Στα χνάρια των πουλιών (#Wattys2016)

Κεφάλαιο 4ο ~ Στο βλέμμα του ταξιδευτή

Γιατί; Η περιέργεια δεσπόζει στην σκέψη μου κι ο νους μου προσπαθεί να βρει απεγνωσμένα απαντήσεις. Κανένα σενάριο, όμως, δεν μπορεί να μου δώσει μία ολοκληρωμένη απάντηση. Γιατί ο Ζάντερ μου χάρισε αυτές τις λέξεις, αυτά τα κομμάτια ενός πανίσχυρου όπλου; Επειδή η σκέψη και η ελπίδα μπορούν μαζί με το θάρρος και την αυτοθυσία να μετατρέψουν κάποιον σε ανίκητο μαχητή. Αναρωτιέμαι το λόγο που τον ώθησε να κάνει κάτι τόσο ριψοκίνδυνο. Ίσως αυτό να σχετίζεται με το γεγονός ότι είμαι η αρχηγός του Νεανικού Επαναστατικού Κινήματος της «Κόκκινης Σημαίας», υπεύθυνη για τη στρατολόγηση νέων μελών. Ωστόσο, αυτό δεν έχει ξανασυμβεί. Συνήθως εγώ είμαι αυτή που προσεγγίζει τους επίδοξους επαναστάτες. Κανένας, εκτός βέβαια από αυτούς που είναι ήδη στην οργάνωση, δε γνωρίζει την ιδιότητά μου. Με αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται η προστασία μου. Τότε πώς γίνεται ο Ζάντερ να μου στέλνει τέτοια μηνύματα; Τι επιδιώκει; Πρέπει να μάθω πάση θυσία.

Την επόμενη μέρα, φτάνω στο σχολείο αποφασισμένη να του μιλήσω. Δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου τη νύχτα, καθώς πάσχιζα να βρω μια λογική εξήγηση για την συμπεριφορά του. Στο τέλος, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να βρω το θάρρος και να του μιλήσω. Όσο αποπλανητική κι αν είναι η εμφάνισή του, όση επίδραση κι αν έχει πάνω μου, οφείλω να ερευνήσω το ζήτημα διεξοδικά, προσπαθώντας να επικεντρωθώ στα κίνητρά του. Ίσως να είναι επικίνδυνος. Ίσως να είναι κατάσκοπος της κυβέρνησης, να γνωρίζει την πραγματική μου ταυτότητα και να ετοιμάζεται να μου στήσει παγίδα. Πρέπει να αντισταθώ στην μυστηριώδη γοητεία του και να ανακαλύψω τι κρύβει στα αλήθεια πριν να είναι αργά.

Έτσι, όταν μπαίνω στο εσωτερικό του σχολείου, προσπαθώ να τον εντοπίσω ανάμεσα στο πλήθος των μαθητών που ξεχύνεται σε κάθε γωνιά του διαδρόμου, χωρίς ωστόσο αποτέλεσμα. Βγαίνω ξανά στο προαύλιο και τότε τον βλέπω. Μόλις έχει φτάσει στην καγκελόπορτα με την τσάντα του χαλαρά στερεωμένη στους ώμους του. Το αμυδρό φως του συννεφιασμένου ουρανού φωτίζει τα σκουροκάστανα μαλλιά του. Περπατάει με άνεση και αυτοπεποίθηση. Αυτό είναι, σκέφτομαι. Πρέπει να του μιλήσω. Μαζεύω όλο το θάρρος μου και κατευθύνομαι με γρήγορα βήματα προς το μέρος μου. Φαίνεται να εκπλήσσεται όταν φτάνω δίπλα του, αλλά σχεδόν αμέσως το ξάφνιασμα του καλύπτεται από ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπό του.

«Γεια», με χαιρετάει και διακρίνω ένα παιχνίδισμα στην έκφρασή του.

«Γεια. Κοίτα, πρέπει να μιλήσουμε», του λέω μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα.