MİHRİMAH

1. Bölüm

Medya: Mihrimah Ekiz

Merhaba sevgili okuyucularım. Nasılsınız bakalım? Özledim sizi. Veee yeni bölümle karşınızdayım. Çok heyecanlı bir bölüm sizi bekliyor( aslında bütün bölümleri heyecanlı 😆) . Sizi kitabımla baş başa bırakıyorum.

Keyifli okumalar.

18 Ocak, 2020..

🥀
" Çok vagonlu bir trende her istasyonda
Yeniden başlayan
çok seferli bir yolculuktur YALNIZLIK "

Mihrimah ' ın ağzından

Yalnızlık , yaşamda bir an ,
Hep yeniden başlayan...
Dışın da anlaşılmaz,
Ya da kocaman bir yalan ,
Kondukça kovalayan...
Paylaşılmaz.
Bir düşün de beni sana ayıran
Yalnızlık
Paylaşılsa yalnızlık olmaz!

Özdemir Asaf ' ın " yalnızlık " ile ilgili fikirleri hoşuma gidiyordu.
Çok güzel tanımlıyordu yalnızlığı.
Sürekli geceleri onun sözlerini okuyup sonra uyurdum. Hayatımın bir parçası olmuştu.

Belki de sadece onun belirttiği yalnızlık tanımları hep benimle yalnızlaşmıştır.
Özdemir Asaf ve onun tarif edilemez sözleri Benim yarım kalan parçamdı.

Okumaktan gözlerimin yorulduğunu fark ettim. Elimdeki kitabı komidinin üstüne koyup, perdeleri uçuşturan rüzgarın kokusunu içime çektim. Rüzgarı seviyordum ve benim üzerimde yarattığı etkiyi de.

Saçlarımı uçuşturması , nazik dokunuşları, sanki beni anlıyormuşçasına sürekli benle olan bu esrarengiz rüzgarı seviyordum.

Artık üşüdüğümü fark edince pencereleri ses çıkartmayacak şekilde kapattım. Sabah olmak üzereydi ve ben hâla uyumamıştım. Artık uyusamda bir fayda etmeyecekti. Yataklarında huzurlu bir şekilde uyuyan kızlara baktım.

" keşke " dedim içimden, keşke bende onlar gibi huzurlu uyuyabilseydim. Ama bu sadece bir ' keşke' den ibaretti.

Yetimhanede büyümüştüm. Bütün yıllarımı eski ve yıkık bir yetimhanede geçirmiştim. Bundan asla şikayetçi değildim. Şükrediyordum, belki de sokaklarda kalacaktım. Ama bazen hayat şaşırtabiliyor bizi.

Burayı seviyordum ama buradakiler benden hiç hazzetmiyorlardı. Bunun nedenini ise bir türlü öğrenememişimdir. Herneyse öğrensemde sonucu değiştiremeyecektim.

Dört tane kızdık. Onlarla büyümüştüm. Ama bir türlü onlarla sohbet etme şansı bulamamıştım. Aslında bu pek şansla ilgili değildi galiba benimle konuşmak istemiyorlardı.

Galiba yalnızlık beni çok seviyordu hiç kimseyle konuşmama izin vermiyordu.

Bugün üniversiteye başlayacaktım benim için çok özel ve güzel bir gün olacaktı.

Hukuk bölümünü kazanmıştım. Bu benim için çok güzel bir duyguydu . Ama Benimle gurur duyacak bir ailem yoktu. İşin en can sıkıcısı da bu tarafıydı.

Lise de geçirdiğim her gün benim için lanetliydi sanki. Bu normal miydi bilmiyordum ama lisedeki insanların bana bu dünyadan değilmişim gibi bakmaları ve bana iğrenç bir yaratıkmışım gibi davranmaları hoşuma gitmiyordu tabiki de, ama bunun nedenini hep merak ediyordum.

Liseyi de ki hayatım bir kabus gibi geçmişti. Ama sanırım artık bu duruma alışmıştım. İnsanların bana öyle davranmalarına alışmıştım. Bundan nefret ediyordum. Bazen kendimden de nefret ettiğim günler oluyordu.