Dienstmeisje gezocht

Hoofdstuk 2: Maak kennis met Andrea, het meisje dat een klant de deur uitschopte

"Jonge schoonheid aan het werk!" Eén van de mannen wees naar me, aan zijn pafferige vinger zat wit spul dat er verdacht veel uitzag als cocaïne.

"Oh, ik mis de blondine al," kweelde een andere. Ze hadden het over Dani.

Ik kruiste mijn armen. Hun handen hadden me nog niet eens aangeraakt, maar ik voelde me nu al aangerand. En het feit dat ik al mijn geld net aan mijn aartsvijand had gegeven maakte me er ook niet vriendelijker op.

"Wat willen jullie drinken, heren?" vroeg ik, hoewel mijn stem waarschijnlijk wel een beetje bits klonk.

"Rustig, rustig, meid." De derde, en de dikste, probeerde mijn kin aan te raken met zijn vinger.

Ik had gelukkig snelle reflexen. "We gaan je niets aandoen. Waarom kom je niet bij ons zitten? Die blonde meid doet dat ook altijd." grijnsde de derde man, terwijl hij op de stoel naast hem klopte.

"Als je het nog niet doorhad, ik ben niet die 'blonde meid' en ik ben niet geïnteresseerd om bij vieze oude mannen te gaan zitten."

Ik wist dat ik onnodig gemeen deed, maar verdediging was altijd een goede aanval.

"Vinden jullie ook niet dat ze een beetje gemeen is?" vroeg één van hen.

"En we zijn alleen maar vriendelijk tegen haar," zei de andere terwijl hij zijn wenkbrauwen in een teleurgestelde stand fronste. "Blondie roept nooit naar ons."

De derde zei niets meer, hij was al in slaap gevallen met zijn ogen nog open.

"Ik heb het al gezegd, ik ben niet Blondie, en als jullie geen koffie gaan bestellen, maak dan dat je wegkomt!"

De overgebleven twee keken elkaar aan en glimlachte dan tegelijk. En dan, tot mijn grote schrik, liepen ze naar het deurtje waarmee ze achter de toog bij mij konden. Mijn hart begon sneller te kloppen bij de plotse vlaag van paniek. Oh, shit, oh, shit. Mijn gsm had geen belwaarde meer en zelfs als ik zou roepen, zou niemand me horen, zo laat in de nacht.

Ik pijnigde mijn hersenen in een poging een idee te bedenken. De twee mannen hadden het deurtje al opengedaan en stonden nog maar enkele meters van me vandaan, dronken glimlachjes zaten op hun pafferige gezichten.

Ik knarste met mijn tanden, en in een poging mezelf te verdedigen, schopte ik één van hen in zijn maag.

Er was een geladen stilte, voordat degene die geschopt was naar de vloer stortte. Hij zat geknield op de grond, zijn rug trilde een beetje en een gepijnigde kreun verliet zijn lippen.

De laatste man keek me aan met grote ogen, de angst in zijn blik was zo overduidelijk dat ik er bijna om moest lachen. Bijna.

We keken elkaar ongeveer tien seconden in de ogen. Ik nam zijn rode ogen, gehavende haar, reuzachtige navel, die ik net kon zien doordat zijn hemd wat naar boven was gekropen, en bierbuik in me op. Overal waar ik keek, zag ik niets anders dan 'lastpak van middelbare leeftijd' op elk plekje van zijn lichaam. Maar hij zag er ook bang uit, dus ik kon beter mijn kans pakken voor hij weer iets grappigs zou proberen.

Ik balde mijn vuisten en de man zette een stap naar achter.

Ik zette een stap naar voor, mijn ogen waren dunne spleetjes en mijn mond was in een kwaadaardige frons geperst.

De man zette nog een stapje terug.

En dan, terwijl ik me erg ondeugend voelde, riep ik: "BOE!"

Met een huiveringwekkende kreet liep de man naar de uitgang, zijn twee bewusteloze vrienden liet hij gewoon achter bij mij. Ik kruiste mijn armen en zuchtte opgelucht. Niemand knoeit met Andrea Robbinson, zelfs geen mannen van middelbare leeftijd met dure pakken.