Welcome to the world of the maffia ✔

*hoofdstuk 37*

Dan pas valt me een brief naast de plaats waar zijn gsm lag. Mijn naam staat er op geschreven en meteen herken ik het handschrift van River.

Fronsend open ik de brief. 

"Chloé." 

Gewoon dat? Geen liefste, of kleine, of wat dan ook. Gewoon Chloé.

"Kom naar deze locatie. Trek de kleren die ik klaargelegd heb aan. Ik wacht daar op je. Hopelijk kom je af.

River"

De bezorgdheid neemt toe en ook angst dringt mijn lichaam binnen.

Mijn blik glijd van de brief naar het stapeltje kleren. Een warme trui en jogging liggen voor me klaar. 

Ik besluit enkel de trui over mijn shirt te trekken omdat die toch al tot over mijn billen komt. 

Ik zoek de locatie op en merk dat het de locatie is van het meer.

Fronsend kruip ik het raam terug uit en loop opnieuw de weg af naar mijn auto. 

Het gevoel dat er iets mis is wordt steeds groter naarmate ik dichter kom bij het meer.

Ik parkeer mijn auto naast die van River op het donker en verlaten bospad. 

Kort blik ik om me heen maar loop dan het pad richtig het meer op.

De takjes en blaadjes die onder mijn voeten kraken zorgen ervoor dat ik wat sneller begin te lopen. 

Het angstig en onrustig gevoel in me zorgt ervoor dat ik niet op mijn gemak ben. 

Opgelucht zucht ik als ik een schim zie zitten aan het water. 

De wilde, donker bruine haren van River lijken licht te geven door de maan die er op schijnt. 

'Hey.' Fluister ik terwijl ik me naast hem neer plof. 

Ik slik moeilijk als hij niet antwoordt en blijft staren naar het water dat zachtjes heen en weer wiegt. 

Mijn ogen scannen zijn gezicht af naar enige emotie maar dat gaat moeilijk zonder zijn ogen te kunnen zien.

Stil staren we naar het meer. 

Ik weet zeker dat er iets aan de hand is. River doet anders nooit zo, ik vermoed dat hij iets zal zeggen waar ik niet blij om zal zijn. 

Misschien was alles maar voor de seks en was alles fake. 

'Ik wil dat je eerlijk tegen me bent Chloé.' Zijn stem verbreekt de spanning tussen ons. 

Ik kijk zijn kant op en slik moeilijk bij het horen van zijn koude, kille, afstandelijke stem.

'Ik wil dat je me alles verteld.' 

'Ik hou van je. Ik zeg het je hier en nu dat ik van je hou en ik zou het nog honderd keer tegen je kunnen zeggen, maar ik word zot van die onzekerheden, Chloé.' 

Fronsend kijk ik hem aan, hij heeft mij nog altijd niet aangekeken.

'Naar waar ga jij elke nacht Chloé?' Zijn gezicht draait mijn kant op en doordringend kijkt hij me aan. Ik slik moeilijk en wend mijn blik af.

'Je doet iets waarvan anderen het niet mogen weten. Normaal zou me dit niets boeien maar,' Zijn vinger onder mijn kin laat hem aankijken. Mijn bruine ogen smelten meteen met zijn blauwe ogen, dat mijn blik afwenden onmogelijk is.

'Maar wat wij voelen is zo sterk. Ik ben hopeloos op je, echt je wilt het niet weten, maar jij. Je duwt je steeds van me weg. Waarom? Er is iets aan de hand. En ik ben niet van plan om je op te geven. En zeg nu niet dat dit wat wij hebben niets is, want is is verdomme wel iets. Please Chloé, vertrouw me en vertel me waar je elke nacht naar toe ga.' Smekende ogen kijken me aan. 

Zoekend naar een uitvlucht open ik mijn mond maar kon niet op een goede komen, dus sluit ik mijn mond weer.

Het is tijd. 

Tijd dat hij het weet.

Hij heeft gelijk. 

Dat wat wij hebben is niet gewoon iets, het is veel meer dan dat.

Het is tijd dat hij weet wie ik ben en wat ik doen.

Het is tijd dat ik hem de waarheid vertel.

--------------------------------------

Comment 💬

vote ⭐

and follow 💙

XOXO