Beschermer

HOOFDSTUK 1

Verschuren keek me meelevend aan en legde een hand op mijn schouder.

"Je moet niet altijd iets verkeerd gedaan hebben, Kaat. Het kan ook positief zijn. Misschien wil hij je gewoon bedanken?"

Ik knikte verdoofd, maar wist even goed als hij dat hij dit alleen maar zei om me te troosten. Claessens was niet de man die zomaar uit zichzelf iets positiefs deed.

"Ga nu maar", beval hij, me zacht in de richting van de Beschermer duwend.

"Willem zal je begeleiden."

De Beschermer glimlachte warm naar me toen hij zijn naam hoorde en liep voor me uit naar de deur van de sporthal. Ik voelde de blikken van mijn jaargenoten in mijn rug prikken, maar besloot om niet om te kijken.

Vlak voor Willem de deur achter me sloot, hoorde ik Verschuren zeggen:

"Staar niet zo mensen! Als ik me niet vergis moesten jullie trouwens nog een rondje lopen, zouden jullie daar eens niet aan beginnen in plaats van daar zo te staan lanterfanten?"

De stilte die in de gangen van de academie hing, klonk vreemd onnatuurlijk. Alsof de Beschermer en ik de enigen waren in dit gebouw. Hoewel ik wist dat dat niet zo was, leek dat niet echt tot mijn lichaam door te dringen. Bij elke hoek die we omliepen, spanden mijn spieren zich op, klaar voor mogelijk gevaar, hoe vaak ik mezelf ook probeerde te overtuigen van het feit dat ik hier veilig was.

Ik was de Beschermer dankbaar dat hij geen enkele poging ondernam om de stilte die tussen ons hing te verbreken. Ik wist dat ik gewoon mentaal zou breken als hij iets zou zeggen. De wonde die Finns verlies had veroorzaakt, was nog niet dichtgegroeid en ik wist dat hij bij het minste terug zou beginnen bloeden. Ik had mezelf erbij neergelegd dat zijn dood voor eens en voor altijd een litteken zou zijn. Een zwakte die ik mijn hele leven met me mee zou moeten dragen. Maar ik wilde me de vernedering besparen die ik mezelf zou aandoen door te huilen.

Men koesterde een diepgewortelde afkeer voor iedereen die huilde. Je werd snel bestempeld tot 'onbekwaam' en 'zwakkeling'. En ergens begreep ik het wel. Hoe konden wij nu mensen helpen met het verwerken van hun emoties als we nog niet eens onze eigen gevoelens konden beheersen? Maar dat wilde nog niet zeggen dat het gemakkelijk was om je gevoelens weg te drukken, ze te negeren en gewoon te doen alsof de voorgevallen gebeurtenis nooit gebeurd was. Ik boog mijn hoofd en probeerde de tranen, die ik, ondanks mijn vele pogingen toch achter mijn ogen voelde branden, terug te dringen. Langzaam maar zeker lukte het me ze weg te duwen en op te sluiten in een ver hoekje. Begraven onder een dikke laag lege, opgebruikte herinneringen. Ik wist dat het slechts een kwestie van tijd was voor ze terug op zouden komen zetten. Sneller en meedogenlozer dan ooit. Ik wist dat ik dan opnieuw zou moeten vechten tegen mezelf. Het was een strijd die op voorhand al beslist was. Alleen ikzelf rekte de tijd tussen het begin en het einde. Ik moest wel...

Het geluid van metaal op hout haalde me uit mijn gedachten. Ik hief mijn hoofd op slikte moeilijk. Mijn ogen gleden angstig over de donkerhouten deur. Ze bleven hangen bij het koperen bordje: Directeur Claessens.

"Je moet niet altijd iets verkeerd gedaan hebben, Kaat. Het kan ook positief zijn. Misschien wil hij je gewoon bedanken?"

Ik klampte me vast aan Verschurens woorden toen een diepe onbewogen stem 'Binnen' riep. Willem keek me even aan en glimlachte bemoedigend. Ik wilde dat hij het niet gedaan had. Mijn beeld werd waziger en slechts met al mijn wilskracht kon ik beletten dat mijn tranen uit mijn ogen ontsnapten. Willem merkte het niet - of deed alsof - en opende met een soepele polsslag de deur. Ik boog even mijn hoofd en besefte dat er zich niets meer tussen mij en de directeur bevond. De weg naar mijn ondergang lag geheel open.