𝔻𝕚𝕤𝕔𝕠 𝕤𝕥𝕚𝕔𝕜

        Wracanie po zmroku w tym mieście nigdy nie kończyło się dobrze. Nieważne kto szedł, nieważne w jakiej sprawie, czy gdzie bądź skąd. Każdy stawiany krok, każda szeleszcząca gazeta, czy chlapiąca kałuża mogły stanowić źródło nieszczęścia. Policja miała zapewnić bezpieczeństwo – wielka szkoda, że nikt nigdy nie fatygował się, aby spełnić tę obietnicę. Na początku ustalone zasady działały, trzymały w ryzach ten konflikt, ale po drodze granice zaczęły się sypać, coraz więcej ludzi było w to wciąganych. Co, nie oszukujmy się, wadziło naprawdę niewiele tym, którzy to wszystko zaczęli.

Milioner, filantrop, playboy i geniusz – Anthony Stark – którego żadne zasady nie dotyczyły oraz mistrz iluzji, manipulacji i przekonywania do siebie publiki – Quentin Beck – żądny zemsty innowacyjny mózgowiec.

Z czasem do, jeśli można to tak nazwać, rywalizacji tych dwóch panów zaczęło przyłączać się więcej osób z ich otoczenia. Tak właśnie narodziła się nowojorska mafia – zbiór wyłączonych spod prawa ludzi z niezwykłymi, czasem nadprzyrodzonymi zdolnościami, którzy nie widzą większego sensu w pokoju między sobą.

Na szczęście, i nieszczęście niektórych, pewna część towarzystwa pozostaje neutralna. Nie chcą się mieszać w konflikty, wolą pozostać w cieniu i będą interweniować tylko, jeśli coś zagraża im personalnie. Takimi śmiałkami okazali się brat i siostra, rodzeństwo Maximoff – Pietro oraz Wanda. Pole zainteresowania tej dwójki kończy się na ich własnych tyłkach i tym, co można zjeść jutro na obiad. Zajmują się sobą nawzajem, trzymają się z daleka od kłopotów.

A raczej starają się trzymać.

Żeńska część tego neutralnego duetu nie umiała wysiedzieć długo w bezpiecznej kawalerce na najwyższym piętrze kamienicy w centrum miasta i przez to męczyły ją teraz następujące pytania: czym można zmyć krew z drewnianych paneli oraz czy da się ukryć krwotok zewnętrzny przed bratem, który przeprowadza kontrolę osobistą każdemu, kto przekracza próg ich mieszkania, a szczególnie swojej siostrze? Od kilku minuta wspinała się po schodach, rozmyślając nad tym, choć pokonanie drogi od parteru na czwarte piętro zwykle zajmowało dziewczynie kilka sekund. W aktualnej sytuacji jednak nie było to takie proste. Szkarłatna posoka spływała z jej nieosłonionego podbrzusza przez uda, kolana i łydki prosto na ziemię, brudząc czarną spódnicę, siatkowe rajstopy oraz dębową posadzkę. Z każdym krokiem brunetka miała coraz więcej trudności z poruszeniem nogą, aby trafić na następny stopień. Kiedy spomiędzy opadających na oczy pasem włosów zobaczyła znajome drzwi, puściła się niemal biegiem, licząc, że zdąży chociaż złapać za klamkę.

Ostatnią rzeczą, którą usłyszała Wanda przed utratą przytomności, był skrzyp zawiasów i łamiący serce wrzask jej brata.

Szybko pozbierał porozrzucane bandaże i wrzucił je do szafki, gdzie legły w takim samym nieładzie jak wszystko inne, co można było tam znaleźć. Spróbował opanować nadal drżące dłonie, zaciskając je w pięści, po czym usiadł na szarej sofie tuż obok bezwładnie leżącej, delikatnej brunetki. Jej twarz wyglądała tak spokojnie, gdy pełne usta rozchylały się, aby nabrać tlen, a zaraz potem wypuścić dwutlenek węgla. Jeszcze większy wzbierał w nim gniew, kiedy jego oczy przesunęły się na nagi brzuch, który był szczelnie, ale nie za ciasno, owinięty już nie do końca białym bandażem. Pod kilkoma warstwami tkaniny położył również grubą gazę, a pod nią spore na kilka centymetrów, głębokie na centymetr rozcięcie nożem ze stali myśliwskiej. Doskonale wiedział, kto używał takiego rodzaju broni. Przesunął dłonią, której drżenie zdążył opanować, po siwych włosach sterczących zwyczajnie w nieładzie na wszystkie strony świata. Jego głowa opadła na oparcie kanapy, a chłopak przez resztę nocy nawet nie zmrużył powiek, bacznie obserwując siostrę, jakby chciał mieć stuprocentową pewność, że nikt nie będzie już mógł jej skrzywdzić.