Bloody 13th

Prolouge

Ang hirap naman nito. Masakit sa dibdib pano ko sasabihin paano ako mamaalam ang hirap pala.
Nakauwi nalang kami mula sa pamamalengke sa bayan ay di ko parin nasabi sa kanya na aalis na ako na ito na ang huling araw naming mag kasama.

Hinilot ko ang sintido ko patungo sa gilid ng mata ko sa may nose bridge. Nakapag desisyon na ko, kay Mama ko nalang sasabihin ang lahat. Memoryado ko na ang sasabihin ko ang aking pamamaalam.
Mama... ang hirap pala mag paalam type ko sa phone ko habang nasa labas sila ng bahay at si Mam lang ang nasa loob. Mama aalis na ako dagdag ko pa.
Inantay ko ang kanyang sagot. Makalipas ang ilang minuto

Lumabas sya ng kanyang silid at akoy nilapitan.
Kaye aalis ka?
Opo mommy. diko masabi ng diritso na parang may nakabarang kung ano sa lalamunan ko habang nanakit ang dibdib ko. Bat ganito kasakit ang pamamaalam. Saan ka pupunta pasaaan kana? Diridiritsong tanong sakin ni Mommy.
Mag papakalayolayo po Mom? Nakayukong sagot ko nahihiya ako sa sakanila aalis nalang ako ng wala man lang akong nagawa para sa kanila. Pakiramdam ko wala akong kwenta. At yon na nga pumasok mula sa main door si Dada at si Jham.  Gusto kong pigilan si Mommy na sabihin kay Dada ang aking pamamaalam dahil nandon si Jham at maririnig nya pero wala na akong nagawa nasabi nya na. Napapikit nalang ako matapos nyang bitawan ang mga salita at napapikit kusang dumaloy mula sa gilid ng aking mata ang mga luha tinakpan ko ang aking mukha. Ni hindi ko pa nga sya lubusang kilala. Naupo ako at jag antay ng kanyang sasabihin. Lumipas ang ilang minuto pero wala akong narinig.