Losse schroeven

Het gaat altijd weer om liefde, uiteindelijk.

Anna heet ze. Laten we het bij Anna houden. We gaan niet zo veel over Anna weten doorheen dit verhaal. Haar kleine manieën of eender wat van haar persoonlijkheid gaan we niet echt bespreken - die doen er ook eigenlijk niet toe. Want Anna is niet echt een persoon zoals jij en ik dat kunnen zijn; neen Anna is iets anders. Wat? God, dat ga je zelf moeten uitpluizen. Een personnage, zeg je? Wel, in een zekere zin wel; maar ze is ook minder dan dat. Ze is niet een personnage dat de auteur zo levendig mogelijk wenst te houden, snap je? Neen, Anna gaat niet echt 'écht' klinken. Waarom? Inderdaad, soms steek ik de vragen in de mond van mijn consommateur. Je vroeg je waarschijnlijk niet echt af waarom, da's jammer want ik zal het jou nu toch vertellen: omdat de auteur niet deze illusie wenst op te wekken. Het gaat over Anna, maar in zijn diepste kern gaat het juist helemaal niet over Anna. Anna is een middel, niet een wezen, snap je? 

Ik denk dat je het inmiddels wel snapt. 

Dus laten we beginnen, zonder al te veel over haar te vertellen, wat er met Anna aan de hand is. Dus. Anna heeft dromen. Ze heeft altijd wel veel dromen gehad; en om deze te onderhouden houdt ze er wel vaker van om in haar bed te zitten, en daar, in dat imaginair wereldje weg te varen. Wat zeg je? Dat het hier om de auteur gaat? Neen, neen; OK: laten we eveneens deze confusie weghalen: ik gebruik niet Anna, de naam, enkel maar om mijzelf te beschrijven, eh. Neen, echt niet. Zie, daarom doen auteurs dat dus: een creatuur ontwerpen en die zo tastbaar mogelijk maken, om de lezer aan iets anders dan aan zichzelf te doen laten denken. En da's gewoonweg gemeen - doen alsof dat het niet om jou gaat. Een verhaal gaat altijd min of meer over diegene die de woorden kiest - want het gaat over de innerlijke werking van zijn of haar zenuwstelsel, zo simpel is het. 

Hm.

Misschien had ik toch best dan die Anna in levende lijven moeten opbouwen. Zucht. Daarvoor is het nu te laat zeker eh? 

Bon, oké dus. Maar ik zal toch nog steeds de benaming Anna gebruiken. 

Anna ligt dus vaak op haar bed, weg te dromen over al deze zaken ze graag in het echt zou zien gebeuren. Maar het leven bestaat maar uit 'feiten', uit een geheel van mogelijkheden, enkel maar een aantal mogelijkheden; fysische wetmatigheden en al dat gedoe. Haar leven heeft ze niet echt om handen, of maar in beperkte maten - al durft ze de zotste zaken te gaan exploreren in haar verbeelding. Een van deze zaken is een persoon in haar leven te ontmoeten en dat ze lief zou hebben, en dit op een redelijke cliché manier: trouwen, kinderen krijgen, gelukkig zijn (Anna is niet de meest inventieve persoon) en misschien lang leven (wel niet te lang, een leven zonder einde is ook niet iets waar ze naar op zou kijken). 

Ah ja! Ik was het bijna vergeten: Anna is 16. Sorry dat ik dat niet eerder vermelde, maar dat is wel belangrijk voor de rest van ons verhaal, want we gaan Anna niet op 16-jarige leeftijd houden. We gaan Anna gaan beschouwen doorheen verschillende jaren; omdat die losse schroeven anders helemaal no sense maken (Anna gebruikte nogal wat anglesicisme, je moet het haar vergeven).

Maar Anna is dus nog piepjong in dit gedeelte van het verhaal, en zit nog in het middelbaar. Ze heeft ook niet al te grote borsten. De meeste mensen krijgen daar zo'n rilling van als ze 'borsten' ergens zien. Ze gaat trouwens later ook niet veel grotere borsten beginnen te krijgen. Voilà: zo weet je dat ook al. Het zijn wel ronde, mooie borsten. 

Anna heeft anderzijds ook een crush, bij wie ze denkt dat die dingen dat er nu in haar geest elke avond aan het afspelen zijn misschien wel echt zouden kunnen worden. Daarmee bedoelt Anna dat het wel eens in real life zou kunnen gebeuren. Maar wat Anna schrik voor heeft is dat alles wat nu goed is gegaan, in haar hoofd dan, zal mislopen in the real world. 

Anna staart verder naar het plafon boven haar kop. Het is wit - simpel, zonder al te veel frivoliteiten. "Maar dat kan toch niet dat die blik op mij, toen, eergisteren, pure toeval was" denkt ze. "Neen, misschien durft hij eveneens niet goed. Misschien... Misschien, wat ik kan doen, is een papiertje laten vallen, met mijn nummer, en zien of dat hij dat opraapt." Iets wat ze in haar hoofd perfect kan doen, maar in reality nooit zou durven. 

Da's ook zo een probleem met verhalen, eh. Die houden zo weinig rekening met de wereld waar we echt in leven. Die laten toe mensen te laten vliegen, toverspreuken te verzinnen, tot het punt het de mens die de woorden dan leest van alles irreels kan meemaken.

Anna heeft vleugels. Maar behalve als Anna een vogel is (wat mogelijk zou zijn, ik heb namelijk al reeds gezegd ik Anna niet echt beschreef), kan ze geen vleugels hebben, in de echte wereld. Maar die schrijvers entertainen dan het idee alsof dat het wel mogelijk zou zijn. Dat Anna eender wat is. 

Enfin. 

Het gaat altijd weer om liefde, uiteindelijk. In het volgend hoofdstuk, zal Anna dat verder in haar eigen woorden gaan uitleggen.