အထုံ ၂
(အနှစ် ၄၀ အကြာ)
၁၉၃၄ ခုနှစ်
ဘိလပ်ပြန်မောင်ချစ်တယောက် လန်ဒန်မြို့ တိုင်းတပါးအရပ်တွင် တက္ကသိုလ်ပညာ ဘီအေ မဟာတန်းနောက်ဆုံးနှစ်ကိုသင်ကြာပြီးသကာလ ဖခင်ဖြစ်သူ ငွေတိုက်သူဌေးကြီး ဦးငွေစိုး မှ သူ့ပွဲရုံများ နှင့်ငွေတိုက်စာရင်း ဦးစီးစေရန် ကြေးနန်း လွှတ်ကာ လှမ်းခေါ်သဖြင့် ပြန်လာခဲ့ရသည်။ မောင်ချစ်မှာ တိုင်းတပါး နိုင်ငံသို့ သွားရောက်ကာ ပညာသင်ကြားရသော် လည်း လူကမပြောင်းပဲ မူပြောင်းခြင်လာကာ စိတ်ဓာတ်တို့မှာ တခါတရံ မငြိမ်မသက် ဖြစ်လာခဲ့လေ၏။
မဂိုလမ်း (ယခုရွှေဘုံသာလမ်းမှ) ကုလားဆရာဝန်အား အိမ်ပင့်ဖိတ်ကုသော် လည်း စိတ်ငြိမ်စေရန် ရက်ရှည်အနားယူ ရန်လိုအပ်ကြောင်း၊ ခရီးထွက်ကာ အပန်းဖြေ အနားယူစေခြင်ကြောင်း ထပ်ကာ ထပ်ကာ ဖြင့် ငွေတိုက်သူဌေးကြီး ဦးငွေစိုးအားမှာခဲ့လေသည်။ မောင်ချစ်၏ မိခင်ဖြစ်သူ သူဌေးကတော်ကြီး ဒေါ်ရွှေစိုး က ပို၍စိုးရိမ် စိတ်ဝင်ကာ ချက်ခြင်း အနားယူခရီးထွက်စေရန် ယောကျာ်းဖြစ်သူ အားအခွင့်တောင်း၏။ သူဌေးကြီးလည်း ဇနီးသည်မျက်နှာနှင့်သားတော်မောင် ကျန်းမာ ရေးကြောင့် အစေခံ ၁ယောက်အဖော် ထည့်ကာ မော်လမြိုင်မြို့ရှိ သူငယ်ခြင်းဖြစ်သူ ဝတ်လုံတော်ရ ဦးမင်း ထံအကြောင်းကြားကာ ညနေ သဘောင်္ဖြင့် စေလွှတ်၏။ သားဖြစ်သူ မောင်ချစ် ကလည်း မိဘစကားကိုမြေဝယ်မကျ နားထောင်ရှာ၏။ သဘောင်္ ဆိပ်အရောက်တွင် အစေခံအား ' ဟိတ် ! ငကျော်တင့် မင်းကို ကိုကိုလေး ဒဂါင်္းတွေ ပေးလိုက်မယ် မောင်မင်း မောင်မင်းတို့ အမိနဲ့ အဖကို မတွေ့ခြင်ဘူးလား။ မောင်မင်းကို ဒဂါင်္ ၅၀ နဲ့ အဝတ် ၂စုံ ထည့်ပေး လိုက်မကွယ့်။ အခုက တပို့တွဲ လပြည့်ကျော် ၃ ရက်ဆိုတော့ လိုလိုပိုပို တပေါင်းလပြည့် မှ မင်းပြန်တက်လာခဲ့ကွယ်။ လပြည့်ကျော် ၃ ရက်နေ့ မှ အိမ် ပြန်ကြမကွဲ့။ ကိုကိုလေး ကိုတော့ စိတ်သာချ။ မော်လမြိုင် မရောက်ဖူးလို့ ဘုရားစုံဖူးပြီးတော့မှ ပြန်ခဲ့မကွဲ့။ ဟုတ်ပလား ကွ။ ' အစေခံ ကျော်တင့်မှာရွာပြန်ရ မည်ဆို သောကြောင့် ပျော်ရမလို၊ သခင်လေး ကို တယောက်တည်းလွှတ်လိုက်ရမှာလည်း စိတ်မချသလို ခြေတုံခြတုံ ဖြစ်နေခြေ၏။ နောက်ဆုံး မောင်ချစ်ကပဲ ' ကိုင်းကွယ် ဘဘနဲ့ မယ်မယ်တို့ကိစ္စ ကိုကိုလေး