Miss Malfoy

3. Long lost life (part 1)

Kiedy Harry zszedł rano na śniadanie, został przywitany przez uśmiechniętą Arianę, której szarą pelerynę zastąpiła cudowna czerwona suknia ze srebrnymi wyszyciami na dekolcie oraz talii. Chłopiec był zdziwiony kiedy zamiast do wielkiej sali dziewczyna zaprowadziła go do gabinetu profesorskiego przy sali do obrony przed czarną magią. 

- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, jeśli zjemy tutaj...- uśmiechnęła się delikatnie i wskazała ręką, żeby usiadł.- Oprócz nas i skrzatów w zamku są tylko Hagrid i profesor Sprout, jednak niestety obowiązki nie pozwoliły im zjeść z nami, a wielka sala może być przytłaczająca tylko we dwójkę.

- Brzmi dobrze- uśmiechnął się do niej.

Zjedli śniadanie w ciszy, oboje będąc nieco zagubieni. Było tyle rzeczy, o które Harry chciał zapytać blondynke, ale nie mógł zebrać się w sobie i znaleźć odpowiednie słowa, aby ułożyć pytania. Ariana w ciszy próbowała znaleźć odwagę, aby porozmawiać z chłopcem o rzeczach o których chciała z nim porozmawiać przez lata, ale nie wiedziała jak zacząć rozmowę, aby nie potrzebnie mu tego nie utrudnić.

Po zjedzeniu dziewczyna podeszła do szafy i wyjęła małą paczuszkę, po czym podała ją Harremu.

- Wszystkiego najlepszego Harry- powiedziała z niepewnym uśmiechem.- Nie jest to nic specjalnego, ale pomyślałam, że mógłbyś chcieć to mieć.

Chłopiec podziękował i otworzył powoli paczkę. w środku była średniej wielkości, biała, porcelanowa szkatułka. Chłopiec otworzył szkatułkę i zobaczył plik zdjęć i małe pudełko. Zdjęcia były cudowne. Oglądał ze łzami w oczach mugolskie i czarodziejskie zdjęcia siebie, swoich rodziców, a także Syriusza i remusa. Na zdjęciach pojawiała się czasem też mała blondynka, która była wyjątkowo podobna do Ariany.

- To ty?- spytał niepewnie chłopiec, trzymając w ręce zdjęcie na którym był trzymany na rękach przez Lily, obok której stał James z blondynką na rękach.

Dziewczyna skinęła niepewnie głową, a w jej oczach pojawiły się łzy. Zapakowała te zdjęcia kilka lat wcześniej, aby czekały, aż będzie je mogła wręczyć chłopcu.

- Skąd znasz moich rodziców?- spytał zdziwiony.- Evans... Nazwisko mojej mamy. Jesteś z nią jakoś spokrewniona?

- Jestem- zaśmiała się Ariana przez łzy.- Widzisz... Jest także moją mamą... 

Chłopiec spojrzał na nią szeroko otwartymi zaskoczonymi oczmi. Z jednej strony był przepełniony radością, że ma siostrę, ale gdzieś z tyłu głowy czuł się zraniony, że Ariana ukrywała się przed nim tyle lat.

- Tak bardzo chciałam ci powiedzieć...- powiedziała, a po jej policzkach zaczęły spływać łzy.- Ale Dumbledore wyraził się jasno. Nikt miał nie wiedzieć, że jesteśmy rodzeństwem. Musiałam zmienić nazwisko i nie mogłam z tobą rozmawiać...

- Ja... Mam siostrę?

I tak spędzili następną godzinę rozmawiając o czasach zanim ich rodzice zginęli. Ariana opowiadała Harremu historie z dzieciństwa i opisywała zdarzenia przedstawione na fotografiach wtrącając czasem komentarze, w których momentach ich mama miała ochotę przeklnąć Jamesa, Syriusza, albo obu.

- Tylko Lunatyk zawsze był spokojny. Był ostoją w tej rodzinie- zachichotała patrząc na ostatnie już zdjęcie. 

W pewnym momencie wzrok Harrego przykuło małe pudełeczko, które znajdowało się razem ze zdjęciami w szkatułce. Po otworzeniu go zobaczył srebrny sygnet z czerwonym kamieniem.

- To sygnet naszego rodu. Był przekazywany z ojca na syna od pokoleń. Skoro tata nie może ci go dać, postanowiłam, że zrobię to ja...

Harry nic nie odpowiedział, wpatrując się niewidzącym wzrokiem w sygnet. Po policzku chłopca spłynęła pojedyncza łza.

- Mogłam poprosić Syriusza, albo Remusa, żeby ci go dali- zaczęła się plątać w słowach zdenerwowana.- Tak nie mogłam się doczekać, żeby ci go dać, ale to oczywiste, że chciałbyś go dostać od kogoć, kto od jakiegoś czasu był dla ciebie rodziną... Przepraszam, nie chcia.....

- Nie- urwał jej monolog.- Tak jest cudownie. Dziękuję- przytulił dziewczynę delikatnie.- Cieszę się, że ty mi go dałaś.