Caroline in Miami

Een nieuwe start

Mijn naam is Caroline en ik kom uit Nederland. Een jaar geleden ben ik naar Schiphol gegaan om met het vliegtuig te vertrekken naar Amerika. Hier wilde ik mijn leven verder op gaan bouwen en Nederland verder achter mij laten. Dit is mijn verhaal..

Ik kijk nog even op mijn telefoon voordat het vliegtuig vertrekt. Ik heb meerdere berichten gekregen van familie en vrienden met de teksten: "ik ga je missen" en "goeie reis" of "wees voorzichtig" plus mijn ouders die zeggen "ik hou van jou" en wensen mij een goede en fijne tijd in Amerika.

Ik kijk door mijn raampje en zie dat het buiten grijs en grauw is. Het begint te regenen en de druppels dwarrelen over het raam heen. Ik zie mijzelf in het raam en dan ga ik even in gedachten en graaf ik diep in mijn geheugen over mijn verleden, alles wat ik achter mij laat, is hier in Nederland. Dat is wat ik graag wilde, een nieuwe start.

Het vliegtuig kan elk moment opstijgen. De stewardess zegt in de speaker dat wij onze riem om moeten doen en de handbagage op moeten bergen in de kastjes boven onze hoofd. Ik pak mijn tas en berg hem op in het kastje boven mijn hoofd. Ik ga zitten, doe mijn riem om en bereid mij voor op een vermoeiende en lange vlucht. Na een kwartier beweegt het vliegtuig en begint van zijn postitie vandaan te rijden richting de startbaan. Na enkele minuten stijgt het vliegtuig op, wordt ik in mijn stoel naar achteren gedrukt door de stijging. Ik kijk nogmaals door mijn raam en dan zie ik Nederland achter de wolken verdwijnen.

Na een heerlijke maaltijd aan boord en het lezen van een goed boek, merk ik na een aantal uurtjes vliegen dat ik moe begin te worden. Ik doe mijn oordopjes in en maak mezelf klaar om te gaan slapen. Ik val gelijk weg en wordt ik pas wakker als we boven Miami hangen. Ik kijk met mijn slaapoogjes en volle bewondering, door het raampje en zie ik de zon schitteren in de mooie blauwe heldere zee met parelwitte stranden. Ik zie mensen lopen, het lijkt net mieren!

We zakken steeds verder naar de grond toe en de stewardess verteld ons door de speakers dat iedereen de gordel om moeten doen. Ik check of mijn gordel nog vast zit, wat dus nog vast zat en kijk nogmaals uit mijn raam. Alles wat net zo ver weg leek, de mensen, gebouwen en de parelwitte stranden, komen steeds dichterbij. Mijn maag draait half om op het moment dat we steeds meer gaan zakken naar beneden. De landingsbaan is in zicht en het vliegtuig raakt binnen een paar seconde met de wielen de grond. Veilige vlucht en veilig geland. Meerdere mensen klappen voor de piloot, als bedankje. Ik klap vrolijk mee met mijn slaaphoofd. Door de speakers klinkt in het Nederlands en Engels: ''Bedankt dat u met ons wilde vliegen en wij wensen u een fijn vakantie en verblijf in Miami''.

Het vliegtuig rijdt langzaamaan naar zijn eindbestemming, de gate, wat voor mij en een aantal andere passagiers, de eerste stap in Miami zou zijn. De stap die voor mij begint met een nieuwe start.

Zodra ik het vliegtuig uit wil stappen, spreekt een stewardess mij aan: ''Tot ziens en een fijne vakantie''. Ik knik met een glimlach. ''Ik ben hier niet eens op vakantie, ik ben hier voor een nieuwe start'' fluisterde ik in haar oor. Ik loop door en laat haar verbaasd achter en kom daarna bij de uitgang van de gate in een hal terecht van het vliegveld en loop richting de uitgang, waar een hele lange wachtrij met mensen staat. Als ik eindelijk aan de beurt ben krijg ik een stempel op mijn paspoort. ''Welkom in Miami'' zegt de vrouw in het Engels aan de balie. Ik glimlach naar de vrouw en bedankt haar. Zodra ik erdoor ben kijk ik om me heen, zoekend naar een bord met ''Luggage area'' of terwijl, bagageruimte. Ik besef dat ik niet meer in Nederland ben. Ten eerste praat iedereen Engels/Amerikaans en ten tweede, de mensenmassa is hier veel groter dan in Nederland. Dan heb ik het nog niet eens over de temperatuur en de hoge gebouwen gehad. Ik zie dan eindelijk het bordje dat ik zocht en volg het bordje totdat ik weer een volle mensenmassa zie, die net zoals ik, op hun koffers moet wachten.