'မင္းရဲ႕လက္ေတြက ဟိုးေဆာင္ၾကာၿမိဳင္က မိန္းမေတြရဲ႕လက္ေတြထက္ေတာင္ ႏူးညံ့ေသးတယ္ မင္းကိုယ္မင္းလည္းျပန္ၾကည့္ပါဦး မင္းပံုစံနဲ႔ ဒီစစ္စခန္းက အလုပ္ေတြကိုဘယ္လိုလုပ္ႏိုင္မွာလဲ ေျပာစမ္း'
'အရွင့္သား ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးလုပ္ႏိုင္-'
'တိတ္စမ္း ငါတို႔စခန္းမွာ လူအပို အလိုမရွိဘူး ငါမလိုဘူးဆို မလိုဘူးပဲ ထြက္သြားေတာ့ အခု'
ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စံုက လက္ခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ ေခါင္းကိုတဖန္ငံု႔ခ်သြားတယ္။
ေနာက္မွ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ဟန္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္လို႔ အသံထြက္လာျပန္တယ္။
'အရွင့္သားရဲ႕ ေသြးသားဆႏၵကို အခ်ိန္မေရြးျဖည့္ဆီးေပးဖို႔ လူတစ္ေယာက္လိုမွာပဲ မဟုတ္လား ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးအဲ့ဒီလိုလူတစ္ေယာက္လုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကို ဒီမွာပဲေနခြင့္ေပးပါ'
ဟုန္း ခနဲ တက္လာတဲ့ ေဒါသနဲ႔အတူ လက္တစ္ဖက္က အလိုလိုရြယ္ၿပီးသား။
႐ိုက္မယ္ျပင္ၿပီးကာမွ စိတ္ကိုေလွ်ာ့လိုက္ရင္း လက္ကိုျပန္ခ်လိုက္မိတယ္....
တတ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ သူ႔ထက္အားနည္းတဲ့သူေတြကို အင္အားသံုးလို႔အႏိုင္မက်င့္ခ်င္ခဲ့တာ
မယ္မယ္သင္ထားေပးခဲ့တဲ့ စာေပေတြ ခံယူခ်က္ေတြဟာ သူ႔ကိုယ္ထဲကေန တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ၿပီလား။
သူဟာလည္း စစ္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာကို ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ သူသိပ္မုန္းတဲ့ ရြံရွာစရာလူသားတစ္ဦးအျဖစ္ကို ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီလား...။
ရယ္ေတာ့ရယ္ရတယ္မလား။
ေရွာင္းက်န္႔ဆိုတဲ့သူက ဒီလိုအေတြးေတြ ခံယူခ်က္ေတြ တပံုတပင္ထားရွိခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ အားနည္းတဲ့ႏိုင္ငံငယ္ေတြအားလံုးကို သူကပဲ ဦးေဆာင္လို႔ အႏိုင္က်င့္သိမ္းပိုက္ခဲ့တာ။
'မင္း ငါနဲ႔တစ္ညအိပ္လိုက္တာနဲ႔ မင္းကိုယ္မင္း ငါ့အိပ္ယာေပၚမွာ အၿမဲေနရာယူလို႔ရၿပီလို႔ေတြးေနတာလား စိတ္ကူးယဥ္မေနစမ္းနဲ႔ ငါေကာင္းေကာင္းေျပာေနတုန္း ထြက္သြားလိုက္'
YOU ARE READING
Side By Side (Hiatus)
FanfictionWe are standing side by side, as your shadow crosses mine.
▪️2▪️
Start from the beginning