တာဝန်ယူတယ်။ မောင်ကျော်တင့် ပုလိပ်တို့ ဂတ်တို့ မတိုင်စေ ရပါဘူး။ ကိုကိုလေးလဲ လူကြီးတယောက် ဖြစ်နေပြီကွဲ့။ အရာရာကလေးလို့ထင်နေတဲ့ ဘဘကြီး နဲ့ မယ်မယ်ကြောင့်သာ။' ' ကိုင်း ကိုင်း ရော့ နောက်ထပ် ဒဂါင်္း ၂၀ ပိုယူသွားကွယ် ' 'ကိုကိုလေး မှာတာ မမေ့စေနဲ့ ဟုတ်ပလား ' ပြောပြောဆိုဆို အထုပ်ကို မစေကာ လန်ခြား ကုလားခေါ်၍ ညောင်တုန်းဆိပ်သို့ သွားစေရန် လွှတ်လိုက်လေ၏။ မောင်ချစ်လဲ ကျော်တင့် လက်မှအထုပ်ကိုယူကာ လန်ချားကိုပုစွန်တောင် ဆိပ်သို့မောင်းစေ၏။
မော်လမြိုင်ရောက်သော် ကမ်းနားတွင် ဝတ်လုံတော်ရ ဦးမင်းကိုတိုင် အော်စတင်ကား လေးဖြင့်လာကြိုသည်။အိမ်သို့ပင် တိုက်ရိုက် မောင်း လာစေခဲ့ပြီး အိမ်တွင် ဝတ်လုံတော်ရ ကတော် ဒေါ်မြမေ မှ ကြိုဆိုနူတ်ဆက်၏။ နောက် အနားယူစေရန် အတွက် အိမ်စေများကို အိတ်သယ်ဆောင်ခိုင်းကာအပေါ်ထပ်သို့တက်လာ ခဲ့လေ၏။သူ့အားဝတ်လုံတော်ရ ကတော်ကြီး၏ သား ကိုကိုလတ်၏ အခန်းဘေး တွင် ပြင်ပေးထား၏။ ကိုကိုလတ်ကို မတွေ့ ကြောင်း အစေခံများ ကိုမေးရာ ကိုကိုလတ်က မုဒုံဘက် ရာဘာခြံကွက်သို့ဆင်းသွားကြောင်း စနေ၊ တနင်္ဂနွေရက်မျိုးတွင် ပြန်လာတက် ကြောင်း ပြောသည်။
တညအိပ်အနားယူပြီးနောက်ရက်တွင် ကိုကိုလတ် ရောက်လာသည်။ ဝတ်လုံတော်ရ ဦးမင်းကိုယ်တိုင် သားတော်မောင်နှင့် မိတ်ဆက် ကာ သားတော်မောင်နှင့်အတူ ဘုရားဖူး စေရန် ထွက်စေ၏။ ကတော်ကြီးမမြမေ မှာ မူ သားတော်မောင်နှင့် စိတ်ချလက်ချအပ်ပြီး တရားစခန်း သို့ဝင်သွား၏။
မောင်ချစ် မော်လမြိုင်ဝန်းကျင်ရှိစေတီဘုရားများ၊ ကျိုက္ခမီရေလည် ဘုရား စက်စဲကမ်းခြေ သို့ ကိုကိုလတ်နှင့်သွားရာ အပျော်ကြီး ပျော်လျက်ရှိ သည်။ အနေကြာလာခြင်း ၊ ခင်မင်မူသံယာဇဉ် ရှိလာခြင်း၊ ၂ ဦးစလုံး တဦးတည်းသောသားများ ဖြစ်ကြသဖြင့် မွေးခြင်းငတ်ကာ ညီအကိုအရင်း ပမာ ချစ်ခင်လျက်ရှိကြကုန်၏။
နေမကောင်း ဖြစ်နေသည့် မောင်ချစ်တယောက် ကိုကိုလတ်နှင့်အတူ နေထိုင်တာ ၃ ပတ်ကျော် တွင် စိတ်က ကိုကိုလတ်ကို သံယောဇဉ်ကြီး သထက် ကြီးလာတော့သည်။ ကိုကိုလတ် ကလည်း သူ့မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံနိုင် အောင် ချစ်ရှာသည်။ မုဒုံဘက် ရာဘာ စိုက်ကွင်း သို့သွားလျှင်လည်း လိုက်ကာ ကိုကိုလတ်အား စာရင်းပိုင်း ငွေကြေးပိုင်းများကို ကူလုပ်ပေး လျက်ရှိသည်။
