Όλα χαμένα, στο μυαλό μου παγιδευμένα,
Ψάχνω να δω τι θέλω να 'μαι στο τέρμα,
Νιώθω ότι αργεί η πένα,
Ίσως να την αφήσω πρίν το τέλος της μέρας.
Δεν είναι η εποχή που ψάχνω το άλλο μου μισό,
Ούτε το ολόκληρο που ολόκληρο θα με δει και αυτό,
Τον εαυτό μου προσπαθώ να βρώ,
Γι'αυτό απομονώνομαι σε αυτό το εγώ.
Και όχι, δεν είναι κάποιος διαγωνισμός,
Προσπαθώ να παραμένω ουδέτερός,
Μα οι λέξεις που αναφέρονται απαιτούν χρόνο,
Γι'αυτό αμφιβάλλω για αυτές, ξέρω να νιώθω.
Και νιώθω, μα τι νιώθω;, Φόβο;, Πόνο;,
Ότι πνίγομαι στη φουρτούνα μου ακόμη,
Πίστευα πως αυτό θα με βοηθήσει να επιβιώσω,
Μα τα συναισθήματα προφανώς και δε ζητούν συγνώμη.
Γι'αυτό και πιά, έχω γίνει θρύψαλά,
Και γνωρίζω πως ευθύνομαι εγώ γι' αυτά,
Γι'αυτό θα σε συμβούλευα να πας πιο μακριά,
Όσο οι σκέψεις με καταστρέφουν άλλη μια βραδιά.
Έχω μάθει να ζώ μόνο μοναχικά,
Και ίσως να είναι καλύτερο για όλους τελικά,
Πρέπει να σωθώ για να έρθει και η δικιά μου η φορά,
Δε χρειάζομαι όμως γι'αυτό κανέναν, μόνο έναν, εμένα, και θα 'μαι πένα.
Και όχι, δεν είναι εγωιστικό, απλά προσπαθώ να σώσω όσους περισσότερους μπορώ,
Καθώς παίρνω τις τελευταίες ανάσες μου στο νερό,
Προσπαθώ να θυμηθώ κάτι καλό,
Κενό, αυτό που φοβόμουν εδώ και καιρό.
Δε θα τα καταλάβει κανείς, γιατί τότε συνεχίζω τη γραφή;, η απόσταση δε μπορεί να συμπληρωθεί.
- Δ -
