သစ္စာတည်၍ အမျက်တော်ပြေ S2

Ep-30 (Unicode)

"အင်း"

"သဝန်တိုနေတာလား"

"အရမ်းချစ်တတ်သွားတဲ့ လူတိုင်း မသင်ယူဘဲ တတ်မြှောက်သွားတဲ့ အရာတွေထဲမှာ အဲ့ဒီအချက်က ထိပ်ဆုံးကပါတယ် "

အနောက်မှ လည်ဂုတ်လေးကို နှုတ်ခမ်းမထိတထိလုပ်ကာပြောတော့ ဟိဟိဆိုပြီး သဘောကျနေလေရဲ့။ကောင်လေးရယ်သံလေးက ကိုယ့်အနမ်းကြောင့်လား သဝန်တိုတာကြောင့်လားမသိပေမဲ့ အလွန်ချစ်မိသည်။

"အစ်ကိုတိမ်စိုင်က စသိကတည်းက ဝိညာဉ်လေးပဲ။အစ်ကိုရဲ့ နစ်နာခံမှုနဲ့ ကျွန်တော် လူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲပြန်ရောက်တော့ အစ်ကို့ကို ပြန်ရှာခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ မတွေ့ဘူး။နောက်တော့ ငလျှင်လှုပ်တုန်းက သေဆုံးမှုကိုပြန်ရှာချိန် အစ်ကိုတိမ်စိုင်ရဲ့ မိသားစုတွေကို တွေ့တော့ အကျိုးကြောင်းပြောပြီး ကျွတ်လွတ်အောင် ကူညီခဲ့တာ။ကျွန်တော့်အထင် အစ်ကို တိမ်စိုင်ကလည်း အဲ့ဒီနောက်ဆုံး ခေါ်လိုက်တဲ့ အချိန်လေးကိုပဲ မှတ်မိနေတာထင်တယ် "

"တော်တော် ဆန်းတာပဲ။ ဒါနဲ့ ကိုယ်ကကျ ဘာလို့ တစ်ခုမှမမှတ်မိရတာလဲ "

"အဲ့ဒါတော့ ကျွန်တော်လည်းမသိဘူး ၊ အရင်ဘဝက သာမန်လူမဟုတ်လို့ မမှတ်မိတာလည်းဖြစ်နိုင်တယ် "

"အရေးကြီးဆုံးတစ်ခုမေးရအုံးမယ် "

"ဟုတ် "

ဒန်းရဲ့အောက်မှာ ချထားသော ခြေထောက်လေးတွေကို သိုင်းယူလိုက်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ပွေ့ကာ နေရှိန်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်စေလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖြူဖွေးနေသော သစ္စာပန်းအခတ်လေးကိုတွေကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ကာ မေးခွန်းကိုစောင့်မျှော်နေသော ကောင်လေးထံ အကြည့်ပြန်ပို့လိုက်သည်။အကြောစိမ်းလေးတွေ ယှက်ပြေးနေသော ပါးပြင်အား လက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး

"ကိုယ့်ကို ချစ်တယ်ဆိုတာကလေ အရင်ဘဝက အလင်္ကာဓိပတိကြောင့်လား နေရှိန်သွေးဆိုတဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ ဖြစ်တည်မှုကြောင့်ပဲလား "

"........"

မိမိမေးခွန်းက ရှုပ်သွားလားတော့မသိ မျက်လုံးလေး ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်ကာ ပြန်ကြည့်နေသည်။အရင်ဘဝက ကိုယ်တိုင်နဲ့ ပြန်ပြီး သဝန်တိုနေရတာက နည်းနည်းကြောင်တောင်တောင်နိုင်ပေမဲ့မတတ်နိုင်ဘူး။ သူက သူ၊ ကိုယ်က ကိုယ်ပဲ အတိတ်ဘဝကို မမှတ်မိတဲ့အတွက် လက်ရှိကိုယ့်ကိုချစ်နေတာမျိုးသာလိုလားသည်။ ဒီချစ်ခြင်းလေးကို ရရှိဖို့ ဘယ်လောက်ထိအောင် မျှော်လင့်နေခဲ့ရသလဲ။