ချူယွမ်က အကြည့်လွှဲလိုက်ကာ-
"ဒီကိစ္စ သွမ့်၀မ်နဲ့မဆိုင်ဘူး"
"ပြောမရဘူး။ ရှီးနန်စံအိမ်တော်က အကူအညီပေးကောင်းပေးနိုင်တယ်လေ"
"ကိုယ်တော့်ကို ကူညီချင်သပဆိုရင် အဲ့ဂိုဏ်းနဲ့သာ ေ၀းေ၀းနေပေး၊ ဟုတ်ပြီလား"
"ကိုယ်တော့်ကို ဟိုမိစ္ဆာမကြီး ပြန်ပေးဆွဲသွားမှာစိုးလို့လား"
ချူယွမ်လက်ထဲမှ လက်ဖက်ရည်ခွက်မှာ ခွမ်းခနဲ လွတ်ကျသွား၏။
"အရှင်မင်းမြတ်ဘုရား!!!"
ပစ္စည်းကျကွဲသံကြောင့် ရှစ်ဇီက အပြင်ဘက်မှ စိုးရိမ်တကြီး အော်မေးလာ၏။
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
ချူယွမ်ပြန်မဖြေလိုက်ခင် သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က လက်ဦးအောင် ဖြေလိုက်လေသည်။ သို့နှင့် ရှစ်ဇီလည်း စိတ်ချလက်ချဖြစ်သွားလေသည်။
ချူယွမ် - "........"
အခန်းတွင်းမှာ အတော်ပင် တိတ်ဆိတ်နေချေသည်။ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က အခွင့်ကောင်းယူကာ စားပွဲပေါ်ရှိ အချိုတည်းစရာမုန့်ကို ယူလိုက်ပြီးမေး၏။
"ဒါလေး စားလို့ရလား"
"အင်း ....အဆိပ်ခတ်ထားတယ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က သဘောကျစွာ ရယ်မောလိုက်ပြီး တစ်ကိုက်ဖဲ့စားလိုက်သည်။ထို့နောက် ခေါင်းခါလိုက်ကာ-
"အရမ်းချိုတာပဲ ။ မင်းမကြိုက်လောက်ဘူး"
"ဗိုက်အရမ်းဆာနေတာလား"
"သုံးရက်ဆက်တိုက် မနားမနေ ခရီးထွက်လာရတာ ။ ဘယ်လိုနေမလဲ မင်း တွေးကြည့်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က မိမိအဖို့ မိမိဘာသာ လက်ဖက်ရည် ခွက်အပြည့်ငှဲ့ရင်းဖြေ၏။
ချူယွမ်လည်း ရှစ်ဇီကို ခေါ်လိုက်ကာ ပွဲတော်တည်ရန် ပြင်ဆင်ခိုင်းလိုက်လေသည်။
အရမ်းညဥ့်နက်နေပြီမို့ စားဖိုမှူးကလည်း လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ပင်လယ်စာမျိုး ချက်မပေးနိုင်တော့ဘဲ ခေါက်ဆွဲကြော်နှစ်ပွဲနှင့် ဟင်းအမယ်အနည်းငယ်ကို စားကောင်းအောင် ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ချက်ပေးလေသည်။
အခန်း - ၁၉ (တာ့ယန့်မြို့)
Почніть із самого початку
