Dienstmeisje gezocht

Hoofdstuk 2: Maak kennis met Andrea, het meisje dat een klant de deur uitschopte

Toen de klok twee uur sloeg, was ik blij dat er geen klanten meer waren geweest. De twee mannen waren nog steeds bewusteloos, en ik twijfelde of ik ze buiten moest slepen of gewoon zou opsluiten in het café. Ik zuchtte. Na deze innerlijke strijd, sleepte ik ze allebei mee naar buiten en sloot dan het café af met de loper die de manager me had gegeven.

Toen ik klaar was, zuchtte ik nog een keer vol ergernis. Ik was zo moe en mijn botten voelde alsof ze overal gebroken waren. Ik stak mijn hand in mijn broekzak en glimlachte opgelucht toen ik het briefje van tien in mijn zak voelde. Ik zou het kunnen gebruiken om een taxi te betalen, maar ik kon het beter sparen.

Ik trok mijn schoenen uit. Ik had al meerdere blaren en ik als ik naar huis ging wandelen, moest ik het beste voet-comfort hebben dat mogelijk was.

-

-

-

Ik zette mijn alarm altijd af in het weekend. Of om preciezer te zijn, tijdens het weekend sliep ik de hele dag. Zaterdag was heilig, zaterdag was verheven, en ik stond het niet toe dat ook maar iets mij stoorde tijdens mijn zaterdag, en al zeker niet in de ochtend.

Dat zou misschien de reden kunnen zijn dat ik mijn eigen telefoon bijna op de grond smeet toen die begon te loeien om negen. Uur. In. De. Morgend.

TRING! TRING! TRING!!!

Ik zat net in een verschikkelijk mooie droom. In mijn droom was ik Assepoester. Maar niet de vloerschrobbende soort Assepoes. Ik was op het bal met mijn witte baljurk, het goede stuk van Assepoester. Het was cliché en zelfs een beetje verdrietig, maar deze droom was het enige goede dat er deze week gebeurd was.

TRING! TRING! TRING!!!

Godverdomme.

"Hallo?" snauwde ik in de telefoon. Al mijn vriendinnen wisten goed genoeg dat ze me op zaterdag niet moesten bellen voor twaalf uur 's ochtends, dus het moest wel iemand anders zijn. Ik zweer het, als het zo'n idiote verkoper was, dan filleerde ik hoogstpersoonlijk zijn edele delen.

Gelukkig voor de niet bestaande verkoper, was het de stem van Dani aan de andere kant van de telefoon. "Oh, Andrea, ik heb je eindelijk aan de lijn!"

Dat was het enige dat ik kon verstaan, voordat ze begon aan een onsamenhangend gebrabbel.

"Huh?" Ik probeerde recht te gaan zitten, mijn ogen waren nog steeds zo goed als toegelijmd dus ik begon er in te wrijven. Ik wreef ook over mijn slapen, om te proberen mijn hersenen die nog halfdood waren wakker te schudden. "Wat?"

"De baas is razend op je, Andrea!!!" Dani's stem bulderde plots in mijn oor.

Oke, dit was misschien wel een belangrijk morgendtelefoontje.

"Wat?!" mijn mond voelde droog, "Waarom?!"

"Heb je gisteren iemand mishandeld, Andrea? Iemand die normaal gezien onze klant is?"

Mijn mond viel open.

Oh. Nee. Alsjeblieft niet.

"Uhm, een soort van," gaf ik toe. Ik hoorde Dani geschokt inademen, ze maakte zich klaar om een speech te geven over hoe je altijd hoffelijk en beleefd moest blijven, maar ik had er even geen zin in. En daar had ik mijn redenen voor. "Maar zij vielen me eerst lastig! Ze waren dronken en zagen er allemaal uit als criminelen!"

Voor het eerst leek Dani sprakeloos. Er was even een gênante stilte en toen fluisterde Dani: 'Oh, Andrea, oh, Andrea," haar stem was doordrenkt van medelijden. Ik voelde mijn hart zinken in een zee van mogelijkheden. Slechte mogelijkheden.