တရက် ကိုကိုလတ် ရေချိုးရန် အခန်းအတွင်း အကျီချွတ်ပြီး ရေလဲပုဆိုးလဲနေစဉ် မောင်ချစ် အခန်းတခါးမခေါက်မိပဲဝင်လာခိုက်နှင့်ကြုံသွားသည်။ မောင်ချစ်အမှတ်တမဲ့မှ ကြည့်ရင်း ရှက်ပြီး လန့်ကာ ပြန်ထွက်သွားလိုက်၏။
နောက်မော်လမြိုင်ပြန်ရန်ပြင်ကြရာ ကားထွက်ပီး မကြာခင် မှ ကိုကိုလတ်က စကားစပြောသည်။
ကိုကိုလတ်' ညီကလေးရယ် ဘာများ အရေး တကြီးပြောစရာရှိသတုန်း ကိုကိုလတ်ရေမိုးချိူးပြီး ထွက်လာခဲ့မပေါ့' မောင်ချစ် ကိုကိုလတ် ရေလဲပုဆိုးအတို ခြေသလုံး သားမှအမာရွတ်အ မဲကွက်ကို တွေ့မိလိုက်သဖြင့်'ကိုကိုလတ် ကိုကိုလတ် ခြေထောက် ဘာပြုလို့လဲ' ဘယ်တုန်းကများ ထိခိုက်မိပါသလဲ' ကိုကိုလတ်က 'အော် ဒါကလား ဒါကကိုကိုလတ်ကို မွေးကတည်းက ပါလာတဲ့ အမှတ်လေးလေ။
ကိုကိုလတ် မွေးကာစ တုန်းကဆို အနာဖြစ်သ ယောင်မကြက်ပဲမွေးလာ တယ်ဆိုပဲ'မယ်မယ်တို့ ကသူ့အကို ဘုန်းဘုန်းဆီပြေး ဆေးမန်း ရေမန်း တွေ တောင်းပြီးလိမ်းပေး တော့မှပျောက်သွား တယ်လို့ ကိုကို့ ကို ပြန်ပြောပြဖူးတယ်ကွဲ့'
မောင်ချစ်ကလဲ 'ကလိုဆို မောင်ချစ် လဲ ကိုကိုလတ်လိုပဲပေါ့ဗျ ဒါပေမယ့် အမှတ်တော့ မဟုတ်ရှာဘူး ' ' မောင်ချစ်က ငယ်ငယ်လေးက တည်းက ရေကြောက်တယ်ခင်ဗျ ' ' ရေပေးချိုး လို့ကို မရဘူးဗျ ' ရေချိုးတိုင်းအော်အော်ငိုတော့ တာဗျ ' ' တိုင်းတပါး ပညာသွားသင်တုန်း က မီးသင်္ဘောစီးတုန်းကဆိုမောင်ချစ် မီးသင်္ဘော စီးသွားတဲ့ခရီး အစကနေ ဟိုးလန်ဒန် ရောက်တဲ့အထိ သင်္ဘောပေါ်ငိုတာ ညတိုင်းဗျာ။ တနေကုန်လဲ အပြင်မထွက်ဘူးဗျ။ အခန်း ထဲပဲ နေတာ ကြောက်လိုက်တာမတရားဗျ ကိုကိုရာ 'အခု မော်လမြိုင်လာတာတောင် ကား နဲ့လာလို့့ရရင် လာခြင်တာဗျ' 'မောင်ချစ်က ရေမြင်ရင် မရဘူး။ မွန်းကြပ်လာသလိုခံစားရတာဗျ ကိုကိုရ'
