Kapitulo 19

96 8 1
                                    

Magtanan

Naramdaman kong tumunog na naman ang selpon. Muli akong humugot ng hininga bago ko ito kinuha at binasa ang text niya.

Zekeil:

"Still not done?"

Bigla siyang sumagi sa isip ko. Hindi ko alam kung bakit nanghina bigla ang mga braso ko. Pinilig ko ang ulo sa ideyang sumagi rin sa isip at saka nagpasyang replyan siya.

Ako:

"Tapos na."

Hindi pa nga nag-segundo ng nailapag ko ang selpon sa lamesa nang umilaw ang screen nito dahil sa bilis niyang reply.

Zekeil:

"Good. I'm coming!"

Hindi na ako nag-reply pang muli at sinilid nalang ang selpon bago tumayo saka umalis doon.

I roamed my eyes at the furlough of this floating house. Sobrang presko at masarap tambayan. Napansin kong narito parin ang yate. I gulped and dismissed the fear in my mind. Maganda sana itong libutin lalo at wala pa ang hinihintay ko... but the thought of crossing the bridge I stop myself. It was wobbling and I'm not used to going through such things like that, if I will try to pass I might fall so I'm better off here. Tutal maganda rin naman sa kinaroroonan ko.

I sighed. I wanted to get there.

Maybe a minute passed before a man wearing a uniform came out of the yacht. I glanced at him and noticed that he's tall and muscular. He was side-viewing in my sight and was obviously inspecting the surroundings. One hand is in his pocket.

Marahan lang itong naglakad-lakad at nang napalingon sa gawi ko. Tumambad sa akin ang mukha niya. He is good and clean to look at. His eyes were covered by sunglasses so I didn't know if he was looking at me or just the surroundings. Siya yata ang nag-maniobra nitong yate. Then he must be the helmsman.

Lumapit ito at saka huminto sa unahan ko. Nakapagitan namin ang tulay.

"Miss Ma'am, sasakay na ba kayo?"

Hindi ko agad siya sinagot. I looked around. Nagbabasakaling makita ko na si Zekeil pero nang natantong nasa harapan ko lang ang yate. Bumuntong-hininga na lamang ako.  Paparating pa siguro iyon gaya ng sinabi niya sa mensahe. Hindi ko siya natanong... nagkibit balikat ako. Wala naman akong karapatan.

But really, the yacht is just here and I didn't hear any noise from the engine of it while I'm at the meeting so somehow I got a question in my mind. Like... how did he get to the meeting place?

Sinulyapan ko ang pinanggalingan kanina at nakitang wala ng mga tao roon. I think it's in another part of this triangle shaped floating house. A thin curtain covers the glass walls so I can't see inside. Makikita lang ito kapag nahahawi dahil sa hangin.

Binalik ko sa lalaki ang paningin.

I nodded to him and then stepped one foot onto the bridge. Kakasabi ko pa nga lang na hindi tatawid. But then, I have decided to just wait for him on the yacht. And if ten minutes will passed and he's still not here, maybe I'll be forced to go back alone. After all, he's still in a meeting and I don't want to disturb him. Every meeting is as important to him as it is to me. So it's better this way. Anyway, it's my chance to get away from him.

My lips wiggled at the thought. It's really better this way 'cause I can hide from him too. I bit my lip because of the happiness I felt at that moment. Finally, I can escape the problem... even though I know it's only temporary.

Pero hindi ko rin naiwasang napangiti ng mapait. Baka temporary lang din ang nararamdaman ni Zekeil na kaniyang inamin sa'kin. Na gawa lang ng pangungulila ang lahat. Dahil sa naisip bumigat lalo ang nararamdaman ko.

Uncontrollable ObsessionWhere stories live. Discover now