Karol mükemmel olmak için doğmuş bir kızdı. Ailesi her zaman mükemmel olması için yetiştirirdi. Kariyerini yapmak için her şeyinden vazgeçmişti Karol. Ülkesinden, arkadaşlarından, sevgilisinden. Şimdi kariyerini yapmış ülkesinde devam etmek istiyord...
Banyonun kapısı açıldığında Ruggeronun bakışları o tarafa döndü. Karola bornoz biraz büyük gelmişti bu yüzden belini iyice sıkmıştı. Islak saçlarını elindeki havluyla kuruluyordu. İçindeki iç çamaşırları duruyordu.
Ruggero yavaş yavaş Karola yaklaştı ve boynuna bir öpücük kondurdu. Hazır bir kere kondurmuşken bir kaç tane daha kondurup çekildi. Dolabına gidip oradan en çok giydiği başka bir siyah boğazlı kazağını çıkardı ve eliyle kıyafeti giydirmek için hazırlarken güven verircesine Karola baktı.
Karol başını onaylayıp bornozu'nun kollarından kollarını çıkarttı ve bornozu beline kadar indirdi. Ruggero direk kazağı kafasından geçirdi ve bir kaç yerini düzeltip bu sefer dolabından siyah bir eşofman aldı. Bu Karola büyük ihtimalle çok bol olacaktı ama belini sıkabilirdi.
Karol bornozun geri kalanını da indirdiğinde Ruggero eşofmanı da giydirdi ve belini tutup ipi iyice sıkarak bağladı. Böyle bile gevşemiş ve bollaşmıştı ama yapabilecek bir şey yoktu.
Ruggero tabi ki de Karolu arzuluyordu, ama o istemeden onu bir şeye zorlayamazdı. Üstelik yeni bir araya gelmişlerken bu konu açılamazdı bile. Ruggero Karolun kazağın altında kalmış saçlarını yavaşçana kazaktan çıkardı ve yerdeki saç havlusunu alıp kurulamaya başladı. Karol böyle davranması çok hoşuna gittiğini için gülümseyip duruyordu.
Ruggero ona her an kırılacak bir kristal gibi davranıyordu. Belki dokunmayı çok istiyordu ama kırılmasından korkup vazgeçiyordu. Karol elini Ruggeronun yanağına koyup hafif uzamış olan sakallarını okşadı. Ruggero dokunuşuyla gözlerini kapatmıştı.
"Uykun var mı? " Dedi Ruggero mayışmış bir şekilde zorla gözlerini açarak. Elini avcunun içine aldı ve dudağına götürüp bir kaç tane öpücük bıraktı.
" Evet, senin?" Ruggero gülümseyip elini beline koydu ve yatağa kadar gelip yatağa oturdu, onun gelmesini bekledi. "Benimde."
Karol gülümseyip yanına yattı ve Ruggero geçikmeden onun göğsüne yattı. Kokusuyla uyumayı çok severdi ve çok özlemişti.
"Yarın bizimkilerden özür dilemeliyim, değil mi?" Ruggero Karolun kaygılandığını anladığında belini da sıkı sardı ve kafasını boynuna daha çok gömüp boğuk sesiyle konuştu. "Evet Güzelim, ama merak etme her şey iyi gidecek."
"Tekte kabul etmeyeceklerdir." Diyen Karola yapabilirmiş gibi daha da sokuldu Ruggero. Karol da boş durmayıp kollarını ona daha sıkı sardı ve bir eliyle saçlarıyla oynamaya başladı. Ruggero saçlarıyla oynanmasını sevmezdi ve genelde kimseye oynattırmazdı.
Karol hariç. Karolun yapması hoşuna gidiyordu. "Neden kabul etmesinler ki? Bunu uzun zamandır bekliyorlar." Karol bir süre sessiz kaldı.
"Senden ilk özür dilediğim de bana zaten olmayacağımızı söylemiştin? Onlar neden bana çektirmesinler ki?" Ruggero istemese de başını kaldırdı ve Karolun yüzünü avuçlayıp sırıtarak burnuna bir öpücük kondurdu. " Bunları annen ve baban yüzünden yaptığını bilmiyordum ama, sende benden özür dilerken bunu söylememiştin. Bu sefer söyleyeceksin."
"Yine de kızacaklar Ruggero, belki de arkadaşlığımız tamamen bitmiştir." Karol dolan gözlerini etrafta gezdirmeye başladı. Boğazı yanıyordu, bu yüzden zar zor yutkunmuştu ve Ruggero bunu fark etmişti.
"Bak bebeğim, kızmakta biraz haklı olurlar çünkü bize gerçekleri o zaman anlatsaydın her şey daha farklı olurdu, ama bu kızgınlık eninde sonunda geçer çünkü sen bunu ailen için yaptın." Karol sahte bir gülümsemeyle başını yukarı aşağıya salladı ve sonra başını öne eğdi.
"Benden bir türlü gurur duymayan ailemi gururlandırmak için, ne aile ama!" Karol gülüşüyle ağlayışını kapatmaya çalışıyordu ama yapamıyordu. "Gel buraya." Deyip Ruggero biraz doğruldu ve bu sefer Karolun başı Ruggeronun göğsüne değdi.
"Sana sahip oldukları için bile mutlu olmalılar, bu onların hatası." Deyip başını öptü Karol'unun. "Ama değiller, eminim ki şuan sadece kendileri için endişeleniyorlar, Karol giderse para makineleri, oyuncakları kim olacak?!"
"Güzelim bence artık uyu, yarın yeni bir gün olacak. Ve ne olursa olsun yanında ben olacağım." Karol gülümseyip kafasını Ruggero'nun boynuna gömdü ve derin nefesler alarak uyumaya çalıştı.
"Karol?" Dedi hala uyanık olup olmadığını kontrol etmek için Ruggero. "Hı?"
"Aklıma takıldı da bir şey soracağım?" Karol başını hafif geri çekip uykudan kısılmış gözleriyle Ruggeronun omzundan Ruggeroya baktı. "Sor."
"Şu Emilio kim?!" Karol gülüşünü tutamayıp kafasını Ruggeronun boynuna geri gömdü. "Beni seven biriydi işte, geri de kaldı. Boş ver." Ruggero Karolun kafasını eliyle hafif uzaklaştırıp yüzüyle hizaladı ve baş parmağını dudağında gezdirdi. "Buraya dokundu ama o."
"Ruggero, ne biliyor musun?" Dedi Karol gülümseyerek. "Sen onun izlerini zaten temizledin ve benim çok uykum var, artık uyuyalım." Diye mızmızlandı. Ruggero gülüp Karolu göğsüne geri çekti ve 5 yıldan sonra rahat bir uyku çektiler.
