𝑨𝒚𝒂𝒌𝒂𝒔𝒉𝒊 𝑹𝒆𝒃𝒐𝒓𝒏

Chapter One

"Inuubos mo talaga ang pasensya ko"galit na galit na saad ni Tiya Matilda.
Kumuha ito ng isang timbang may tubig at ibinuhos sakin at ibinato sa akin ang timba kaya tumama ito sa aking hita.

aw masakit yon ha...

Basang sisiw tuloy ang peg ko dito.
Di lang yon, sisiw na minamaltrato pa.

Nakatingin lang sakin si Shantal at makikita mo sa reaksyon nito na tuwang tuwa ito sa pinaggagagawa sakin ng mama nito.
Makikita mo naman ang awa sa mga mata ni Claire.

Gusto kong umiyak pero parang nadrain ako.

"Isa pa nagagawa ka ng kapalpakan Mari.Hindi lang yan ang mapapala mo" sabay alis nito at sumunod naman si Shantal na nakangisi pa.

Naiwan kami ni Claire dito.

Nakatingin si Claire sakin , makikita mo sa mga mata nito ang sobrang awa.

Nilapitan ako ni Claire.

"Sorry Mari kung wala kong magawa alam mo naman pag kinampihan kita ako naman ang malalagot.Naniniwala ako na hindi ikaw ang nakamantya ng damit ni mama alam kong si Shantal iyon"saad nito at ngumiti sa akin na malungkot.

Kumuha ito ng tuwalya sa cabinet at ibinalot sa akin.
"Magpalit kana baka magkasakit kapa"utos nito sakin.
Tumango naman ako bilang tugon.
"Osya Mari baka makahalata sila na tinutulungan kita"sambit ni Claire at umalis na.

Pumanik na ako sa aking kwarto at nag palit ng damit.

Linggo ngayon panigurado mamaya aalis ang mag iina at ako maiiwan.
Mabuti yon kahit ilang oras makahinga naman ako kahit papano.
Pagnanjan kasi sila alam nyo yon ang bigat bigat ng atmosphere.

Ala-una imedya na ng hapon pero di parin ako kumakain. Maski agahan wala.
Mas pinili kong maglaba nalang kaysa kumain.
Tyaka minsan wala din akong gana kumain.
Minsan nga hinihiling ko na mawala nalang ako na sana pagnatulog ako hindi nako magising pa.

Life ?
Life is not easy to me.
Life is really suck.

Umupo ako sa gilid ng aking kama at binuksan ang kabinet na nasagilid nito.

Kinuha ko yung kwintas na may family picture namin ng magulang ko.

Binuksan ko ito at tumitigtig sa larawan namin.
Kuha ang larawan na iyon bago maaksidente ang aking mga magulang.

"Okaa-san,Otou-san... Anata ga inakute sabishīdesu" (mom ,dad ... I miss both of you).
Bulong ko sa hangin.

Niyakap ko ang kwintas at doon na ako naiyak.
"Onegaimasu Tsuretette.."iyak kong wika.

Nakakainis kasi lahat ng kakampi ko iniiwan ako bakit kasi ang daya ng mundo?
Im tired to those shits.
Im tired to be strong even I'm not!

Did you ever feel this?
Feeling that you're not belong here.
That you dont deserve to live on this world.

"Onegai... Onegai... Onegai..."sambit ko sa mga bawat hikbi ko.

Matapos kong umiyak nilinis ko ang aking kwarto.Pagtapos kong mag linis nakaramdam na ako ng gutom kaya bumaba na ako para kumain.

Walang katao tao sa sala ng bumaba ako.
"Baka nasa mall na sila"bulong ko sa aking sarili.

Binuksan ko ang kaldero wala itong kalaman laman na kanin.
Tinignan ko din ang naka takip sa mesa.
Ulo nalang ng isda ang natira.

Anong akala nila sakin pusa?

Binuksan ko ang cabinet at kumuha ng instant ramen.
Wala namang kaso kung kumuha ako ng ramen dahila ko naman ang bumibili nito.