Το Πείσμα Της Αγάπης

28

   Δεν μπορώ όμως, ούτε θα μπορώ όλη την ώρα να το σκάω, κάποια στιγμή πρέπει να αντιμετωπίσω τους φόβους μου, φοβάμαι..

- Όλα θα πάνε καλά. Μου λέει καθησυχαστικά η Σάντρα σαν να διάβαζε τις σκέψεις μου

- Το εύχομαι, το εύχομαι από το βαθύ της ψυχής μου.

    Ήταν αργά το απόγευμα όταν έφτασαν στο πλοίο και ο ήλιος κόντευε να δύσει. Οι βάρκες είχαν ανέβει  και ένα χέρι έτεινε να βοηθήσει την Λούση να βγει. Το βλέμμα του μαρτυρούσε κούραση και εξάντληση αλλά πίσω από όλα αυτά έκρυβε κάτι που η Λούση ήξερε ότι δεν θα έβγαινε σε καλό. Δέχτηκε σιωπηλή την βοήθεια του χωρίς όμως να τον ξανά κοιτάξει. Μόλις όλα ήταν έτοιμα και το πλοίο επιτέλους είχε σαλπάρει για την Αγγλία χωρίς καμία προειδοποίηση ο Φρανς σωριάστηκε στο έδαφος.

- Ο θεέ μου! Τσίριξε η Μαρίνα σηκώνοντας όλο το πλοίο στο πόδι.

Ο Μπραντ παραμέρισε τους πάντες φωνάζοντας να ανοίξουν χώρο.

- Φρανς τι έγινε τι έπαθες?

- Σκάστε να φωνάζετε του είπε αδύναμα ο Φρανς και έκανε μια απόπειρα να σηκωθεί με αποτέλεσμα να ξανά πέσει με την πλάτη αυτή την φορά και να του ξεφύγει έναν πολύ δυνατό βογκητό πόνου.

Δεν άργησε πολύ ο λόγος να αποκαλυφθεί, ο Μπραντ τον γύρισε ανάσκελα και έντρομος ανακάλυψε πως η διαμονή του σε αυτές τις φυλακές είχαν αφήσει τα σημάδια τους σε βαθμό που μπορούσαν και να τον σκοτώσουν.

- Φωνάξτε τον γιατρό του πλοίου και βοηθιέστε με να τον μεταφέρουμε προσέχτηκα! Μην κάθεστε!!. Φώναξε σε κάποιους άντρες και τον πήγαν ως την καμπίνα ενώ τα κορίτσια τους ακολούθησαν από πίσω.

Λούση

   Σαν κάτι να μας έσπρωχνε τους ακολουθήσαμε μέχρι την καμπίνα, τον ξάπλωσαν στο κρεβάτι μπρούμυτα και του έβγαλαν το σακάκι. Η Μαρίνα έβγαλε μια δυνατή στριγκλιά και η Φιλ την άρπαξε και την έβγαλε έξω το θέαμα δεν ήταν για κάποιον με αδύναμο στομάχι. Το πουκάμισο είχε γίνει σχεδόν ένα με το δέρμα του από το αίμα και το πύον που είχαν ενωθεί με το ύφασμα, τα πράγματα ήταν δύσκολα. Είχε χάσει πολύ αίμα και οι περισσότερες πληγές είχαν μολυνθεί.

- Απορώ πως άντεξε τόση ώρα αναφώνησε ένας ναύτης..

Ένας αρκετά κοκαλιάρης άντρας μας παραμέρισε και έτρεξε κοντά στον τραυματία του τον κοίταξε καλά και μετά κάτι άρχισε να λέει μουρμουρίζοντας.

- Αχ αυτό το πείσμα θα τον φάει, βάλτους όλους έξω δεν είναι θέαμα αυτό για δεσποινίδες και φερτέ μου ζεστό νερό και μπόλικες γάζες !.

Χωρίς καμία αντίρρηση βγήκαμε όλες έξω, σοκαρισμένες κοιταχτήκαμε μεταξύ μας, η Μαρίνα έκλαιγε στην αγάλια της Φιλ και η Μάγια είχε σχεδόν κρεμαστεί από το μπράτσο μου όλες νιώθαμε απαίσια.

- Λούση δικό μας λάθος είναι αυτό.. τι θα γίνει αν πεθάνει?

  Μου είπε η Μάγια με γουρλωμένα τα μάτια, σχεδόν έτοιμη να κλάψει.. Ένιωθε τύψεις, όχι όμως όσες που βάραιναν εμένα, ήταν δικό μου λάθος όλο αυτό.. Ο Φρανς μπορεί να ήταν ένα γαϊδούρι, ένας θρασύς ψωρό περήφανος εκβιαστής όμως είχε βρεθεί σε αυτή την θέση εξαετίας μας εξαιτίας μου.. ήθελα να άνοιγε η γη να με καταπιεί, αν πέθαινε δεν θα συχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου..