Your Childish Girlfriend

Chapter 90

***

Kasalukuyan kaming naglakad ngayon ni Aki. Papunta sa canteen upang mag snack because it's our break time. Two weeks na rin kaming magkasama ngayon. Simula first she said na Aki nalang daw ang tawag sa kanya para short. Madaldal pala ang isang to mukhang si Breah. Speaking of Breah I miss her. At tsaka iba naming kaibigan.

"You know what I hate Sam. She's ugh maarte." daldal niya ng maka-upo kami sa table.

"Aki, just let her be"

"I can't take her attitude Zay." umirap pa siya.

Sa halip na sagutin ko siya, tumayo ako upang bumili ng junkfoods. Nang biglanag ako nahilo at nagdilim ang paningin ko. At hindi ko na alam ko ano ang sunod na nangyari.

***

May naramdaman akong may nakatusok na karayom sa kamay ko. Kaya iminulat ko ang mata ko, para malaman kong nasaan ako.

"Oh my gosh Zaya you're awake. I can't contact you family that you're now in the hospital because I don't have a number and you don't have a phone!"

Di ko siya sinagot basta ko nalang hinugot ang dextrose sa kamay ko at tumayo. Upang higitin ang kamay niya upang makalis. Pero pinigilan niya ako.

"We must stay Zaya, we need to know what is the result."

Nanalaki ang mata ko, anong result?

"What may sakit ako?" gulat kong sabi.

"I said we need to stay and wait. I didn't say that you're sick"

Nakahinga naman ako ng maluwag at umopo ako sa kama.

"Alam ba ng family ko?"

"As what I've said earlier I don't have a number. So that I can't contact them."

Natampal ko ang noo ko. Ambobo ko!

"What about our school?"

"They're busy, they said that I'm the one to contact your family. And they trust me!" malakas na sigaw niya.

Buti nalang di alam ni Mamay at Lola ayokong mag-aalala sila.

"Hey, call them now!" pukaw ni Aki sa akin.

"Ayoko, tsaka tumahimik ka ang tinis ng boses mo at panay english mo. Nag no-nose bleed na ako!"

Sinapak nita ang braso ko.

"You're so mean Zaya!" tumawa pa ang timang.

Di ko alam kong ilang oras akong nandito para malaman ang result. Nakita ko sa relo ko mag aalas 7 na ng gabi for sure papagalitan ako nila Mamay ngayon. Dahil naghihintay si Manong sa school.

At sa wakas pinuntahan na kami ng doctor. At malungkot niya akong tiningnan. Inabot niya sa akin ang papel at binasa ko doon kong ano ang nakalagay. Naibagsak ko ang papel sa sahig sa nalaman ko. I have a LEUKEMIA! Nagtuloan na ang luha ko. No hindi pwede. Hindi pwede malaman ng pamilya ko. Ang dami ko ng problemang hinatida kanila. Tiningnan ko ang braso ko dumami ang pasa ko. Kaya nanghiram ako ng jacket ni Aki buti nalang meron. At dali-daling umuwi. At nagtaka siya kong bakit pero di ko siya sinabihan at iniligpit ang papel at ipinasok sa bag.

***

Lumipas ang isang buwan, nang di ko pinaalam sa pamilya ako. Ayoko ko ng gumastos na naman sila dahil sa sakit kong ito. Dahil nakita ko namang masaya sila ngayon. At ang papel na iyon ay itinago ko sa aking kwarto. At mas lalong dumami yung pasa-pasa ko kaya parati akong nakajacket. At namutla na rin ako. Sana di nila mahalata ayoko kong mag-aalala sila at gagastos na naman.

Nagtatanong naman sila kong bakit ako naka jacket parati pero sumagot ako na baka umitim ako. Naniwala naman sila. At tsaka huhubarin ko lang ang jacket kapag nasa school na ako. Di parin ako nakaligtas sa tanong ni Aki pero wala akong balak na ipaalam sa kaniya baka sabihin niya sa pamilya ko. At kapag mawala naman ako. Di ako mamproblema dahil nakita ko na mahal na mahal nila ang anak ko. Kaya masaya na ako don. Masaya na ako na makita kong masaya ang pamilya ko. Ayokong mahirap sila dahil sa akin. Kaya ayokong magpagamot at walang balak na ipaalam sa kanila. Nahihilo pa rin ako pero tiniis ko. Napansin ko rin na sobrang putla ko na compare dati. At pumayat na rin ako.

Nang uwian na ay dal-dali akong pumuntang parking lot upang umuwi. Dahil ayokong makasama si Aki dahil magtatanong naman iyon kung bakit ako maputla at ang daming pasa. Nakahinga ako ng maluwag ng pinaandar na ni manong ang sasakyan. Kung mawala man ako gusto kong makilala ni Kim ang anak namin. Tumulo na naman ang luha ko dahil sa katotohanan na di na talaga ako magtagal sa mundong ito.

Pumasok na ako sa mansyon at nakita ko sila sa sala. Buhat ng maid si Aya. Hinalikan ko ito at bubuhatin na sana pero inilayo ng maid ang aking anak. Dahil sa utos ni Lola. Sobrang tahimik ng bahay. At nagtaka ako dahil umiiyak na si Mamay habang naka-upo sa sofa.

"Kailan pa apo?!" sigaw ni Lola at humagulhol na.

Napatayo na rin si Mamay at hinagis nalang yung papel. Kaya nagulat ako, nalaman nila! Nagtuloan na yung luha ko.

"May leukemia ka Zaya pero di mo man lang sinabi sa amim? Bakit anak? Nong isang buwan pa yung result? Kaya pala naka jacket kana ngayon. At ang putla mo na. Pinapatay mo ang iyong sarili Zaya. May naka ka! May anak ka!" sigaw ni Mamay na umiiyak.

Kinuha ko ang bag ko hinubad ang jacket ko. Pareho silang natigilan sa nakita.

"Oo May, La, may sakit ako. Kaya ko hindi pinaalam sa inyo dahil ayokong maag-aala kayo dahil sobra na ang dinala kong problema sa pamilyang to! Ayokong maghirap kayo sa pagpapagamot ko. Kampante naman akong mamatay dahil alam kong mahal ninyo ang anak ko. Ayoko kong maghirap kayo at maubos ang pera. Ok na yung mamatay dahil isa lang ang gastos!" sigaw ko at naghahabol hininga habang umiiyak.

"Apo wag kang magsalita nga ganyan—"

Bigla nalang akong hinigitan ng hininga at hirap akong huminga. Natumba ako pero nasalo ako ni Lola. Nang sumigaw si Mamay.

"Zaya anak!"

Kusa nalang pumikit ang mata ko. And everything went black.