၂ ယောက်သား စကားတပြောပြောနဲ့ မုဒုံ မှ ကားလေးမောင်းထွက်လာရာ နေမစောင်း တစောင်း လမ်းတဝက်တွင် ကားဘီးပေါက်လေ ၏။ကိုကိုလတ်ကကားဘီးကိုချွတ်ပြီး နောက် အနားမှရွာသားတယောက်ကို အကူအညီ တောင်းကာမော်လမြိုင်တတ်ကာ ကားဘီးဖာရန် လွှတ်လိုက်၏ ။ တဆက်တည်း လူကြီးများကို စိတ်မပူစေရန်အတွက် အိမ်သို့ သွားစေကာ သတင်းပို့စေ၏။ ကိုကိုလတ်ကားကိုကားလမ်းဘေး သို့တွန်းချ ကာ ကိုက် ၃၀၀ အကွာမျှရှိ ထမင်းဆိုင်တွင် ၁ ည အိပ်စက်ရန် အတွက် အကူအညီတောင်း လေ၏။ ဆိုင်ရှင်က သဘောကောင်းစွာ ကူညီသဖြင့် အခန်းအတွင်း နေရာထိုင်ခင်းများ ပြင်ပေး၏။ နောက် ၂ယောက်စလုံး ရေမိုးချိုး စေကာ ညစာထမင်းကို မြိန်ယှက်စွာစားကြ၏။
ညဖက် လေပြေအေးလေးများက နွေဦး၏အပူ ကို သက်သာစေ၏။ မောင်ချစ် ကတော့ ခရီပန်း သည်ထင်။ မလှူပ်မယှက် အိပ်မောကျလျက်။ ကိုကိုလတ် မောင်ချစ်ကို မလင်းတလင်း အလင်း ရောင်ဖြင့် တစိမ့်စိမ့်ကြည့်လေရာ စိတ်ထဲတွင် ပိုပိုရင်းနှီး ပြီးသံယောဇဉ် တိုးတိုးလာ၏။ အတိတ်ကြောင်းကံများ ရှိပါကရေစက်မကုန် အောင်ကူညီပေးကြရန် သမ္မာဒေဝ နတ်မြတ်များ ကို တိုင်တည်၏။ နောက် မောင်ချစ် နဖူးလေးကို ဖွဖွကလေးအနမ်းပွင့် ချွေ၏။ တဆက်တည်း ပါးပြင်သို့ ကူးစက်လာ၏။ ရင်ထဲကတော့ မောင်ချစ် ကိုလည်း သူချစ်နေတာ မသိစေခြင်။ မောင်ချစ်က နွေးလာသောအထိအတွေ့ကြောင့် မလှူပ်သာ မယှက်သာပဲ ငြိမ်နေ၏။ နဖူးမှပါးပြင်သို့ နွေးထွေးချိမြသည့် အနမ်းများ ပွင့်သောအခါ ကလေးငယ်တယောက်ကို ပွဲခေါ်သွားသလိုမျိုးပျော်ရွှင်နေမိ၏။ သို့သော်လည်း လူမသိအောင်ပျော်ခြင်းမျိုး ဖြစ်သည်။ ညနေရေချိုးချိန်က တွေ့လိုက်ရသည့် ကိုကိုလတ်၏ သန်မာတောင့်တင်း ကျစ်လစ်လှ သည့် အချိုးအဆစ်တို့ကို သူသဘောကျစေခဲ့၏။ ကိုကိုလတ်၏ ရင်နမွှာကြား အမွှေးစိမ်းများက မစိပ်မကျဲ နဲ့ပင်ကိုကိုလတ် ၏ ကိုယ်ခန္ဓာနဲ့ အထူး လိုက်ဖက်လွန်းသည်။ ရေချိုးပြီး ရေလဲ လဲချိန်တွင် ကိုကိုလတ်ထံမှဖျက်ကနဲတွေ့လိုက်ရ သည့် အလင်းတန်းတစုံကြောင့် မောင်ချစ် ရင်ခုန်တာ အထွတ်အထိပ်သို့ရောက်သွား၏။ သို့သော်လည်း ကိုကိုလတ် သိလို့မဖြစ်။
ဤသို့ပင် စိတ်ထဲတွင်တယောက်ကိုတယောက် ချစ်ခင်စုံမက်မိသော်လည်း အရှက်ရစေမည် ဖြစ်သဖြင့် သိက္ခာ နှင့်မာန ကို တင်းခံစေ၏ ။
