The player and the shy girl

(10)

" Γιατί το κάνεις αυτο; "
Μου λέει και με κοιτάει σοβαρά

" Ποιο; "
Της λέω

" Γιατί με βοηθάς; "

" Γιατί είσαι αδύναμη να τα πας μόνη σου! "

Γελάει ελάχιστα , την κοιταω σηκώνοντας το ένα φρύδι μου...
Προχωράω κοντά τής και την εγκλωβίζω με τα δυο μου χέρια...
Το άρωμα της έκανε την εμφάνισή της...

Με κοιτάει στα μάτια...
" Δεν είμαι αδύναμη! "

" Είσαι σίγουρη; "
Της λέω κι πάω πιο κοντά τής...

Με κοιτάει από πανω προς τα κάτω και καταπίνει...

" Ναι! "
Λέει και με κοιτάει
Πολυ γενναία την βλέπω αλλά όχι για πολύ, σκέφτομαι από μέσα μου και χαμογελαω...
Αυτή με κοιτάει παράξενα Και στριφογυρίζει τα μάτια της

Σηκώνω το ένα φρύδι μου και πάω αρκετά κοντά τής σε απόσταση αναπνοής
Για να δούμε είναι η δεν είναι αδύναμη...

Την πλησιάζω και άλλο σε σημείο τα χείλια μας να απέχουν τουλάχιστον 5 εκατοστά...

Κοιτάει τα μάτια μου και μετά τα χείλη μου...σηκώνει πιο πολύ το κεφάλι της

" Κάντω! "
Λέει και με προκαλεί...

Μόλις ακούσα τι είπε, το σώμα μου αρχίσει να ζεσταίνετε και να κοκκαλωνω...
Την κοιτάω καθώς δεν το περίμενα ότι θα το έλεγε...

Χαμογελάει και με σπρώχνει βάζοντας τα χέρια της στο στήθος μου...

" Άλλος είναι ο αδύναμος! "
Την κοιτάω και το σώμα μου επανήλθε...
Δεν λέω λέξη και μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο

Μόλις μου την έφερε! Και ποια ένα ντροπαλό ηλίθιο σπαστικό φυτο!
Δεν θα σε αφήσω έτσι όμως εσύ το ζήτησες θα το εχεις....

Μπαίνει μέσα στο αυτοκίνητο και βάζω μπρος, μου λέει που είναι τοσπιτι και παρκάρω στην αυλή του σπιτιού της...

Βγάζουμε της σακούλες , ανοίγει την πόρτα και μπαίνω μέσα...
Κοιτάω το Σπίτι κάθε λεπτομέρεια...

" Σε ευχαριστώ "
Μου λέει και την κοιτάω καθώς μου χαμογελάει...
Πρώτη φορά την έχω δει να χαμογελάει χωρίς να ειρωνεύεται..

" Τίποτα "
Της λέω και την κοιταω...

" Να σου φέρω κάτι? "

" Ένα ποτήρι νερό.. "

Πάει στην κουζίνα και περιμενω
Έρχεται μου δίνει το ποτήρι ...
Πίνω το νερό και της δίνω το ποτήρι

" Μόνη σου μένεις; "

" Ναι , αλλά μερικές φορές έρχετε η θεία μου "

Κουνάω το κεφάλι μου θετικά ...

Εντάξει μπορώ ακριβώς να την πω δυναμική που μπορεί και μένει μόνη της , ενώ έχασε τους γονείς της ..

Μπορώ να πω ότι είναι η πρώτη φορά που μετανιώνω για λέξη που είπα.
Ούτε εμένα θα μου άρεσε...

Με κοιτάει χωρίς να έχει πάρει το βλέμμα από πάνω μου, την κοιταω και κουνάω το κεφάλι μου κοιτώντας Την...

" Συγγνώμη για το χείλος "
Λέει και σουφρωνει τα φρύδια της ...
Βγάζοντας την ανάσα της απέξω...

Είπε συγγνώμη για την μπουνιά που μου έριξε ενώ το άξιζα;
Την κοιτάω έκπληκτος και μετά κοιτάω καυω πιάνοντας το σβέρκο μου...

Με έκανε να νιώσω άβολα και μάλλον το κατάλαβε γιατί χαμογέλασε...

" Δεν ήθελα να πω αυτό για την μάνα σου "
Της λέω καθώς κοιτάω αλλού
Δεν έχω ζητήσει συγγνώμη και ούτε καν είμαι καλός σε αυτό..
Με έκανε να λυπάμαι για κάτι που είπα ενώ ποτέ δεν περνώ πίσω τα λόγια που λέω...

Την κοιτάω και με κοιτάει χαμογελαστά ...