Better Days ~Namjoon~

~05~

Γελούσαν μαζί της καθώς προσπαθούσε να πάρει το προσωπικό της αντικείμενο πίσω, λίγο πριν παραπατήσει και πέσει κάτω στο σκονισμένο τσιμέντο. Ο Namjoon σκέφτηκε να επέμβει και να βοηθήσει το αβοήθητο αυτό κορίτσι όταν πρόσεξε μια γυναικεία φιγούρα να τους πλησιάζει.

Τα μαύρα μαλλιά της ανέμιζαν στο ρυθμό του αέρα σαν ανήσυχη φλόγα, το βήμα της σίγουρο, οι κινήσεις της δυναμικές. Εμφανίστηκε σαν σίφουνας μπροστά τους σπρώχνοντας τον νεαρό που κρατούσε τα γυαλιά του κοριτσιού. Το βλέμμα της άγριο μα και ταυτόχρονα όμορφο όπως μιας αμαζόνας. Τα μάτια της πετούσαν σπίθες θυμού και οργής.

Σκέφτηκε πως δεν είχε ξανά δει πιο όμορφη γυναίκα σε ολόκληρη την ζωή του. Η αυτοπεποίθηση και η σιγουριά στο αγριεμένο βλέμμα της έκαναν τον Namjoon να εντυπωσιαστεί από το πόσο δυνατή έδειχνε η μικρή νεαρά.

Με μια απότομη κίνηση άρπαξε τα γυαλιά από το χέρι του καθώς τους κατσάδιασε αγανακτισμένη λίγο πρώτου γυρίσει προς το μέρος της κοπέλας που βρισκόταν ακόμα στο πάτωμα. Το πρόσωπο της ξαφνικά μαλάκωσε και γλύκανε, τελείως διαφορετικό απ αυτό που είχε αντικρίσει προηγουμένως. Τόσο ήρεμο και καθησυχαστικό."

Από κείνη την μέρα πήγαινε νωρίς έξω από το σχολείο της Min με την ελπίδα πως θα την ξανά έβλεπε χωρίς να γνώριζε πως είχε αρχίσει να αναπτύσσει αισθήματα για αυτό το πλάσμα. Και τώρα ένιωθε τόσο τυχερός που μπορούσε να της κάνει παρέα στο γυρισμό για το σπίτι της.

Έβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του λίγο πρώτου την κοιτάξει στα μάτια «σε έχω δει στο σχολείο της μικρής μου αδερφής και έτυχε να ακούσω το όνομα σου.»

«αλήθεια;» τον ρώτησε έκπληκτη «ποια είναι η αδερφή σου;» τον κοίταξε με ενδιαφέρον.

«δεν νομίζω να την γνωρίζεις, είναι καινούργια στο σχολείο. Min Kyung λέγεται.» της απάντησε αμέσως λίγο πρώτου την ακούσει να επαναλαμβάνει το όνομα σκεπτική.

«έχεις δίκιο, δεν την γνωρίζω.» του είπε κάπως απογοητευμένη λίγο πρώτου προσέξει στο βάθος το τέλος του προορισμού τους.

Φτάσανε έξω από μια μεγάλη μονοκατοικία, ανάμεσα σε μια σειρά σπιτιών. Πρόσεξε πως έδειχνε καλοδιατηρημένο από έξω, πράγμα που τον έκανε να σκεφτεί πως η οικογένεια της δεν είχε οικονομικά προβλήματα. Δεν είχαν περάσει ούτε δύο ώρες που ήταν μαζί και η σκέψη πως θα την άφηνε τον έκανε να μελαγχολήσει για ακόμη μια φορά. Τουλάχιστον είχε την ευκαιρία να την γυρίσει με ασφάλεια στο σπίτι της λίγο πρώτου την αφήσει. Η Βαλέρια έσυρε αθόρυβα την καγκελόπορτα και εισχώρησε μέσα λίγο πριν τον αντικρίσει.

