Επιτέλους φτάνει 1 η ώρα και ακολουθώ τον Harry όπου είναι η ταράτσα.
''Μα ταράτσα;'' τον ρωτάω όταν μένουμε μόνοι.
''Δεν βρέχει οπότε θα είμαστε εντάξει''
''Γιατί απλά δεν μπορούμε να πάμε στον χώρο που κάνουμε διάλειμμα όπως οι άλλοι;;''
''Επείδη πρέπει να μιλήσουμε για κάτι.Ακολούθησε με εντάξει;;''
''Μπορώ να σε ακολουθήσω,αν υπονοείς κάτι.'' του λέω και γελάει.
''Ναι ξερω ότι μπορείς.'' Αναφέρεται στις 2 φορές που τον ακολούθησα αν και δεν έπρεπε.
Φτάνουμε στο ασανσέρ. ''Μην τολμήσεις να πατήσεις όλα τα κουμπιά.''
''Ηρέμισε Rosalie.'' λέει και πατάει μόνο το 15ο κουμπί.
Θυμάμαι που κλειστήκαμε στο ασανσέρ, που μαλώναμε και φωνάζαμε ο ένας στον άλλο.Φαίνεται σαν να έχεις περάσει τόσος καιρός.
Οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν και ο Harry βγαίνει έξω περπατώντας γρήγορα.
''Θα περιμένεις;;''
''Οχι'' λέει και γελάει.Στρίβει σε μια γωνία και ανεβαίνει τις σκάλες.
''Γιατι είμαστε--''
''Σταμάτα να διαμαρτύρεσαι Rosalie πριν σε ρίξω από την ταράτσα.'' Δεν δίνω σημασία στην πλάκα του και συνεχίζουμε να περπατάμε.
Οταν φτάνουμε ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο μου.Ολο το Πόρτλαντ είναι μπροστά μας.
''Είναι τόσο ωραίο'' λέω και κάθομαι δίπλα του.
Part 35
Start from the beginning
