Vampire Hunt

Hoofdstuk 5 Op het kerkhof

Claire zette de kleren die ze ging kopen op de bureau naast de kassa. De kassa mevrouw pakte ze en ging ze afrekenen. Terwijl de kassa mevrouw de kleren zat af te rekenen, pakte Claire haar mobieltje. Ze had zo net een berichtje gekregen. Stiekem las Liza mee:
'Kom je vanavond om 7 uur naar het kerkhof?'
Claire typte terug:
'Ja hoor, moet even mijn slaafje mijn tasses laten dragen. Tot vanavond!'
Slaafje? Dacht Liza. Dus ze is tóch een slaafje. Ugh! Ze wilde wel het hoofd van
Claire eraf slaan! Maar dat kan niet, ze heeft magische vampier krachten. Maar ze had een idee. Zij ging vanavond ook naar het kerkhof. Snel stopte Claire haar mobiel weg. Ze pakte de tassen en gaf dat aan Liza. Wow! Wat waren die tassen zwaar. Dacht Liza.
-
"Au, au, au!" Riep Liza. Ze liep over het grasveldje voor haar huis. Het gras daar was erg prikkelijk. "Mam! Mam!!!" Riep ze. Ze keek om het hoekje van de atelier van haar moeder. "Ja Liza?" Zei haar moeder, die zat te schilderen. "Mag ik misschien zeven uur naar de stad?" Vroeg Liza. Ze ging helemaal niet naar de stad, maar naar het kerkhof.
Please zeg ja! Please zeg ja! Please zeg ja! Zei Liza in haar gedachten. "Uhm, hoe laat kom je thuis?" Zei haar moeder. "Eh..... Weet ik niet....." "Nou, je mag gaan maar je moet wel terug komen om acht uur, hoor!" Yes! Dacht Liza. Ze mocht gaan! "Yay! Bedankt mam!" En ze gaf haar moeder een zoen op haar wang. Nu moest ze alleen maar allemaal gereedschap en apparaten halen.
-
"Uien? Check. Houten kruis? Check. Oud pijl en boog van haar vader? Check. Verrekijker? Check. Mobiel? Check. Horloge? Check." Zei Liza. Ze zat in haar tas te checken of ze wel alles had. Ze deed haar tas dicht en zette het op haar rug. Snel rende ze naar de voordeur.
-
Het was erg stilletjes op straat. De lantaarnpalen waren het enige die de straat verlichte. Daar was het kerkhof al. Stilletjes deed ze het hekje open en toen weer dicht. Ze ging op zoek naar Claire en haar geheimzinnige vriendin. Een paar meter verderop hoorde ze twee mensen praten. Dat moesten ze zijn. Stiekempjes liep ze naar het dichtstbijzijnde graf. Snel verstopte ze zich daar achter. Nu kon ze goed luisteren wat ze zeiden. En misschien zelfs ook om het hoekje heen kijken. Daar zag ze Claire en een ander meisje. Verbaasd keek ze naar het meisje. Ze had haar nog nooit gezien. Zeker ook een vampier, want als ze een normaal meisje was zou ze zeggen dat ze Claire ging ontmoeten in de stad, bij Starbucks of zo. Maar een kerkhof? Wie zou nou willen ontmoeten op een kerkhof? "Zullen we hier de 'Netza Spreuk' opzeggen?" Zei het meisje tegen Claire. "Ok." Zei Claire. "3, 2, 1....." "Netza kom hier, gevraagd door de gier. De gier van goud, die op alles kauwt. Kauwend op mensen nekken, die nu gaan lekken. Bloed stroomt er uit, dat is de vampier buit. Netza kom terug als een vampier, gevraagd door de gouden gier." Riepen ze tegelijk. Er kwam een klein donkerpaars vonkje uit een graf, maar die verdween snel weer. "Wat? Hoe kan de spreuk niet werken?!" Riep het meisje. "Rustig Elisa, rustig blijven." Kalmeerde Claire haar. Het meisjes naam was dus 'Elisa' dacht Liza. "De spreuk kan alleen werken als er GEEN mensen in de buurt zijn. Is hier een mens? Nee. Dus hoe kan het niet werken?!" Riep Elisa. Liza schrok. Het kan niet werken als er een mens is. Dat mens is zijn dus. "Ik ga wel op zoek naar dat mens." Zei Claire. Ze liep speurend rond. Oh nee! Liza moest hier snel weg. Ze deed haar tas weer op haar rug en rende snel weg. "Daar!" Riep Claire. Ze wilde net achter Liza aan, toen Elisa aan haar arm trok. "Verspil je vampieren energie niet. We kunnen het mens opsporen." Zei ze. Ze bukte en pakte een voorwerp gemaakt van goud. Ze liet het aan Claire zien. Het was een horloge. Die had Liza laten vallen toen ze op de vlucht was. Claire had een gemene grijns op haar gezicht. "Laten we dat mens pakken!" Riep ze.
Liza sprong over het hekje heen en rende vliegensvlug naar huis. Dat was op het nippertje! Maar had Claire haar herkend? Of is gewoon een onbekend 'mens'? Hoe laat was het al? Ze keek naar haar arm. Hé? Haar horloge was weg! Oh nee! Dacht Liza. Die heeft ze zeker daar laten vallen. Oh jee! Misschien herkent Claire het wel! Ze wilde het liefst is haar bedje zijn en deze nacht vergeten.

[Hallo beste lezers! Sorry voor zo'n kort hoofdstukje. Maar hopelijk vinden jullie het tóch leuk. Doei!]