«Σε ευχαριστώ πολύ Namjoon.»  του είπε χαρούμενη «ελπίζω να τα ξανά πούμε.»  συμπλήρωσε λίγο πριν προχωρήσει προς τα μέσα.

Ο Namjoon έμεινε να την κοιτάει καθώς έκλεινε την πόρτα του σπιτιού πίσω της, χαμογελώντας ελπιδοφόρα στην σκέψη πως ήθελε να τον ξανά δει.

Έφυγε από κει με το χαμόγελο στα χείλη του χωρίς να μπορεί, αλλά ούτε και να θέλει να το αποβάλει από πάνω του. Είχε αρκετό καιρό να νιώσει τόσο ζωντανός μέσα του, κάτι που του πρόσφερε η γλυκιά Βαλέρια με μόνο μία κουβέντα της. Δεν σκέφτηκε ποτέ πως αυτή η δυσάρεστη αρχικά μέρα θα εξελισσόταν σε μια από της πιο όμορφες βραδιες της ζωής του.

Όταν γύρισε στο σπίτι του πρόσεξε το αυτοκίνητο του πατέρα του που βρισκόταν έξω από το κτήριο, πράγμα που σήμαινε πως ήταν ακόμη εδώ. Δεν είχε καμία διάθεση να χαλαστεί μετά απ όλα όσα συνέβησαν αντικρίζοντας τον, οπότε επέλεξε να τον αγνοήσει αμέσως μόλις τον πρόσεξε στο σαλόνι να τον περιμένει υπομονετικά να γυρίσει στο σπίτι. Τον κοίταξε για μια στιγμή φευγαλέα όταν σηκώθηκε από τον καναπέ με το ευγενικό χαμόγελο του κολλημένο στα χείλη του εξαιτίας το ότι έβλεπε τον γιο του μετά από της τόσες προσπάθειες του να επικοινωνήσει μαζί του. Η συμπεριφορά του Namjoon του έσβησε απότομα το χαμόγελο, όταν τον είδε να μπαίνει στο δωμάτιο του αγνοώντας παντελώς την ύπαρξη του. Δεν έκανε τον κόπο καν να του μιλήσει, ήξερε πως δεν θα του έδινε αυτήν την ευκαιρία ο γιος του.

Όταν τελικά έφυγε ο πατέρας του, ο Namjoon επισκέφθηκε την μητέρα του στην κρεβατοκάμαρα της για να διαπιστώσει ανακουφισμένος πως κοιμόταν ήρεμη. Την σκέπασε καλύτερα ώστε να μην κρυώσει μέσα στην νύχτα και ύστερα επέστρεψε στο δωμάτιο του για να ξαπλώσει στο σκληρό κρεβάτι του. Έφερε το ένα χέρι του πίσω από τον σβέρκο του για να στηρίξει το κεφάλι του, ενώ το άλλο το ακούμπησε πάνω στο στήθος του.
Κοιτούσε αμίλητος το ταβάνι πάνω από το πρόσωπο του τόσο χαρούμενος φέρνοντας ξανά και ξανά στην μνήμη του και πάλι το πρόσωπο της Βαλέριας.
Άγγιξε την καρδιά του και για μια στιγμή τρόμαξε από το πόσο δυνατά χτυπούσε.

Τι κάνετε αγαπημένοι μου; ελπίζω να είστε όλοι καλά και ελπίζω να μην έχετε απογοητευτεί από την ιστορία μέχρι στιγμής. Ξέρω άργησα να ανεβάσω, αλλά θα προσπαθήσω να βάζω πιο συχνά κεφάλαιο ❤️
Για οποιαδήποτε απορία με βάση το βιβλίο, στείλτε μου ελεύθερα προσωπικό μήνυμα για να το συζητήσουμε.
Τα λέμε στο επόμενο, φιλάκια 💋