Σηκώθηκε και έβαλε το μποξερακι του και μετα μια βερμούδα. Σηκώθηκα και εγω με την σειρά μου εβαλα τα πεταμένα απο εδω και απο εκει ρουχα μου και κατέβηκε κατω μαζι με την βαλίτσα του.
Δεν νιώθω τα πόδια μου. Σκουπισα γρήγορα ενα δάκρυ και τον ακολούθησα. Δε μιλούσε κανεις.
"Εχω καλέσει ταξι σε 5 λεπτα θα ειναι εδω για να παω αεροδρόμιο. Θα έρθουν και οι αλλοι. Θα ερθεις;" ειπε
"Εννοείται πως ναι"
"Αυτο ειναι για σενα" ειπε και έβγαλε από την τσέπη του ενα κουτάκι
"Μου το ειχε δωσει η γιαγια μου να το δώσω στην κοπέλα που ειμαι ερωτευμένος." Ειπε και το άνοιξα
Ηταν ενα πανέμορφο κολιέ. Χρυσό σε σχήμα καρδιάς. Το άνοιξα και μεσα είχε 2 φωτογραφίες μας.
Άρχισα να κλαιω ΞΑΝΑ και επεσα στην αγκαλιά του.
"Σαγαπω" ηταν το μονο που μπόρεσα πω
"Και γω" είπε. Πηρε το κολιέ απο το χέρι μου και το πέρασε στον λαιμό μου. Μου το κουμπωσε και μου φίλησε το μέτωπο.
Το ταξι ήρθε και βγήκαμε έξω.
"Στο αεροδρόμιο παρακαλώ" ειπε και αφου τακτοποίησε τη βαλίτσα ξεκίνησε.
(...)
Μπαίνουμε στο αεροδρόμιο και βλέπουμε την Άννα με τον Νίκο να κάθονται αγκαλιά σε ενα παγκάκι. Η Άννα νομίζω κλαίει.
Με το που μας βλέπουν σηκώνονται όρθιοι και έρχονται κοντά μας.
"Εμιλυ" αναφωνησε η Άννα και με έσφιξε στην αγκαλιά της.
"Μου έλειψες" της ψιθύρισα
"Και συ ηλίθια" ειπε και με άφησε
"Βλάκα Νίκο" ειπα χαμογελώντας αδύναμα ανοίγοντας τα χέρια μου για αγκαλιά.
Με έσφιξε πολυ πολυ και μετα απο λιγο με άφησε.
"Αλεξ αυτο το κολιέ..." ψιθύρισε η Άννα
Δεν απάντησε. Απλα της χαμογέλασε.
"Πρέπει να περάσω απο τον έλεγχο. Σε μια ωρα πετάω" ειπε και βουρκωσα απευθείας. Ακόμα εχω δάκρυα;
Άνοιξε τα χέρια του για μια ομαδική αγκαλιά. Αγκάλιασε μετά και τον Νίκο και την Άννα ξεχωριστά λέγοντας τους κατι και γύρισε να με κοιτάξει.
"Γαμωτο Εμυ μου" ειπε όταν με είδε να κλαίω γοερά
"Μη μου το κανεις αυτό" ειπε βουρκωμένος αγκαλιάζοντας με
Τον φίλησα. Κι ας ήλπιζα οτι δεν ηταν το τελευταίο. Ήλπιζα. Δεν ήξερα ομως.
"Θα μου λειψεις" ειπα κλαίγοντας
"Και μενα. Σ'αγαπώ" ειπε και σκούπισε τα δάκρυα μου.
"Και γω" ειπα και πήρε την βαλίτσα του.
Η εικόνα αυτου να φεύγει με μια βαλίτσα χωρίς να ξερω αν θα τον ξαναδώ ποτε με τρομάζει.
Τα πόδια μου δε με κρατάνε αλλο. Κάθομαι σε μια καρέκλα συνεχίζοντας το κλαμα μου πιο έντονα αυτή τη φορά.
Νιώθω την Άννα να με αγκαλιάζει κλαίγοντας ενώ κοίταξα τον Νίκο ο οποίος ειναι αρκετά ανήσυχος.
"Κορίτσια παμε σπίτι; καθόμαστε εδω καμία ωρα" ειπε θλιμμένα ο Νίκος και σηκωθηκαμε πανω.
Μπήκαμε στο αμάξι του και σε ενα μισάωρο είμασταν εκει.
Μπήκαμε στο σπίτι μας και έκατσα στον καναπέ κοιτώντας το άπειρο. Τα δάκρυα στεγνωσαν στα μάγουλά μου και το δέρμα μου λιγο με τραβάει.
Η Άννα κλαίει στην αγκαλιά του Νίκου.
Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και επεσα με τα μούτρα στο μαξιλάρι.
(...)
Με ξύπνησαν κατι φωνες και αναγκάστηκα να ανοίξω τα ματια μου.
"Να ζήσεις Εμιλουκο και χρόνια πολλά μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά παντού να σκορπίζεις της γνώσης το φώς και ολοι να λενε να μια σοφός"
Ηταν ο Νίκος, ο Νικόλας και η Άννα με κατι μούτρα μέχρι το πάτωμα ενω στα χέρια τους κρατάνε μια τούρτα.
"Ουάου. Αυτο ηταν το πιο καταθλιπτικό τραγούδι που θα μπορούσα να ακούσω αλλα σας ευχαριστώ παιδιά." Ειπα γελώντας πικρά σβήνοντας τα κεράκια.Έγινα 18
"Εμιλυ η μαμα στο τηλέφωνο. Σε ψάχνει ολη μερα να σου ευχηθεί" ειπε ο Νίκος και μου έδωσε το κινητό του.
_____________
Μπορω να πω οτι έκλαψα λίγο οταν το έγραφα. ΕΠΊΣΗΣ το κεφάλαιο αυτο τελείωσε σε μια μεραααααα.
YOU ARE READING
Change
ChickLit"Μην ξανατολμησεις να μου υψωσεις φωνή εμένα" είπε φωνάζοντας περισσότερο. Παω να φύγω αλλά με τραβάει από το χέρι. "Εμένα δεν με φτύνει ποτέ γκόμενά!" "ΕΕ ΑΙ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ ΑΛΕΞ!" Είπα φωνάζοντας και το χέρι μου προσγειώνεται με δύναμη στο μάγουλο του...
