Sitem

Bir Genç Kızın Öyküsü

  Biliyordu..  Onu yakıp kavuran bi acının zamanla alışkanlığa dönüşecek bi anı olacağını. Kötü bir anı.. Zaman her şeyin ilacı derlerdi ama ayrıntı vermemişlerdi ki. Zaman ilaçtı evet. Unutturmayacak kadar aciz, ilk günkü dayanılmazlığı yaşatmayacak kadar cesur.

   Her insanın hayatında vardır zamanın ilacını içtiği anlar. Kimisi erken yaşar kimisi geç. Önemli olansa bunlarla nasıl başa çıktığıdır.

  Bi kız düşünün. İsmi Elçin. Beyaz tenli, gözleri ela, yanaklarında gamzeleri olan. Saçları uzun. Hayatında çoğu anını gülümseyerek geçirmiş. İnsanlar onun hakkında kötü yorum yapmıyor çünkü cana yakınlığı ile biliniyor. Konuşmayı seviyor, sarılmayı, öpmeyi. Çünkü sevgisini gizli yaşamayı sevmiyor. İnsan neyse odur ya sevmediği zamanda gizlemeyi pek beceremiyor.  

  İki kardeşin küçüğü. Zaman zaman kardeş kavgası yaşasalarda birbirlerinin kıymetini bilen iki kardeş. Aslında güzel bi çocukluk geçirmişler kendilerince ama yaşları büyüdükçe sınırlandırılmış hayatlarının farkına varmışlar.  

  Elçin, sanata meraklı. Spora da meyilli. Ancak okul hayatı boyunca hiçbir spor dalına kaydolmamış, kurslarına katılmamış. Hiçbir çalgıyı çalıp çalamayacağını öğrenmemiş. Yeteneği var mı yok mu zorlarsa bir alanda kendini geliştirebilir mi bilmiyor. Çünkü ailesinden bunun için hiç destek görmemiş. Ne zaman bu tarz etkinliklerin olduğu bir konuşma geçse Elçin'e izin çıkmamış. Elçin sürekli istemiş. O istedikçe hep tamam olur diyerek geçiştirilmiş. Elçin'e öğretilen aslında zorunlu olmadıkça para harcanmamasıymış. Ailesi ne kadar ileri görüşlü gibi görünse de aslında psikolojik olarak verdikleri bir baskı hep varmış.

  Bir insan nasıl yetiştirilirse karakteri öyle olmaya başlar ya Elçin'in karakteri de hep bu şartlanmayla oluşmuş. 

  Elçin ne zaman arkadaşlarıyla dışarı çıkmak istese onu hep bişeyler geri çekmiş. Ne zaman birine hediye almak istese, ne zaman gördüğü bi tatlıyı canı çekse, ne zaman kendi için bişey yapmak istese hep kendini tutmuş. Hiç rahat davranamamış diğer çocuklar gibi.

   Elçin ilkokula giderken, arkadaşlarının harçlığı olurmuş ama Elçin maddi anlamda sıkıntıları olmamalarına rağmen okula doğru düzgün para götürdüğünü hatırlamazmış. Zaten okula  beslenme götürdükleri için çokta önemsemezmiş açıkçası bu durumu. Orta okula geçtiğinde bazen parası olurmuş bazen olmazmış Elçin'in. Karnı acıkmaya başlarmış öğleye doğru ama sesi çıkmazmış. Aslında çok mazlum geçirmiş o dönemlerini Elçin. Bu tarz ayrıntılara çok takılmadan yaşamış hayatını. Hep iyimser olmuş. Maddiyatı önemsemeden. Bu olgu aslında bi karmaşayı da beraberinde getirmiş. Maddiyatı önemsememiş evet ama Elçin için para kolay kolay verilecek bişey de olmamış hiçbir zaman. Parası olmadan da mutlu olabilmiş ama parası varken de eli sıkı bi insan olmuş. 

  Elçin kendi işini kendi görmeye alışmış güçlü bi kızmış aslında. Yaşıtları hala annelerinin elinden beslenirken o formasının gömleğini bile kendisi ütülermiş. Orta okulun son sınıfında dershaneye gidiyor akşam geç saatlerde daha 13 yaşındayken evine tek başına dönüyormuş. Babası onu çıkışlarda almaya bile gelmemiş. Belkide gelememiş. Hayat bazı insanları cesur yapar bazılarını korkak. Elçin için cesur olmak her şeyden önemliymiş.

  Aslında Elçin için duygusal anlamda dönüm noktası liseye geçtiği yıl başlamış. Elçin ilkokul ve ortaokul zamanlarında çok hırslı bi kızmış. Tüm derslerinde tek başına başarılı olmaya çalışmış. Kimseden yardım almadan. Liseye geçiş sınavlarına hazırlanmış.  Tabii bu zamanlarını duygu karmaşıklığı yaşayarak geçirmiş. Çünkü annesinin bi kanser hastası olduğunu öğrenerek devam etmiş hayatına. Yarın ne olacağını bilmeden bodoslama yaşamış. Okuldan çıkıp eve geldiğinde onu karşılayan kimse olmamış çoğu zaman. Elçin evin kapısını kendi anahtarıyla açmak zorunda kalmış. sabah yaptığı kahvaltıyla öğleni edip eve geldikten sonra bide mutfağa girip kendine yiyecek bişeyler hazırlamak zorunda kalmış. İlk o zamanlar öğrenmiş menemen nasıl yapılır, biber nasıl kızartılır. Kabuğu içine kaçırmadan yumurta nasıl kırılır.. Elçin yediklerini ortada bırakmadan yıkayıp kaldırmayı da o zamanlar öğrenmiş. Çünkü annesinin tedavisi bulundukları şehirde olmadığı için annesi ve babası sürekli şehir dışına çıkıp dönmek zorunda kalıyorlarmış. 

  Gün gelmiş Elçin sınava girmiş. Sonuçlar açıklanmış. Elçin anadolu liselerinden birini kazanmış, kaydını yaptırmış, okulunu gezmiş, görmüş. Başlangıçta her şey güzel ilerlemiş. Yavaş yavaş arkadaş edinmeye, okulun düzenine ayak uydurmaya başlamış. Elçin'in büyük hayalleri varmış.