Welcome to the world of the maffia ✔

*hoofdstuk 75*

'Ga je het ons nog vertellen of denk je dat we het niet weten?' 

Vragend kijk ik Emely aan die in haar warme chocomelk blaast. Ik blik om Sarah en ongemakkelijk bijt ze op haar lip.

'River.' Zegt ze zacht en meteen weet ik dat ze het weten van gisteren. 

'Hij heeft ons verschillende keren gebeld om te vragen of wij wisten waar je was en of je bij ons was.' Emely kijkt me aan terwijl ze een slok van haar drinken neemt. Ik slik en kijk naar de mok in mijn handen.

'Hij klonk echt bezorgd. Jullie gingen toch ergens blijven slapen?' Ik blijf kijken naar mijn chocomelk en zucht zachtjes.

'We hebben ruzie gehad. Ik ben daar niet blijven slapen.' Begin ik. Ik kijk de meiden aan en hoop dat het voor hen voldoende is maar als ik hun verwachtingsvolle blikken zie merk ik dat ik meer uitleg dan dat zal moeten geven. Zo doe ik ook. Ik vertel hen alles. Van de morgen tot nu. Elk detail. Niets overslaand, vertel ik mijn verhaal.

Uiteindelijk eindigt het met het zelfde advies. Niet dat het slecht advies is maar het is een moeilijk advies om waar te maken. Praten is iets wat we dagelijks met elkaar doen, maar wanneer we bewuste onderwerpen aankaarten is praten vaak niet meer zo spontaan.

Stil roeren we in onze chocomel en drinken het op. 

'Heb je hem al gezien sinds...' Vraagt Emely. Ik schud mijn hoofd en drink de laatste slok uit mijn mok. 

'Ik ben nog niets thuis geweest. Vandaag heb ik gewerkt vanuit het hoofdgebouw en ben dan meteen doorgekomen naar hier.' Ik zet mijn mok op de salontafel voor me en zuchtend sluit ik mijn ogen en masseer mijn slaap.

'Is het raar als ik zeg dat ik ook even geen behoefte aan hem had? Ik moest even rust hebben. Ik heb echt kunnen door werken zonder dat River me ieder uur komt storen om te kijken hoe het met me gaat.' Ik kijk de meiden aan en bemoedigend kijken ze me aan.

'Praat met hem en dan kunnen jullie al jullie irritaties op tafel leggen. Dan weet je waar jij staat en waar hij staat.' Sarah geeft me een kneepje in mijn hand en glimlachend trek ik de meiden in een knuffel.

'En nu wil ik me vol proppen met eten, me inpakken in een deken met kussen rond me en huil film na huil film kijken.' Lachend nemen we plaats naast elkaar in de zetel en starten onze eerste film. 

Glimlachend open ik de houten voordeur. Thuis komen is één van de fijnste gevoelen die je kan hebben. Alhoewel ik maar drie dagen van huis ben geweest voelt het al veel langer. Ik heb mijn huis, mijn spullen gemist. Maar ook zeker Linda en ook heel misschien Chase. Hij kan echt soms irritant zijn maar hij weet altijd wel de sfeer er in te houden.

'Hé meid. Wil je proeven? Een nieuw probeersel.' Glimlachend houdt Linda me een stukje taart voor dat in lagen is opgebouwd. Glimlachend neem ik plaats en neem het bord aan. 

Ik neem de eerste hap en meteen verrast me de verschillende smaken me. 

'Het is overheerlijk.' Genietend neem ik nog een hap en laat opnieuw de smaken in mijn opnemen. Het zijn er zoveel dat ik de ene hap van overtuigd ben dat dat er in zit maar de andere hap zeg dat het iets anders is. Je wilt er gewoon van blijven proever.

'Ik denk dat je appeltaart een plaats gezakt is.' Lach ik als mijn stukje op is. Lachend neemt ze voor mij plaats en neemt een stukje voor haarzelf.

'Hij is er niet.' Zegt ze als ik al een tijdje onbewust naar haar staar mezelf afvragend hoe ik best kan vragen of River hier is.

Ik zucht en knik licht met mijn hoofd. Ergens ben ik opgelucht dat hij er nog niet is. Ik was nog niet klaar om het gesprek met hem te voeren. 

'Maar ik denk dat hij straks terug is. Hij is gewoon even een boodschap voor me gaan doen.'