Dienstmeisje gezocht

Hoofdstuk 2: Maak kennis met Andrea, het meisje dat een klant de deur uitschopte

Hoofdstuk 2: Maak kennis met Andrea, het meisje dat een klant de deur uitschopte

Na ongeveer een half uur, waarin ik gewandeld, gerend en gejogd had, (en gelegen, als je die gênante val meerekent), kon ik eindelijk het roze aanhangbordje van 'Café Vinyl' zien hangen, waar ik ondertussen al vijf maanden werkte.

Ik veegde hijgend het zweet van mijn voorhoofd en onderdrukte een rilling van walging. Als ik nu nog gewoon geld had gehad, zou ik tenminste een taxi of bus hebben kunnen betalen, maar door mijn stomme trots had Alec nu al mijn geld.

Hoera voor mij.

Nee, nee. Ik drukte mijn vingertopjes tegen mijn slapen, in een poging deze negatieve gedachten mijn hoofd uit te duwen.

Ik had echt geen tijd om te verdrinken in zelfmedelijden. Ga werken, sprak ik mezelf streng toe. Van wandelen krijg je een mooi lichaam!

Met nieuwe vastberadenheid stapte ik het café binnen.

Ik denk dat Dani me al eerder had verwacht, want toen ik binnenkwam zag ze eruit alsof ze elk moment in tranen zou kunnen uitbarsten. Hoewel, aan haar rode ogen en neus te oordelen, had ze waarschijnlijk al gehuild.

"Oh, Andrea!" krijste ze opgelucht. Gelukkig was het café leeg, zodat er geen klanten gestoord werden. "Andrea, Andrea, ik was al bang dat je niet meer zou komen! Waarom beantwoordde je mijn smsje niet?"

Ik glimlachte verontschuldigend. "Ik had geen belwaarde meer, Dani. Het is bijna het einde van de maand."

Dani keek me aan met haar grote onschuldige ogen, en ik voelde me bijna schuldig. Dani had dat effect op iedereen. Ze was bijna dertig, maar haar lenige lichaam en zijdeachtige blonde haar zorgde er voor dat ze er misschien net twintig uitzag. Haar grote chocolade bruine ogen waren zo warm dat je wilde instemmen met alles wat ze zei.

Die ogen, besloot ik, waren haar grootste troef.

"Ik kan je niet genoeg bedanken, Andrea. Maak je geen zorgen, ik geef je een deel van mijn loon. Je helpt me altijd zo goed! Maar ik moet nu echt gaan want de tweeling heeft bijna het haar van de babysitter afgeknipt. Kus, kus, ik hou van je meis!" Ze gaf me een dikke knuffel, kuste me op beide kaken en knoopte haar schort los terwijl ze deze dingen eruit flapte. Dat was nog een andere vaardigheid van Dani: ze kon multitasken als een gek.

Ik was haar woorden nog aan het verwerken toen ze al naar de uitgang liep. Ik draaide me nog snel om waardoor ik haar rug nog net de hoek om kon zien gaan. Haar klikkende hakken weerklonken luid door de straat.

"Oh!" riep Dani terwijl ze zich terug naar me omdraaide. Met een snelheid die geen normaal meisje op hoge hielen zou kunnen halen, spurtte ze naar me toe en gaf me een tientje.

"Zodat je thuis raakt, zie het maar als een voorschot," zei ze, voor ze weer weg liep.

En nu zat ik vast in een verlaten café, alleen, om elf uur 's avonds.

-

-

-

Er was een reden waarom ik normaal van drie tot negen werkte en Dani van negen tot twee uur 's nachts. Ik werd snel boos, en als ik moe was, heel agressief. Dani was het tegenovergestelde van mij. Ze was lief, lachte veel en zelfs als ze wat slaperig was bleef ze altijd beleefd. Bij Dani kon je je niet anders dan op je gemak voelen, en dat was noodzakelijk wanneer er lastige, dronken klanten in de nacht langskwamen.

Zoals nu.

Drie mannen van middelbare leeftijd sjokte richting het café. Zodra ze een voet binnenzetten, trok ik mijn neus op. De geur van alcohol was niet heel sterk, maar ik ging er van uit dat het genoeg was om hen de basis manieren van omgang te laten vergeten.