Medyo mainit at masakit na rin ang paa ko sa kakalakad pero Ito ako, hindi pa rin ako nakakarating sa pupuntuhan ko. Actually, hindi ko nga alam kung tama pa ba 'tong tinatahak kong daan pero go lang, makakarating din ako ng safe and sound.
Habang naglalakad ako sa kahabaan ng daan, biglang nagring 'yong phone ko.
"Girl! Nasaan ka na ba? Kanina ka pa namin inaantay." Bungad sa akin ng kaibigan ko
"Wait lang, naglalakad pa ako." Tugon ko rito
"Na saan ka na ba?"
"Nasa may kalayaan na ako, diba sa dulo nito may bilihan ng libro then liliko ako tapos makikita ko na doon 'yong sakayan papunta dyan?"
"Ipasundo ka na kaya namin?"
"Don't worry, pamilyar pa naman ako sa dinadaanan ko.".
"Hindi ka ba nagpaturo ng daan kay Carlo? Sabi ko naman sa'yo sumabay ka na sa kanya" napangiti na lang ako sa tono ng pananalita niya. I'm very thankful for this people, they always nag at me but they never let me feel down, they always got my back.
"I'm fine. Don't worry, I'll be there soon." I smiled even though I know they can't see it.
"Fine, just be safe!"
"Yes, I will" and the call end there.
I look at the long road ahead. Pwede akong sumabay na lang sa kanila pero hindi iyon ang nararamdaman kong gusto kong gawin. I feel like I need to figure it out on my own, I need to do it by myself. And besides, I'm not alone. I looked at the sky before I start walking again.
