Kelebek Etkisi

Bölüm Bir "Yeni Dönem"

"Hayatımız kocaman bilmece."

ŞARKI:Madrıgal-Kelebekler

Perdelerin arasından yansıyan ışık demetleriyle açmıştım gözlerimi, her yılın ortalarında olduğu gibi -beş dakika daha lütfen- cümlesini kurmak bugün çok ters gelmişti bana. Bir hayli dinlenmiş ve mutlu hissediyordum kendimi, çünkü yeni bir dönem başlamak üzereydi. Sizlere kendimi tanıtmayı unuttum, adım Elif, Elif yılmaz, Gaziantep'de yaşıyorum lise 3'e başlayacağım bugün aslında içimdeki mutluluğun sebebi bu diyebilirim. Benim gibi deli dolu kafa dengi olan üç arkadaşım daha var. Sizlere onları da tanıtayım.

Ayça, gerçekten deli dolu ve iyi bir arkadaşımdır, ilk önce onunla tanışmıştım. Ayça ile ortaokuldan arkadaştık.

Ülger, tam bir çılgın, küçük ve sarıydı bu yüzden civciv derdim ben ona çünkü benim gözümde o bir civcivdi.

Son olarak da Miraç, onunla da ortaokuldan arkadaştık ama samimiyet kurmamız biraz zaman almıştı. Gerçi başlarda her ne kadar birbirimizi tanımasak da gıcık olmuştuk diyebilirim ama şimdi kaç kere kavga da etmiş olsak normale dönmeyi başarabiliyoruz.

Bugün kızlarla okula erken gitme kararı aldık çünkü okul hakkında konuşmamız gerekiyordu.Yani önce bir kurul toplantısı yapmamız gerekiyordu. Hazırlanmak için resmen üzerimde ki yorganı fırlatmıştım. Hızlıca banyonun yolunu tuttum. Elimi yüzümü yıkayıp kuruladıktan hemen sonra odama geçip dolabımdan okul kıyafetlerimi çıkardım. Bu sene ki kombin siyah bir pantolon ve beyaz bir üniformaydı. Üzerime geçirdiğim okul kıyafetleriyle dünden hazırladığım çantamı sırtlayıp kapımı açtım.Ufaklığın birisi ayağıma dolanmıştı, liseden itibaren bizde kalıyordu Duman.Duman benim köpeğimdi, erkekti ve beyaz renkli tüyleri ile tatlı bir köpekti.Benim dert ortağım denebilirdi çünkü her gece onunla sohbet ederdik, yani ben konuşurdum o dinlerdi. Duman'ı kucağıma aldım ve merdivenlerden aşağıya indim, annem çoktan kahvaltıyı hazırlamış babamla birlikte masada beni bekliyorlardı. Ben ailemizin tek çocuğuydum, babam polisti, adı Necmettin ve annem de ev hanımıydı, onun adı ise Kainat. Onlar benim bu hayatta en çok değer verdiğim iki insandı. Onlar da benim üzerime çok düşerlerdi. Masaya oturmadan önce Dumanı yere bıraktım,annemde bana çay koymak için ayaklanmıştı.

"Günaydın Yılmaz ailesi nasılsınız bakalım? "

"Günaydın güzel kızım, bakıyorum da çok neşelisin. "

"Ah baba tabi ki bugün yeni bir yıl gerçi sınava yaklaşmak beni korkutmuyor değil."diyip gülmeye başladım. Biz babamla çok iyi anlaşırdık sürekli sohbet ederdik ama genelde annemle paylaşırdım, sonuçta babalarla her şey konuşulamıyor. Çay bardağım henüz yarısına kadar dolmuştu ki telefonum çaldı, arayan Ayça'ydı, aramayı reddettiğimde attığı mesajı fark ettim. Telefonum sessizde olduğundan fark edememişim. Dışarıda beni bekliyorlarmış. Evlerimiz birbirine çok uzak sayılmazdı, hepsi yolda buluşur en son beni alır oradan da okula geçerdik. Okul çok uzak olmadığı için yürüyerek gitmeyi tercih ederdik.

"Bizimkiler gelmiş ben kaçar, öptüm sizi anne! derken masadan çoktan kalkmıştım.
"Kızım daha kahvaltı... "sözünü bitirmesine izin vermeden konuşmamı sürdürdüm.
"Dumanın yemeğini unutma." Ayakkabılarımı ayağıma geçirdikten sonra nihayet aşağıya inebilmiştim.

"Kızım ağaç olduk burda, Miraçla Ülger sabretmeyip beni dinleselerdi çoktan gitmiştik."

"Aman Ayça, geldim işte.Hadi yürüyün." diye geçiştirdim.Hep birlikte yola koyulduk ve birkaç dakika sonra okula vardık. Okul kapısında durduk ve bir süre içeriyi seyrettik. Tam adımımı atacağım sıra çocuğun biri bana çarptı, onun yüzünden dengemi kaybedip yere kapaklanmıştım. Tabi hiç umursamadan direk yoluna devam etmişti aptal şey.