရင္းႏွင့္ လက္အုပ္ေလးခ်ီမီကား
"သူဘယ္မွာလဲဆိုတာ ေက်းဇူးျပဳ၍ခရာ့ကိုေျပာျပေပးပါ ခရာေတာင္းပန္ပါတယ္ ခရာသူ႔ကိုႏူတ္ဆက္ခြင့္ရသင့္ပါတယ္.."
".........."
"ေက်းဇူးျပဳ၍ပါ သူ႔ကိုေတြ႕ခြင့္ေပးပါေနာ္ ဟင့္ဟင့္."
ခရာအင့္ခနဲ႔ငိုခ်လိုက္ေတာ့ ေအးစက္ေနေသာသူမမ်က္ဝန္းတို႔က တစ္ေနရာသို႔ေ႐ြ႕သြားသည္။ ထိုေနရာကား... အေဆာက္အဦးတစ္ခု...
ခရာဆတ္ခနဲ႔ထလိုက္ၿပီး ထိုအေဆာက္အဦးသို႔ ေျပးထြက္လာေတာ့သည္။ ဒီေနရာကို ခရာေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ဒီေနရာမွာ ခရာ့ကိုေမြးဖြားခဲ့သည္မဟုတ္လား....
သူမအသက္(၇)ႏွစ္အထိေနထိုင္ခဲ့သည့္ ေနရာေလး...
ထိုအေဆာက္အဦးေရွ႕ပန္းၿခံေလးေတြေတာ့ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနသည့္သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ခရာနာက်င္စြာပင္ ေခၚလိုက္မိသည္။
"ေဖေဖ..."
သူဆတ္ခနဲ႔တုန္ယင္ၿပီးလွည့္လာသည္။ မ်က္ရည္အ႐ြဲသားႏွင့္ခရာ့ကိုျမင္ေတာ့ အံ့ၾသတုန္လူပ္စြာျဖင့္
"ခရာ..."
"ခရာ့ကိုမေျပာဘဲထြက္သြားေတာ့မွာလား ခရာမသိေအာင္ ထြက္သြားဖို႔ဘာလို႔ေတြးရက္သလဲဟင္"
"မဟုတ္ဘူး... သမီး ဒါကသမီးအတြက္ပါ အေဖသမီးကိုမနာက်င္ေစခ်င္လို႔ပါ.."
ခရာမ်က္ရည္ေတြစီးက်လာျပန္သည္။ သူ႔ဆီသို႔တုန္ရီေနေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လွမ္းလာေနရင္းႏွင့္...
"ေျပာေတာ့ ခရာ့ကိုကာကြယ္ေပးမယ္ဆို ခရာ့အနားမွာအၿမဲရွိေနေပးမယ္ဆို ခရာ့အတြက္ရွင္သန္ေနပါတယ္ဆို ခရာ့ကိုလည္း အရမ္းခ်စ္တယ္ဆို.."
"ခရာရယ္..."
"ဘာလိုမ်ားခရာ့ကိုထားခဲ့မွာလဲ ဘာလို႔ဒီလို ရက္ရက္စက္စက္ထားၿပီးထြက္သြားမွာလဲ ခရာ့ကိုခ်စ္ပါတယ္လို႔အၿမဲေျပာတဲ့အေဖက ဘာလို႔ခရာ့နားမွာဆက္မေနေတာ့သလဲ.."
အေကာင္အထည္မရွိသည့္သူ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာသည္ထင္သည္။ ရင္ေတြလည္းကြဲေၾကသြားခဲ့ရၿပီ ထင္ပါရဲ႕...
ဘယ္ေသာမွမနီးစပ္ခဲ့သည့္တိုင္ ဒီခြဲခြာျခင္းကား ရက္စက္ကာၾကမ္းတမ္းလြန္းလွ၏။ နာက်င္စရာေကာင္းလြန္းလွပါသည္..။
"အေဖေတာင္းပန္ပါတယ္ သမီးရယ္.."
"ဟင့္အင္း ခရာေပးမသြားပါဘူး မသြားပါနဲ႔ ခရာ့ကိုအႏၲာရယ္ေတြၾကားက ကာကြယ္ေပးရဦးမွာေလ အေဖသြားလို႔မျဖစ္ဘူး အေဖ့အတြက္ခရာအသက္ရွင္ဖို႔ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာေလ ဘာလို႔မ်ားအခုၾကေတာ့ ထြက္သြားရသလဲ ဟင့္ဟင့္... "
သူခရာ့ကိုေထြးေပြ႕လိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူကာအေငြ႕အသက္တစ္ခုမွ်သာ။ ခရာ့မ်က္ရည္ေတြသုတ္ေပးခ်င္ပါသည္။
ဒါေပမယ့္ သူမလြပ္လပ္စြာ ငိုပါေစေတာ့....