ညသန်းခေါင်တရေးနိုး မောင်ချစ် အပေါ့သွား ရန် လန့်နိုးလာ၏ ။ ဘေးဘီကြည့်တော့ ကိုကိုလတ် အိပ်မောကျနေ၏။ ခါးဝတ်ပုဆိုးက ဘန်ကောက် လုံချည်ဖြစ်သဖြင့်ပူအိုက်သည်ထင်။ ဆီးစပ်အ မွှေးခုံ အောက်ကျကာ လျော့တိလျော့ရဲ မောင်ချစ် စိတ်တွေကနာမငြိမ် ဖြစ်သွားသည်။အနောက်နိုင်ငံတိုင်းတပါးတွင် ပညာသင်တုန်း ကတောင် သူ ဒါမျိုးစိတ် မရှိခဲ့။ အခုတော့ စိတ်ကနာမငြိမ်မှူက လက်ကို အားထည့် စေမိ သည်။ ဦးစွာ တံခါးဖွင့်ကာ အပေါ့အပါးသွားရန် အိမ်သာသို့အရင်ထွက်ကာ ကိစ္စအရင်ရှင်းလိုက် သည်။ ကိစ္စပြီး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာကာ တခါးဂျက်ပြန်ချကာ ၁မိုးခွဲ ပိတ် ခြင်ထောင်ကို အသာလှပ်ကာ အသံမကြားစေရန် တိုးတိုး တိတ်တိတ်ဝင်လာ၏။ နောက် လှပ်နေသော လျော့တိလျော့ရဲဘန်ကောက်ပုဆိုးကို အကုန် လှန်လှပ်ချလိုက်ရာ တုတ်ခိုင်သန်မာ လှသော ၆လက်မကျော်ရှည်သည့် ကိုကိုလတ်၏ စနက်တံကိုတွေ့ရ၏။ ထောင်ချက်က မိုးပေါ်သို့ မီးပန်းထဖောက်တော့မည့်အလား တည့်တည့် မတ်နေ၏။ ကိုချစ် ပါးစပ်ဟကာ ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းငုံ့ လျှိုဝင်လိုက်၏။ ကားစွင့်နေသော ဒစ်ကို စိုစွတ်စေရန် ဖြေးညှင်းစွာငုံလိုက်၏။ စိုစိုစွတ်စွက် အဝင်အထွက်ကို ခေါင်းကပင် လူပ်ရှား၏။ ကိုကိုလတ်ကို မလှူပ်စေချင်။ ကိုကိုလတ်က အိပ်မောကျနေရာက တုတ်တုတ် မျှမလူပ်။ မလှူပ်လေ မောင်ချစ်အတွက် အဆင်ပြေလေဖြစ်သည်။ မောင်ချစ် စိတ်ကြိုက် လျှာထိပ် လျှာဖျား ဖြင့် အကြာပေါင်း ၁၀၀၀ စိမ့် နေစေအောင် စုပ်လေ၏။ ၅ မိနစ်အကြာ ကိုကိုလတ် လိင်အချောင်းမှ အချစ်ရည်များ လျှံထွက် လာလေတော့၏။ မောင်ချစ်က အပြင်ပေကျကုန်မည်စိုးသဖြင့် အကုန်ကုန် အောင်လျှာဖြင့်လျက်လေ၏။ပြီးသော်ကိုကိုလတ် ကိုပုဆိုးပြန်အုပ်ကာ ဘေးတွင်ပြန်ဝင်အိပ်နေ လိုက်၏။ မောင်ချစ်ကိုယ်တိုင်လဲ ခုနင့်က အခြေအနေမျိုး ပြန်တမ်းတကာကိုယ့်လိင်ချောင်း ကိုဆွဲဆန့်ကာထုချလိုက်၏။ လာနေသော အရှိန်ကြောင့် သိပ်မထုရ။ မောင်ချစ်လည်း ဆန္ဒပြီးမြောက်သွား၏။ ထွက်လာသော အချစ်ရည်များကို လက်ဖြင့်ခံကာ ပြတင်းပေါက် သို့ထကာ ရေဆေးချ၏။
နံနက်အိပ်ယာထ ကိုကိုလတ် လန်းဆန်းနေ၏။ ခါတိုင်းထက်နေထိုင်လို့ကောင်းနေ၏။ ပေါ့ပါးလန်းဆန်းကာ နဘေးမှ မောင်ချစ်ကို ကြည့်တော့ချစ်က အိပ်နေတုန်းပင်။ သူ ထုံးစံအတိုင်း မောင်ချစ် နဖူးလေးကိုဖွဖွ နမ်းရိူက် ကာ ပုဆိုးပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး ခြင်ထောင်လှပ် ကာ အိပ်ယာမှထလေတော့၏။
