"Ms. Gabrielle Lumagat, for your crimes, I hereby sentence you to life in prison without parole," the judge final statement.
When I heard the final judgement, a drop of tear escaped from my eyes. Nakita ko ang aking ina na natumba sa kaniyang kinatatayuan. Inalalayan naman ito nila papa at ni kuya. Kita ko sa mukha nito na nasaktan siya sa resulta ng kaso ko. I was sorry for them, I really am.
I was standing there powerless, hopeless, voiceless and soon will be nameless. Their eyes was looking at me with anipathy and hatred.
"It wasn't me! I'm not a murderer!" this is what my mind screaming for but if I tell it to anyone who's also in this court, I knew no one would believe me.
I just bowed my head down and avoiding their eyes filled with hate and madness. They stick on what they believe, that once you are labeled wrong by someone, you're already wrong to others as well. You cannot do anything about it and live with it.
Just because I lack on evidences to prove that I'm innocent. They all believe that I did it to her—that I killed her.
"Pakiusap, walang kasalanan ang anak ko. Parang awa mo na ibalik mo ang anak ko sa akin," hinagpis ng aking ina habang nakaluhod at hawak sa kamay ang ina ni Lexia.
"Mas masakit na makita ang anak mong nakahiga sa kabaong kaysa makitang naninirahan sa loob ng kulungan," sabi nito sa aking ina habang tumutulo rin ang luha sa mata.
Mas lalong nagragasa ang luha sa aking mata dahil sa binitawan niyang salita sa aking ina. It broke me, to see my mother begging someone to release me, it broke my heart into million shreds. It shouldn't be this way.
Nang muli akong tignan ng aking ina, kita ko sa mga mata niya ang pagod, sakit at kawalan ng pag-asa. Umiling ako at ngumiti sa kaniya. I want to comfort her in just a simple smile that means everything will be alright.
Officers took me away with handcuffs on my wrist. They escorted me out of courtroom as agony is taking over my body. Soon I will be mark with a number and confined to a cell where I have to live out a tortured existence: a life where I have to suffer for years where the truth was hidden under the table.
Lumingon ako sa puwesto nila ina sa huling pagkakataon at nahagip ng aking mata ang babaeng iyon. Nakangiti sa isang tabi at kaunting tumawa. Pagbabayaran niya ang lahat ng ito. Ang taong dapat nasa kinalalagyan ko ay ang tao na iyon. Gagawa ako ng paraan para ilagay siya sa lugar kung nasaan dapat siya.
Matalik kong kaibigan si Lexia Reymundo at sobrang malapit kami sa isa't isa. Isang araw nakita ko siyang nakahiga sa hallway ng school namin, uwian na iyon ng mga oras na iyon at iilan na lamang ang tao sa school.
Agad kong nilapitan ang katawan niyang naliligo sa sarili nitong dugo. Sinubukan ko pa siyang gisingin baka sakaling may malay pa siya ngunit nang aking tignan ko ang pulso niya, I was terrified when I couldn't feel any of her pulse.
"Tulong! Kuya Guard! Si L-Lexia po sa hallway nakahandusay!" agad namang sumunod sa akin si kuya guard at tumawag agad siya sa emergency hotline ako naman ay walang tigil sa pag iyak dahil hindi ako makapaniwalang wala ng buhay si Lexia.
Nasa hospital kami ng mga oras na iyon. Dumating na rin si Tita Marvie at nagmamadali humagulgol siya nang makita ang itsura ng kaniyang anak na wala ng buhay. Iniwan ko muna sila saglit dahil alam kong kailangan ni Tita ng oras sa anak niya.
Habang nasa labas akobng hospital may tumawag sa akin na unknown number pero sinagot ko pa rin.
"Hello?"
"How's my surprise? Napaluha ba kita?" nanlaki ang mata ko sa boses na narinig ko sa kabilang linya.
Awtomatikong nanginig ang buong katawan ko. Ang boses na iyon...
"Anong ibig mong sabihin?" tanong ko sa nanginginig ko ring boses.
"Awww.. You are such a good girl! I can sense that you're still a scaredy cat. I thought you'll never gonna recognize me..." ani nito na parang nakikipag usap sa bata, "Anyway, I just took her away from you and she must be very far by now," and she let out a giggle.
"What did you do to her?! Ako ang gusto mo hindi ba? Bakit mo dinamay si Lexia!?" sigaw ko sa phone.. hindi ko na napigilan pa ang sarili ko.
"Oh my my! Are you mad at me now? Don't worry you'll be joining her soon just wait okay and don't be jealous. But for you! I have planned something just for you because you're very special to me. See yah! Mwuah!" and there she ended up the call.
Napahigpit ang hawak sa phone. She's insane! This is all my fault. Nadamay si Lexia dahil sakin. I shouldn't befriend with her before! I shouldn't have!
Kinabukasan sa mismong burol ni Lexia may dumating na mga police at agad akong inaresto. Nagulat din si Tita kung bakit at nang malaman na isa ako sa hinihinalang suspect sa pagpatay kay Lexia. Hindi nakapagsalita si Tita at hinayaan akong dalhin ng mga police.
Narating iyon kayla ama at ina at dito na nga nangyari ang paghuhusga nila sa akin sa korte at ang naging resulta ay isa lamang kasinungalingan. Nagtagumpay na naman siya sa binabalak niya sa buhay ko.
Napaniwala na naman niya ang mga taong nakapaligid sa kaniya sa isang kasinungalingan na ngayon ako ang nagdudusa. Walang naniniwala at walang maniniwala sa kahit anong sasabihin ko.
This piece also didn't won on the contest but I'm proud to myself I'm able to write one shots to join writing contests. I didn't get any participation certificate. Huhu.
