Better Days ~Namjoon~

~05~

Είχε σκεφτεί πως ήταν ένα κορίτσι τελείως διαφορετικό από κάθε άλλο, ίσως και γι’ αυτό να τράβηξε το ενδιαφέρον και την προσοχή του Namjoon.
Έκανε μια προσπάθεια να την πλησιάσει και να καθίσει δίπλα της στο παγκάκι, με την ίδια να έχει αντιληφθεί την κίνηση του και να τον παρακολουθεί με το βλέμμα της. Για λίγη ώρα μείνανε σιωπηλοί με μια περίεργη αμηχανία να αιωρείται τριγύρω τους. Αν είχαν την δυνατότητα θα μπορούσαν να ακούσουν της καρδιές τους να τρεμοπαίζουν όπως ενός μωρού, εξαιτίας των περίεργων αισθημάτων που προκαλούσαν ο ένας στον άλλον. Ο Namjoon πίεζε το μυαλό του να σκεφτεί έναν τρόπο για να της ανοίξει την κουβέντα, κάτι που η Βαλέρια δεν ήταν χαζή για να μην προσέξει. Μέσα της την έκανε να χαμογελάσει από το πόσο νευρικός μα και ταυτόχρονα γλυκός έδειχνε εκείνη την στιγμή. Κανείς θα έλεγε αλλόκοτος όμως όχι η ίδια, η ίδια τον έβρισκε κάπως χαριτωμένο.

«αυτή η μυρωδιά.»  ψέλλισε χαμογελώντας αναγκάζοντας τον Namjoon να την κοιτάξει περίεργος «η αίσθηση του βρεγμένου χώματος και του φρεσκοκομμένου γρασιδιού.» 

Διαπίστωσε πως έδειχνε κάπως μελαγχολική καθώς μιλούσε και ταυτόχρονα σκεπτική σαν να αναπολούσε κάτι που νοσταλγούσε.

«με ηρεμεί τόσο πολύ ο ήχος της βροχής, που λούζει και δίνει πνοή σε κάθε τι ζωντανό πάνω στην γη.»  διαπίστωσε χαμογελώντας στον Namjoon.

Ο ίδιος έδειχνε να την κοιτάζει αποσβολωμένος καθώς του χάριζε ένα από τα πιο όμορφα χαμόγελα που είχε δει ποτέ του, κάνοντας τον σχεδόν να ξεχάσει για μια στιγμή οτιδήποτε τον στεναχωρούσε και τον απασχολούσε τον τελευταίο καιρό.
Του θύμιζε τόσο πολύ το χαμόγελο της μητέρας του που είχε να δει για αρκετά χρόνια, τόσα που σχεδόν το είχε ξεχάσει.

Για μια στιγμή σκέφτηκε πως την χάζευε πολύ επίμονα τόσο που φοβήθηκε μην ενοχληθεί, όμως όχι. 

«με ηρεμεί πάρα πολύ η βροχή.»  τον ενημέρωσε κάπως σκεπτική σαν να ήθελε να του πει κάτι παραπάνω, να του περάσει κάποιο νόημα μέσω αυτού.

«οι άνθρωποι που αγαπάνε την βροχή ονομάζονται pluviophile.»  της είπε με έναν ήρεμο τόνο στην φωνή του καθώς παρακολουθούσε την βροχή κάπως αδιάφορα θα έλεγε κανείς, νιώθοντας ένα γνώριμο πλάκωνα ανάμεσα στα στήθη του. Ίσως γιατί κάθε φορά που έβρεχε του θύμιζε την νύχτα που έφυγε ο πατέρας του από το σπίτι του «όλοι όσοι βρίσκουν καταφύγιο και γαλήνη στις βροχερός ημέρες.»  την ενημέρωσε λίγο πρώτου ξανά στραφεί προς το μέρος της και διαπιστώσει ότι τον παρατηρούσε με προσήλωση, σχεδόν μαγεμένη από την πρωτόγνωρη λέξη που της έμαθε.