"အေဖကေသၿပီးသားပါသမီး အေဖ့အတြက္အခ်ိန္ဆိုတာ အကန႔္အသတ္ရွိပါတယ္ အခုအေဖ့အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားပါၿပီထင္တယ္ သံသရာခရီးေတြဆက္ရေတာ့မယ္ အေဖခုလိုလြတ္ေျမာက္သြားတာ သမီးဝမ္းမသာဘူးလား"
"ဒါေပမယ့္...."
"အေဖတို႔ကအစကတည္းက ခြဲခြာခဲ့ၿပီးသားပါသမီးရယ္ ဒါကိုသမီးလက္ခံရမယ္ေလ..."
"ဟင့္အင္း ခရာ့မွာအေဖပဲရွိတာေလ ခရာ့အတြက္ဘယ္သူမွမက်န္ေတာ့ဘူး အေဖမွန္းမသိခင္က ခရာနာက်င္ခဲ့ရတယ္ အခုသိၿပီးေတာ့လည္းနာက်င္ခဲ့ရတယ္ ကာကြယ္ေပးမယ္ေျပာၿပီးထြက္ခြာသြားျပန္တယ္ ခရာဘာကိုယုံၾကည္ရေတာ့မွာလဲဟင္ ဘယ္လိုခံစားခ်က္နဲ႔ ရွင္သန္ရမွာလဲဟင္ ေက်းဇူးျပဳ၍ခရာ့နားကမထြက္ခြာပါနဲ႔ ခရာ..ခရာ ေၾကာက္လို႔ပါ ဟင့္ဟင့္."
"ခရာရယ္..."
သူခရာ့ကိုေထြးေပြ႕ထားလိုက္မိသည္ ထင္သည္။ ဟုတ္မည္.. ခရာသူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ငိုေႂကြးေန၏။
သူ႔ရင္ခြင္ကခရာ့အတြက္ အေငြ႕အသက္တစ္ခုမွ်သာမဟုတ္ခဲ့ပါ။ အၿမဲတေစေႏြးေထြးေစခဲ့ပါသည္။ ၾကည့္စမ္း... အခုထိတိုင္ေအာင္ ေႏြးေထြးေနဆဲပါလား...
"သမီးေလး..."
သူခရာ့ကိုခ်စ္မဝစြာပင္ ေထြးေပြ႕သြားရင္းမွာ ရင္ထဲလွပ္ခနဲ႔ျဖစ္သြားရသည္။ ေလေပြတစ္ခုက သူ႔ကိုေအးစက္စြာေဝွ႔ယမ္းတိုက္ခတ္သြား၏။ တစ္စုံတစ္ရာသည္ ဟိုးအေဝးမွ သူ႔ကိုဆြဲဆြဲငင္ငင္ေခၚေနသကဲ့သို႔....
သူနာက်င္စြာသက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ သူသြားရေတာ့မည္ပဲ..။ သူ႔မွာအခ်ိန္ေတြမက်န္ေတာ့ပါ။ ထို႔ေနာက္ ခရာ့၏ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကိုဖြဖြေလးဆုပ္ကိုင္ထားရင္းႏွင့္
"တိတ္ေတာ့မငိုပါနဲ႔ေတာ့ အေဖသြားရေတာ့မယ္ သမီးမ်က္ရည္ေတြျမင္ရင္ အေဖဘယ္လိုလုပ္စိတ္ခ်ႏိုင္မွာလဲ အေဖ့ကိုေနာက္ဆံတင္းေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ကေလးရယ္.."
သူ႔စကားေၾကာင့္ ခရာ့ေယာင္ယမ္းၿပီး မ်က္ရည္သုတ္လိုက္မိသည္။ ေနာက္ထပ္မ်က္ရည္ေတြ စီးမက်လာေအာင္လည္း အံ့ႀကိတ္ထားမိသည္။
ဟုတ္တယ္... သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ ခရာမငိုသင့္ေတာ့ဘူးေလ။ သူ႔ကိုစိတ္ေျဖာင့္စြာႏွင့္သံသရာကို ခရီးဆက္ေစသင့္သည္ မဟုတ္လား...
