Roos kan ook blauw zijn

Hoe gaat het met jou?

"Moos!" hoor ik mijn mama roepen, "binnen twee minuten vertrekken we, hè, zorg dat je klaar bent". "Ja ja!" Het is de eerste keer dat mijn mama eens voor mij klaar is en op mij moet wachten. Meestal is zij te laat en komen we dan ook maar net op tijd aan. Normaal gezien ben ik er liever altijd wat op voorhand, maar deze keer niet. Nu wil ik zelfs helemaal niet gaan. Ik ben er van overtuigd dat dat toch niets gaat veranderen. Het gaat het alleen maar verergeren. Zeker als ze terug begint waarover ze vorige afspraak over begon. Ik haat het gewoon.

Met veel tegenzin stap ik in de auto, maar zonder dat te veel te laten merken natuurlijk. Anders zou ze vragen wat er scheelt en dat kan ik haar moeilijk zeggen, hè. Niet dat ze me voor de rest van mijn leven zou haten of negeren, maar toch zal het onze relatie veranderen. Dat is toch wat ik denk. Tijdens de autorit probeer ik verschillende mogelijke vragen te bedenken die mijn psycholoog zou kunnen stellen en zoek daar dan ook het beste antwoord op. Zodat ik straks snel en juist kan antwoorden en zeker geen stomme dingen zeg. Anders zou ze kunnen denken dat ik dom ben, maar dat ben ik niet. Zelfs al zeg ik het zelf.

We zitten in de wachtkamer. Het is 10:58, dat wil zeggen dat ze ieder moment kan komen. Ik doe mijn jas uit en geef ze aan mijn mama, zodat ik ze niet mee naar binnen moet nemen. Net op het moment dat ik me terug neerzet, hoor ik de deur opengaan. Lap, daar is ze. Ze komt de wachtkamer binnen en vraagt of ik meekom. Ik kijk haar nog een beetje beschaamd aan van de vorige keer en knik. Traag ga ik naar binnen en ga op de stoel zitten waar ik iedere keer op zit. 'Daar gaan we weer', denk ik bij mezelf. Ze komt voor me zitten en stelt de zelfde vraag als alle andere keren. "Hoe gaat het met jou, Moos". Ik haat deze vraag. Als ik er iets op antwoord is het nooit goed. Kijk, ik zal eens zeggen dat alles goed gaat. "Goed", zeg ik snel, om er vanaf te zijn. "Kan je wat meer vertellen?" begint ze weer. Blablabla... Het is altijd hetzelfde en het probleem is dus dat ik niet weet wat ik daar meer over kan vertellen, hè. Ik vertel dan toch maar dat ik enkele keren met mijn buurmeisje Rune heb afgesproken en dat ik ook eens bij een vriendin van de muziekschool langsgeweest ben. Maar natuurlijk stelt ze daarover weer verschillende andere vragen.

Na 20 minuten vragen beantwoorden valt ons gesprek stil. Ze kijkt me even aan en vraagt:"Heb je nog veel gedacht aan ons vorig gesprek?". Natuurlijk heb ik daar nog aan gedacht. Ik heb er welgeteld 4 nachten bijna niet van kunnen slapen.
Ik zie mezelf hier weer zitten, maar dan 16 dagen geleden en heel de gebeurtenis speelt zich weer af voor mijn ogen. Mijn eerste 'coming out'. Hoewel ik het eigenlijk niet gewild en voorzien had. Maar liegen op deze vraag kan ik nu eenmaal niet.
Moest er mij iemand op school vragen of ik op jongens of op meisjes val, zou ik onmogelijk 'op jongens' kunnen zeggen. Meteen zeggen dat ik op meisjes ook niet. Ik zou eerder de vraag negeren en wegkijken.

Hmm... Misschien is het handig als ik me eerst even voorstel? Ik ben dus Moos, ik ben 15 jaar en half en zit in het 4de middelbaar. Ik heb 3 broers, 1 oudere en 2 jongere. Ik ga bij een psycholoog omdat ik mezelf minderwaardig vind en daardoor niet tegen mensen durf te spreken uit angst dat ze me stom zouden vinden. Hoe deze angst is ontstaan weet ik echt niet. Vroeger was ik het sociaalste kind dat je kon vinden, maar sinds dat ik in het middelbaar zit, is dat allemaal veranderd. Sinds dan zit ik super vaak op mijn kamer en ben helemaal niet meer sociaal. Ik speel bijna een hele dag op mijn gitaar of kijk films.
Mijn uiterlijk? Ik heb kort bruin haar, ik ben 1m63 en heb schoenmaat 40. Ik ben niet dun en niet dik, maar ik zou wel wat magerder willen worden. Maar waarom leg ik je later wel nog uit. Ik draag nooit kleedjes en zou eigenlijk eerder jongenskleren willen dragen, maar dat durf ik niet. Voor de zekerheid: op mijn identiteitskaart staat V.