ကေလးတစ္ေယာက္လိုအနမ္းေတာင္းေနသည့္ အကိုဟာ
ဟိုးအရင္တုန္းက ေကာင္းကင္ေငးခဲ့ရတဲ့ အကိုမွဟုတ္ပါေလစ။
"ေကာင္းကင္"
အလိုမက်သည့္ခ်စ္ရသူၾကီးအား ႏႈတ္ခမ္းေလးထိကပ္ေပးေတာ့ ေတာက္ပစြာျပံဳးေလသည္။
သေဘာက်တယ္အကိုရဲ႕။
အဲ့ဒီအျပံဳးေတြက က်ေနာ့္အတြက္ အားအင္ပဲ။
"အကိုက ဆိုးတယ္"
"အင္း မင္းမို႔လို႔ေလ ေကာင္းကင္ရဲ႕
အား……ညကမင္းေလးကို အခန္းထဲအထိခ်ီလာရတာ
လက္နာေနတယ္"
"ဟင္ ဘယ္ဘက္လက္လဲ"
"ညာဘက္"
"ျပအံုး က်ေနာ္ၾကည့္ေပးမယ္"
ညာဘက္လက္စီကို ကိုယ္ေလးကိုင္းကာ ၾကည့္ေနသည့္ေကာင္းကင္အား အသဲယားစြာသိမ္းဖက္ထားလိုက္ေတာ့ ရင္ဘတ္ေပၚေမွာက္ယက္ေလးျဖစ္လို႔။
"အကိုကဗ်ာ……အရမ္းပဲ လႊတ္အံုး ေလးေနမွာေပါ့"
"အဟြင္း ေလးရေအာင္ ခင္ဗ်ားေလးက ဘယ္ေလာက္ထြားေနလို႔လဲ ဟင္ ပိစိေလးရဲ႕"
"အာ ဘယ္မွာပိစိလို႔လဲ အကိုနဲ႔သိပ္မကြာပါဘူး
ေခါင္းတစ္လံုးေလာက္ပဲေလ"
"မၾကာခင္ပဲသမီးက ေကာင္းကင္ကိုမွီေတာ့မယ္ေလ"
"မဟုတ္တာေတြ လူကိုလႊတ္ေတာ့ ထေတာ့ဗ်ာ
ေဆးရံုသြားရမွာပါဆို"
"ကုိယ္ကလား ဘာလုပ္လဲ"
"ေဟာ ေဒါက္တာပါဆို ေဆးကုရမွာေပါ့"
"ကိုယ္မွ ေဆးကုလို႔မရေတာ့တာ"
"အခုရျပီ အဖြားက အကို႔ကိုေဆးရံုသြားဖို႔ ျပင္ေပးလိုက္တဲ့မွာလိုက္တာ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ထေတာ့"
"အဖြားကိုေတာ့ လိုက္မမွီေတာ့ဘူး
ဟူး…ကိုယ့္ေကာင္းကင္ေလးကို အိမ္မွာထားခဲ့ရအံုးေတာ့မွာပဲ အနားမွာအျမဲေခၚထားခ်င္တာကို"
"က်ေနာ္ ငလက္မေလးလိုျဖစ္ေအာင္လုပ္ျပီး
အကို႔အိတ္ကပ္ထဲဝင္လိုက္ခဲ့ရမလား"
"အြင္း အဲ့လိုလုပ္ၾကမလား"
"ဟား…ဟား…အကိုကလဲ
ေလ်ွာက္ေျပာ ထေတာ့ ထေတာ့ ေနာက္ေနျပီ
ေရခ်ိဳးေတာ့ က်ေနာ္အဝတ္စားထုပ္ထားေပးမယ္"
Part 31
Start from the beginning
