Voor school had ik de opdracht gekregen een kort verhaal te schrijven, zo gedetailleerd dat je het zo ongeveer voor je kan zien dus ik dacht; ach waarom niet publiceren
Lees dit niet als je niet tegen spinnen kan want dit was een onderdeel van de opdracht!
Hier stond ik dan. Alles was donker. Ik voelde vochtige dauwdroppels tegen mijn gezicht aan in de kou. Ik zag geen hand voor mijn ogen en liep moeizaam op de tast vooruit.
Aan de zijkant van mijn voeten voelde ik het natte, modderige gras. Er liep een koude rilling over mijn rug gevolgd door een koude windvlaag. Ik was moe en kon niet meer. Ik kreeg het gevoel dat deze wandeling in dit donkere bos oneindig ging duren. Er zal nooit een einde aan komen.
Mijn benen begaven het en ik viel neer op de grond. Ik sloot mijn ogen en nam een paar seconden rust. Een volgende rilling liep over mijn arm, maar de windvlaag kwam maar niet.
Een 6 paar harige poten liep over mijn arm naar boven. Een grote plek gaf een warm maar nattige hitte aan me af. En dan nog een en nog een. 3 natte plekken bewogen zich ongestoord naar boven.
In minder dan een seconde stond ik op. Alle energie was weer terug in mijn benen. Een harde, hoge gil ontsnapte mijn mond terwijl ik als een gek de warme plekken van mijn armen af probeerde te slaan.
3 warme plekken
2 warme plekken
1 warme plek
Maar daar bleef het bij. De laatste spin verliet mijn arm niet. Gestrest keek ik naar mijn arm. Ik zag miljarden kleine stipjes. Alle ogen van het monster keken me aan. Snel sloeg ik hem weg en ren ik weg.
Sindsdien denk ik elke avond terug aan de spin, de miljoenen stipjes die op mij gericht waren. De gigantische spin die me de stuipen op het lijf gejaagd heeft die ene nacht.
