Odamdan çıkmak istemiyordum. Utancımdan ölmek üzereydim. Kardeşim dediğim insanın benden hoşlanmasına mı üzülsem, yoksa sevgilim tarafından ekilmeme mi üzülsem bilemiyordum.
Peki ya moralim bozukken annemin masayı toplamamı istemesi? Onda onluk bir hareket. Sağol anne...
Tam yatağıma uzandığım an telefonuma bir bildirim geldi. Şu durumdayken umrumda bile değil aslında, ama merakıma yenik düşüp bildirime baktım. Bu bir mesajdı. Ama numara bende kayıtlı değildi.
Mesajda ise aynen şu yazıyordu:
"Bu akşam.
Saat 19.30'da.
2 sokak aşağıdaki kafenin önünde. "
Bu bir buluşma mesajı!
Ardından bir mesaj daha:
"Eğer gelmezsen gerçekten çok üzülürüm... "
Az kalsın dayanamayıp kim olduğunu soracaktım. Ama kendime engel olmalıyım.
Hey içses, orda mısın?
Sorunun ne senin?
Hadi ama böyle tepkiler mi vericeksin içses?
Neyse seninle uğraşmayacağım.
Saate baktım. 16.44 mü!?!? Hızlı olmalıyım.
Hemen dolabımdan siyah bir kazak ve kot pantolonumu aldım. Altınada spor aykkabılarımı giyinip evden çıktım. Anneme yakalanmadan çıktığım için şanslıyım. Acaba bu durumda hala aşık olduğum sevgilimi aldatmış oluyor muyum? Bence bu ona az bile. Sonuçta buluşmamızda beni ekmesi için bir nedeni yoktu. Evden çıktıktan sonra kulaklıklarımı çıkardım ve rastgele bir şarkıya tıkladım.
"Tut elimi burdan gidelim.
Olmaz demeden dinle beni bi'.
Rüzgarım söndü, dindi ateşim.
Ah bebeğim ben hala deliyim..."
diyordu şarkıda Kaan Boşnak.
Kafeye vardığımı farkettiğimde içerisinin bomboş olduğunu gördüm. Benim arkamdan bir grup genç ve yalnız bir kişi içeri girdiler. Yalnız gelenin beni davet eden kişi olduğunu sanmıştım. Ama değilmiş.
Garsonlardan biri gelip adımı sordu. Adımı söylediğimde ise beni bir masaya yönlendirdi. Cam kenarında bir masa tutmuş. Peçeteliğin köşesine sıkıştırılmış bir not var. Bana yazılmış. İçinde ne yazıyor dersiniz?
"Sen, ben, sonsuza kadar... "
Sonsuza kadar? Ben ve o? Peki ya kim bu çocuk? Beni nerden tanıyor?
Tekliflere alışığım ama bu şekilde değil.
Peki ben kim miyim?
Ben Işık. Işık Kaya...
