"Stay with me"

"24"

"Pinatigil ako."

"Huh?"

"Well mahabang kwento siya, willing ka bang makinig?"

"Oo naman...pero isummarise mo ahh."

....

Medyo lumuwag ang pakiramdam ko sa di malamang dahilan. Parang nabawasan ng honti yung pinapasan ko. Malaman ko lang na may taong nakakaintindi sakin.

Hindi ko rin akalaing yung mga gantong tao pa yung tutulong sakin.

Hindi man siya kayamanan pero nagawa niya pa rin akong tulungan.

"Sana wag mo'kong kalimutan pag naabot mo na yung mga goals mo sa buhay." Ngiting sambit ko.

"Pano kita malilimutan e ikaw lang yung may pinakaunique na apelyido na nakilala ko."

Mag aalast tres na . 2:00pm kasi uwian nila coco at sigurado akong nasa bahay na yon.

Dumaan muna ako sa apartment namin nakapark sa labas yung kotse pero wala si Coleen sa loob.

Dali dali kong kinuha ang phone ko para tawagan ito.

"Coleen asan ka?!"

"Nandito."

Hindi na ko nagdalawang isip na puntahan siya.

Dali dali akong pumanik sa rooftop na sinabi niya.

Nakaupo lang ito mag isa at suot suot pa rin ang uniporme niya.

"Coleen."

Nilingon lang ako nito at nginitian. Agad akong tumabi sa kinauupuan niya.

Pinagmasdan namin ang makulimlim na langit habang dinadama ang lamig ng hangin.

walang may balak na magsalita,

Tatlong beses muna itong bumuntong hininga bago magsalita.

"Payakap po." Sambit nito.

Agad ko siyang niyakap ng mahigpit dahilan para matawa ito.

'Pagod ka na?"

"Nagrerecharge pa."

Umabot ng ilang minuto ng ganon ang pwesto namin.

"Will you believe? If I say you're the only cure for all my pain? ."

"No."

Humiwalay ito ng yakap at tinitigan ako.

"You said I'm the cause." Dugtong ko.

Dahan dahan niyang inangat ang isa niyang kamay para hawiin ang buhok ko habang pinagmamasdan ang aking mukha.

"Sometimes you're the cause but you're also the cure."

Bumalik ito sa pagkakayakap sa akin.
At bumuntong hininga ulit.

Hindi ko alam kung bat natanong niya bigla yun pero ramdam ko ang lungkot sa boses niya.