ခရာမ်က္ရည္ဝဲေနသည့္ၾကားမွ ႀကိဳးစားၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"ခရာမငိုေတာ့ပါဘူးေနာ္ အေဖစိတ္ခ်လက္ခ်သြားပါ"
"ေက်းဇူးပါကေလးရယ္ ခရာကလိမ္မာၿပီးသားဆိုေတာ့ လိမ္မာဖို႔အေဖမမွာေတာ့ပါဘူး အေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္ ခရာေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္အသက္ရွင္ရမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့.. ခရာကတိေပးပါတယ္ ခရာအေဖ့ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္ ဒီစကားေလးကိုယူသြားပါေနာ္"
"သမီးရယ္ အေဖတို႔ပတ္သတ္မူက သူမ်ားေတြလိုမလွပေပမယ့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကေတာ့ လွေနမယ္ထင္ပါတယ္ သမီးကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ အေဖ့အတြက္အရာအားလုံး လွပခဲ့တယ္ေလ အေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္ အေဖ့ခ်စ္ျခင္းေတြကခရာ့နားမွာခ်န္ခဲ့ၿပီးသားပါ ကေလးရယ္.."
"ခရာ့ရင္ထဲမွာေဖေဖ့အခ်စ္ေတြ သိမ္းထားပါ့မယ္ ခရာ့အၿမဲတမ္းအမွတ္ရေနမွာပါ အေဖေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းသြားပါေတာ့ေနာ္..."
သူၿပဳံးလိုက္သည္။ စိတ္ခ်သြားၿပီထင္ပါရဲ႕..
ခရာ့မ်က္စိေရွ႕တြင္ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာ့၏။ သူ႔ပုံရိပ္ေလးလုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့....
ဟန္ေဆာင္ၿပဳံးထားသည့္ ခရာ့ႏူတ္ခမ္းမွအၿပဳံးတို႔ ၿပိဳဆင္းသြား၏။ ႀကိဳးစားတင္းထားသည့္ မ်က္ရည္တို႔ကလည္း ေဝါခနဲ႔စီးက်လာရင္းႏွင့္..
"အဟင့္ဟင့္...."
သူမအ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္လွဲက်သြားၿပီး ႐ိူက္ငိုေနမိသည္။ ဘာဆိုဘာမွမသိေတာ့ေအာင္ နာက်င္ေနရင္း ရင္ေတြကြဲလုမတက္ငိုေနမိ၏။
"သူေအးခ်မ္းသြားပါၿပီ ခရာရယ္.."
ဈာန္ကာသူမေနာက္စိတ္မခ်၍ ေျပးလိုက္လာဟန္တူပါသည္။ လူးလိမ့္ငိုေနသည့္ ခရာ့ကိုေထြးေပြ႕လိုက္ရင္းႏွင့္
"ကိုယ္မင္းကိုကာကြယ္ေပးမွာပါခရာရယ္ ကိုယ့္အသက္နဲ႔မင္းထပ္မငိုရေအာင္ ကိုယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးမွာပါ"
သူမဘာမွမတုန႔္ျပန္ပါ။ သူ႔ကိုအားကိုးတႀကီးဖက္ၿပီး မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ေအာင္ငိုေနဆဲ....
အနားမွာရွိခဲ့စဥ္ကအေဖမွန္းမသိခဲ့သူ....
အေဖမွန္းသိၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ လက္ခံဖို႔နာက်င္လြန္းကာ ေရွာင္ေျပးခဲ့သူ...
အရာအားလုံးလက္ခံဖို႔ ႀကိဳးစားႏိုင္သည့္အခါတြင္ေတာ့ အေဖဆိုသည့္အရာက ထာဝရေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္အခါ....
ငိုသင့္ပါတယ္ ခရာရယ္....
မင္းရဲ႕နာက်င္မူေတြ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲအဆုံးသတ္ပါေတာ့လား..... ဝဋ္ေႂကြးေတြမ်ားလိုက္တာကေလးရယ္...
လျပည့္ညကာမ်က္ရည္တို႔ႏွင့္စြဲနစ္ကာ အဆုံးသတ္သြားျပန္၏။ အင္းေလ လျပည့္ေန႔တိုင္း က်ိန္စာသင့္ခဲ့သည္ကို...
ငိုေႂကြးေနသည့္သူမကိုစူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းတစ္ခုရွိေနခဲ့ျပန္သည္။ အရက္စက္ဆုံးေသာ မိခင္တစ္ေယာက္၏ မ်က္ဝန္းေတြျဖစ္လိမ့္မည္။
ေအးစက္ေနဆဲ..........
သို႔ေသာ္.........
YOU ARE READING
ၾကာျဖဴ(ကြာဖြူ)
Fantasy"ၾကာျဖဴ ငါတို႔ေသျခင္းတရားမွာ မင္းအၿငိဳးေတြေျပပါေစေတာ့" ပင္လယ္ဒ႑ာရီတြင္ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ က်ိန္စာဆိုးမ်ားႏွင့္ၾကာျဖဴပံုျပင္... သို႔ေသာ္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္သံုးရာတြင္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ရင့္နင့္စရာၾကာျဖဴမင္းသမီး၏ ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္။ ဤဒ႑ာရီတြင္ သေဘာင္စကား...
Part-35
Start from the beginning
