Chased By The Waves [Under Revision]

Prologue

PROLOGUE

"Ma! I've told you! I don't want to go with you! I'd rather stay here!" naiinis kong sabi

I don't want to go to the Philippines! My mother said that her friend there is inviting us to have a vacation in the Province.

"Noah! Bakasyon natin 'to! Don't be stubborn or I'll make you eat the spinach for the whole day!" she glared at me.

Nalukot ang mukha ko sa sinabi niya. Spinach?! Eating spinach will be the death of me! I hate that vegetable!

"Maaaaa!" I whined.

I don't want to! Mas gusto ko na lang makipaglaro kay Miki na pinsan ko! Playing with him is fun! Philippines is boring!

"You'll go with us, young man. Walang magbabantay sa 'yo dito, you're just eight years old." Sabi ni papa.

Sumimangot ako. "I don't have a playmate there!"

Tumawa si papa at ginulo ang buhok ko. "You'll have, of course. Your mother's friend have a child, that child can be your playmate." Sabi niya.

Napaisip ako sa sinabi niya. Nabalik alaala ko sa araw na 'yon, 'yong nangakong ilalaan sa 'kin ng kaibigan ni mama ang magiging anak niya kung babae.

I wonder if it is a girl.

Ngumuso ako.

Maganda kaya siya? Girls here in Italy are pretty but I never been attracted to them.

But maybe it was just a joke, I'm just seven years old back then. Maybe she was just kidding around, since she was pregnant that time.

But still, I'm still hoping.

In the next day, natagpuan ko na lang ang sarili ko na sumama na sa kanila. They even considered putting me inside the luggage! How cruel.

"Sabi ni Olivia dumeretso na lang daw tayo sa beach resort." Sabi ni mama habang inilalapag ang mga dala namin dito sa bahay namin.

We also have a house here in Del Cierra, my mother is a Filipina while my father is an Italian.

Gano'n nga ang ginawa namin, after changing our clothes into swimming attire, we go to that resort. Hindi naman kalayuan pero lalakarin pa rin.

I can't help but to be mesmerized by the view, it's like a painting. The mixture of blue and green color of the water is so breath taking as well as the surroundings. The air is so fresh and the sea breeze is so nice to inhale.

"Nako! Ayan na ba si Noah, Nerrisa?!" isang pangbabaeng boses ang nangibabaw sa pandinig ko.

Nalipat sa papunta sa boses na 'yon ang tingin ko. A beautiful woman approached us, maybe she and my mother are on the same age.

"Oo e, nagbibinata na nga!" natatawang sabi ni mama.

The woman laughed and looked at me. Ngumiti siya. "Ang gwapo mo, hijo! Marami sigurong nakakagusto sa 'yo 'no?!" panunudyo niya pa.

Ngumuso ako at nagbaba ng tingin. Kung ibang tao ang magtatanong ay baka ipagmayabang ko pa 'yon, pero sa kaniya ay parang nahihiya ako. I don't want to have a bad impression to her- I don't know why.

"Masungit 'yang si Noah!" halakhak ni papa.

Mas lalo akong ngumuso dahil sa pagkapahiya na nararamdaman.

"Nasaan ang mag-ama mo?" biglang tanong ni mama na nagpaangat ng tingin ko.

Agad namang itinuro ng ginang ang dagat kung saan medyo malapit sa'min.

"Limang taong gulang na si Nahara." Sabi ng ginang, mahihimagan mo sa kaniya ang kasiyahan.

"Ang gandang bata, Olivia! Mana kay Marcus!" bulalas ni mama.

Kahit ako ay namangha sa bata. Kung sa unang tingin ay parang nasa walong taong gulang na siya dahil sa itsura niya. Maganda at inosenteng mukha na nakapagpapukaw sa atensiyon ko. Ang ngiti niya makinang pa sa alon ng dagat. Ang halakhak niya ay kasingganda ng tunog ng alon.

Nahugot ko ang hininga ko nang inosenteng nilingon niya ako. Ang mata niyang mapupungay na may nagtatanong na tingin. Pero nang sandaling ngumiti siya sa 'kin ay doon tumigil ang mundo ko.

My mind got froze and my heart got paralyzed. Pero sa muling halakhak niya ay napukaw ang diwa ko.

I sighed.

I was just a thirteen year old boy who always dreamed about having an easy and simple life, I don't want to make my life harder because I believed that our wealth can do anything.

Pero nang makita ko ang inosenteng mukha niya, matamis na ngiti niya, tunog ng halakhak niya ay nabago ang pananaw ko.

Seeing her being hugged by the sea makes me want to be that sea instead, so I can hug her. Seeing her being chased by the waves made me want to be that waves also because I want to be the only wave who can chase her, I want it badly.

Habang tinitingnan ko ang mata niyang kumikinang kasabay ng pagkinang ng araw sa repleksiyon ng dagat ay may desisyon akong nabuo.

Balang araw ay kukunin ko siya.

Sa 'kin naman siya 'di ba? Nangako ang mama niya kaya pinanhahawakan ko 'yon.

Ako lang ang tanging alon na hahabol sa kaniya.

Ako lang ang tanging dagat na yayakap sa kaniya.

Akin siya.

________________________

Agrypnia_|Lucille
2020