မောင်ချစ် အိပ်ယာထ ရေမိုးချိုး အပြီးအပြင်ထွက် သော် ကိုကိုလတ်ကား ဘီးဖာပြင်လို့ ပြီးလေ၏။ နောက် ၂ယောက်သား မနက်စာ စားသောက်ပြီး မော်လမြိုင်သို့ ပြန်တတ်လာခဲ့၏။
စိတ်ထဲက ကိုယ်စီကိုယ်စီ ကိုယ့်အတွေးများဖြင့် ပျော်နေကြ၏။ သို့သော်ငြား အပြင်သို့ထုတ်မ ပြောဖြစ်ကြ။ မျိုသိပ်ကျိတ်မှိတ်ကာချစ်မေတ္တာကြိုး သွယ်ယှက်ခဲ့ကြ၏။
သာယာပျော်ရွှင်မူ့က မော်လမြိုင်အရောက် ပျောက် ကုန်၏။ လူကြီးမိဘများကို စိတ်ပူ စေသဖြင့် ကိုကိုလတ် အဆူခံရ၏။ မောင်ချစ်ကိုတော့ ဘာမှမပြော။ ဧည့်သည်မို့။ ထိုစဉ် ဖုန်းသံကြာရာ ကတော်ကြီးဒေါ်မြမေ မှ ဖုန်းထဖြေလေ၏ ။
'ဟုတ်ကဲ့ ။ အမိန့်ရှိပါရှင်။ ဝတ်လုံတော်ရ ဦးမင်း အိမ်ကပါ။ အိုး မမရွှေလား ကျွန်မ မြမြပါ။ ကျန်းခန့်သာလို့မာပါစရှင်။ ပို့သတဲ့မေတ္တာ ကြောင့်ပါရှင်။ ကလေး များအခုပဲမုဒုံရာဘာခြံက ပြန်ရောက်ကြတယ်ရှင့်။ ရှင်။ ရပါတယ်ရှင် ။ အားနာစရာ တစိမ်းတွေမှ မဟုတ်တာ။မောင်ချစ် ကလေး ရှိတော့ ကျွန်မတို့ သားတော်မောင်လဲ ပျော်နေရှာတာရှင့်။ အော် အကိုကြီးကိုလဲ ပြောပေးပါအုံး မော်လမြိုင်လေး လာခဲ့ပါအုံးလို့။အော် ပြောခြင် ဆိုခြင်တယ်ထင်ပ။ တစိတ်လောက်ကိုင် ထားပေးပါရှင်။ ကျွန်မခေါ် ပေးပါ့မယ်။' လူလေး မောင်ချစ်ရေ သား မယ်မယ် ဆီက ဖုန်း ' မောင်ချစ် ဖုန်းကာ ဖြေကြာသည့် အသံ ကို ကိုကို လတ်နားထောင်နေ၏။ ' ဟယ်လို ဟုတ်အမိနိ့ရှိပါမယ်မယ်။ ကောင်းပါပြီဗျာ။ နက်ဖြန်သဘက်ခါလောက်မှ ပြန်လာလို့မရပေ ဘူးလား။ သဘောတော်အတိုင်းပါ။ ဟုတ်ကဲ့ ။ ကောင်းပါပြီ။
ကိုကိုလတ်စိတ်ထဲ ဝမ်းနည်းသွားရသည်။ အိမ်အပြန် ပြန်ခေါ် နေသဖြင့် သူ မောင်ချစ်ကို ခွဲခွာရတော့မယ်ဖြစ်သည်။
မော်လမြိုင် သဘောင်္ ဆိပ်တွင် ကိုကိုလတ် မောင်ချစ် လက်ကို ကိုက်ကာတဖွဖွ မှာသည်။ မောင်ချစ်က မျက်နှာမကောင်း။ 'ချစ်ညီကလေး ဝမ်းနည်းနေတာလား။ ကိုကို လတ် ရန်ကုန် လိုက်လာမပေါ့။ အလုပ်ကလေးများဖြတ်လို့ အမြန်ဆုံး လိုက်ခဲ့မပေါ့ကွယ်။ တပတ် လောက်သာစောင့်။ကိုကို အလယ်လာရင် ညီညီ က ကိုကို့ ကို ရွှေဒဂုံဆံတော်ရှင်လိုက်ပို့ပေးလေကွယ်။ စိတ်မညစ်နေပါနဲ့ ဟုတ်ပီလား။ '
