"Girişi olan ama çıkışı olmayan bir labirent düşün, geri adım atamadığın. O labirentin girişinden giriyorsun. Çıkışı arıyorsun, bulamıyorsun! Çünkü öyle bir çıkış yok...
Sonra diyorsun ki kendine 'girişten girdiysem, çıkabilirim de.' Geriye adım atmaya çalışıyorsun, atamıyorsun! Girdiğin yerden de çıkamayacağını anlıyorsun. Çıkış yolun yok...
Yaslanıyorsun labirentin duvarlarına, oturuyorsun yere, gökyüzüne bakıyorsun. 'Tek çıkış yolum bu,' diyorsun. Ama o duvarları asla aşamayacağını da biliyorsun. 'Ruhum gökyüzüne ulaşsın o zaman,' diye düşünüyorsun. Ölmek istiyorsun...
Etrafa, yere, sağa, sola bakınıyorsun, kendini öldürmek için bir şey arıyorsun, bulamıyorsun! Ölemiyorsun bile...
Başını duvara yaslayıp özgürlüğünü beklemekten başka çaren kalmıyor. Ecelini bekliyorsun. Ağlıyorsun..."
Çıkışı bulamıyorum, geriye dönemiyorum, ölemiyorum... Arafta değilim, ben arafın ta kendisiyim!
