Het is koud, maar toch parelen de zweetdruppels op mijn voorhoofd. Het begint al the schemeren en het is donker in het huis, ik kan niet meer naar binnen kijken, maar ik weet dat ze daar binnen is.
Ongelofelijk hoe snel je leven kan veranderen in een korte tijd. Een half uur geleden zaten ik en mijn beste vriendin Isa op de bank bij mij thuis. We keken de Titanic. Al was het voor je zoveelste keer, we genoten volop van de film. "Hoorde jij dat ook?" Vroeg Isa. "Het lijkt wel alsof beneden het raam aan het klapperen is, kom we gaan kijken. "Durf je dat wel?" Vroeg ik. "Als we samen gaan durf ik wel." Antwoordde dapper.
We slopen voorzichtig van de trap naar de donkere ruimte waar het raam stond te klapperen. Bonk, bonk, bonk. Toen we eenmaal bij het raam kwamen deden we hem snel dicht. Opeens viel Isa met een bonk op de grond. Ik draaide me met een ruk om en keek recht in een maske van een killer clown. Ik keek in de duistere ogen van iemand die ik niet kende. Opeens werd alles zwart.
Toen ik weer bij kwam zag ik een grote plas bloed naast me, maar het enige wat ik dacht was waar is Isa? Ik was gelijk helder in me hoofd. Ik stond snel op en riep:"Isa?! Isa waar ben je?!" Ze was niet meer thuis. De killer clown! Hij moet haar meegenomen hebben! Ik rende zo snel mogelijk maar buiten en zag aan t einde van de straat een auto weg scheuren. Ik pakte snel mijn fiets en fietste achter de auto aan die ik met moeite kon bij houden. Dan zie ik het zelfde masker op de achterbank liggen als waar ik net recht in keek. Maar ik die Isa niet, ook niet voorin. Misschien in de achterbak. Dan stopt de auto voor een huis. Ik moet me verstoppen zodat degene die Isa heeft ontvoerd mij niet ziet. Ik kan zijn gezicht niet zien, die ziet verstopt acht zijn zwarte capuchon. Hij haalt iets uit de kofferbak, een grote zware zak. Daar moet Isa in zitten! Hijgend staat ze achter een struik te wachten tot de man samen met de zak naar binnenloopt. Ik ga voor het huis staan. Het begint te schemeren en er lopen diepe schaduwen over het huis. Binnen is het donker en ik kan niet naar binnen kijken, maar ik weet dat ze binnen is. Ik voel het. Langzaam loop ik de trap op maar de deur, ik hoor gebonk en gehijg en daarna niks meer. Ineens slaat de deur open. Dan zie ik wie het is... ik ga met hem mee naar binnen en kom nooit meer naar buiten. Isa ook niet.