မောင်ချစ်မှာ အပူသိတ်ဖြင့် အထုပ် ဆွဲကာ သဘောင်္ပေါ် တက်လာခဲ့၏။ တပေါင်း လပြည့်နေ့ သဘောင်္ဆိပ်က အခါတိုင်းထက် ပို၍ လူစည်ကားလို့နေ၏။ ကိုကိုလတ် သဘောင်္ပေါ်တက်ကာ မောင်ချစ်ကိုလိုက်ပို့ပေး ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ သဘောင်္ထွက်သည့်အချိန်ထိတော့ မစောင့်တော့ ပေ။ မောင်ချစ်ပို၍ စိတ်မကောင်းဖြစ် စိုးသဖြင့် အပူရုပ်ကို အပြုံးတပ်ကာ နူတ်ဆက်ပြန်လာခဲ့၏။
နောက် ၂ ရက် ကြာသော် သတင်းစာတွင် သတင်း ၂ပုဒ် ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ပါလာ၏။ သတင်းတွင် မော်လမြိုင် မှ ဒဂုံ (ရန်ကုန်)သို့ ပြေးဆွဲသော အဆန် မီးသဘောင်္သည် ပင်လယ် ုပြင်တွင် လိူင်းကြီးကာနစ်မြုပ်သွား သည့်အတွက် သေဆုံး အလောင်းများ နှင့်ပျောက်ဆုံး သူ ၁၀၀ ဝန်းကျင်အား အာဏာပိုင်များမှ အထူးရှာဖွေ ကယ်ဆယ်ဆောင်ရွက်မူ့များပြုလုပ်နေရသည့် သတင်းနှင့် မော်လမြိုင်မြို့ မှ ဝတ်လုံတော်ရ တစ်ဦး ၏ကား ဂျောက်ထဲသို့ကျ ကာ မီးလောင် ပျက်စီးပြီး ကားပေါ်ပါ လူငယ်ယာဉ်မောင်း၁ဦး ပွဲချင်းပြီးသေဆုံးသည့် သတင်း ဖြစ်သည်။
သူဌေးကတော်ဒေါ်ရွှေစိုး သားတော်မောင်အ လောင်းပြန်ကောက်သည့်အချိန်တွင် အကျီ အိတ်ကပ်အတွင်း ကိုကိုလတ် နှင့် မောင်ချစ်တို့ အတူတွဲရိုက်ထားသောဓာတ်ပုံကို တွေ့လိုက်ရ ချိန်ဝယ် တဖက် ဝတ်လုံတော်ရ ဦးမင်း မှ လည်း ဂျောက်ထဲကျ ကာ ကားအပျက်အစီးများထဲမှ ကို ကိုလတ် အလောင်း တွင် ကိုင်လျက်သား ဖြစ်သည့် မောင်ချစ်နှင့် ကိုကိုလတ် ၂ဦး ၏ ပုံကို တွေ့လိုက် ရသည်က တိုက်ဆိုင်မူ့ တခု ပင် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
=========================
ဆက်ရန်
Ko Htut
YOU ARE READING
အထုံ....( old BL)
Historical Fictionဒီ BL ဝတ္တုလတ်လေးက လွန်ခဲ့တဲ့ ခြောက်နှစ်လောက်ကတော့ fb ပေါ် အရမ်းနာမည်ကြီးတဲ့ ဝတ္တုလေးပါ။ ခေတ်သုံးခေတ်ကို ဇာတ်အိမ်တည်ထားပြီး ခေတ်နဲ့ညီတဲ့ အရေးအသားတွေကို မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်တွေ့ရမှာပါ။ အရေးအသား အသားပေးဖတ်တတ်တဲ့ ကိုယ့်အတွက် ဒီဝတ္တုလေးက အဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့...
