Zibidi Zombi

1

Steampunk modasının divası olmanın harika olduğunu söyleyenler, Tanrı aşkına hayatlarında kaç defa bir zombi için kıyafet dikmişler?

Ben şu anda dikiyordum.

Hiçbir zaman zombileri merak eden biri değildim ama şu anda, onlardan biriyle yaşamak zorundayım.

Hatta ona kıyafet dikmek, onu beslemek, onunla ilgilenmek gibi işlerim de var! Maalesef bahsettiğim zombi erkek kardeşim.

Annem doğumda öldükten sonra bana bıraktığı yegane şey olan bu bebek, hastanede yapılan ve ne olduğu asla benimle paylaşılmayan bir müdahale sonucu zombileşmişti.

Ne olduğunu gerçekten bilmiyordum ama onun üzerinde bir aşı denediklerinden emindim. Eve geldikten bir iki hafta sonra bu hale gelmişti ve ben onu geri götürürsem yeniden üstünde deney yapacaklarını biliyordum.

Her zaman kardeşim olmasını istemişimdir ama böyle bir şeyle başa çıkmak ve onu kabullenmek açıkçası hiç kolay olmadı. Annemin gidişini ise, hâlâ kabullenemedim.

"Umarım bunu beğenirsin." dedim diktiğim şeyi göstererek. "Her gün sekiz aylık bir bebeğe kıyafet dikmiyorum."

Kıkırdadı ve onu kucağıma almam için kollarını açtı.

"Önce yemek." dedim kasaptan aldığım koyun beynini önüne koyarken.

Yer yer plastiği ısırılmış mama sandalyesinde otururken önündeki beyni aldı ve elleriyle ezip ağzına atarken yeniden gülümsedi.

"En iyi yanı, pişirmeme gerek kalmaması." dedim ve bir ölüyü andıran soluk beyaz tenini okşadım.

Kalbi atmıyordu ama iştahı açıktı. Gözleri kimsenin gözlerine benzemiyordu. Ölülerin gözleri gibi olduğunu tahmin ediyordum.

"Ağzına bulaştırdın." dedim ayağa kalkarak. "Her yerin kan oldu."

Ona diktiğim kıyafetten kalan bez parçasıyla ağzını temizledim ve tekrar karşısına oturdum.

Hemen hemen hiç ağlamıyordu. Bir yeri kesildiğinde bile kendi yaralarını açıyor, hatta bazen kanaması onu güldürüyordu.

Yaşayan bir ölünün ne zaman sizi bırakacağını bilemezdiniz, o ölmeyecekti. Ondan kurtulmanın tek yolu onu terk etmekti.

Diktiğim kıyafeti ona giydirdim ve gerilmiş derisini rahatsız etmeyecek tek kumaşın üstünde nasıl durduğuna baktım.

"Umarım bana çok kızmazsın." dedim başını okşayarak. Ardından arkamı dönüp evden hızlıca ayrıldım.

Dışarda beni bekleyen polislerin ve sağlık çalışanlarının uğultusu şimdiden kulağıma doluyordu.