Chapter 37

25K 2.5K 141
                                    

Unicode

မေတ္တာမှာ အလျားအနံရော၊ အသွားအပြန်ရော အကုန်ရှိမယ်လို့ ပြည့်သူမျှော်လင့်မိသည်။ သူအပြစ်လုပ်မိလို့ ကိုကို မျက်ရည်ကျဖူးသည့်နေ့မှာစ၍ အစစအရာရာ ပိုဂရုစိုက်ပြီး နေလာခဲ့သည်။ သူ့ကိုယ်သူလည်း ဂရုစိုက်သလို ကိုက်ို့အပေါ်မှာတော့ ပြောစရာမလိုတဲ့အထိပေါ့။ ကိုကိုက အခုမှ ပိုမနေနဲ့ လို့ပြောပေမယ့် သူကတော့ ပိုတယ်မမြင်မိ။ လ်ိုနေသေးသည်ဟုပဲ ထင်မိသည်။
ကိုကိုနှင့်ပတ်သတ်လျှင် အင်မတန်မှလည်း လောဘကြီးလာသည်။ မနက်နိုးလို့ ကိုကို စာမပို့ထားလျှင် ကိုကိုသူ့ကို မေ့နေတယ်ဆ်ိုပြီး ဝမ်းနည်းရသည်၊ သူစာပို့ထားတာကို seenလေးပဲပြပြီး replyမပြန်လျှင် ကိုကို သူ့ကို မချစ်တော့ဘူးဟု ဆိုက်ကိုဖောက်သည်။ Fbမှာ တစ်ခုခုတင်လျှင် မောင့်အပြင် ဘယ်သူ့ကို အသိပေးချင်သေးတာလဲဟု ရန်လုပ်သည်။ သူအာ့လိုတွေလုပ်နေတာကို ကိုကိုက သီးမခံနိုင်တော့ဘူး ထင်သည်။
"မင်း ကိုယ့် လွတ်လပ်ခွင့်ကို အရမ်းထိပါးနေပြီ မခံစားရဘူးလား"

"မောင်က ဘာလုပ်နေလို့လဲ
ချစ်လို့သဝန်တိုတာ မတိုရဘူးလား"

"ချစ်တာနဲ့ သဝန်တိုတာ ဘယ်လိုသက်ဆိုင်လို့လဲ
ကိိုယ်မင်းအပေါ်ဘာတစ်ခုသဝန်တိုလို့လဲ"

"ကိုကိုက နေနိုင်တာလေ
​အေးတိအေးစက်ရေခဲတုံးကြီးကို"

"မင်းးးးး
ဘာလို့ ဆိုးလာတာလဲ"

"ကိုကို့ကိုချစ်လို့
ကိုကိုနဲ့ပတ်သတ်ရင် လောဘလည်းကြီးလာတာ
မောင့်ကိုယ်မောင်လည်းသိတယ်
​လျော့ချစ်လို့မှမရတာကိုးလို့"

"ကိုယ်နားလည်ပါတယ်
ဒါပေမယ့်
ကိုယ်ဘာမှလုပ်မနေဘူးဆိုတာကိုလည်း သတိရလေ"

"ကိုကိုဘာမှလုပ်မနေတာလည်း သိပါတယ်
ကိုကို့ကို ဆုံးရှုံးရမှာ မောင်သိပ်ကြောက်တယ်
​ကိုကို့ကို ဘာလို့ အာ့လောက်ချစ်မိသွားမှန်းလည်းမသိတော့ဘူး"

"မင်းတော့ အဲ့ဒီစိတ်နဲ့ ရူးလိမ့်မယ်"

"ဟုတ်တယ် ကိုကို့ကိုချစ်လွန်းလို့ မောင်ရူးနေပီ"

"ဟဟပဲရမယ်
နောက်ကို အာ့လိုပူညံပူညံသိပ်လုပ်ရင် အကုန်ဘလော့ပစ်မယ်"

မဟောင်းတဲ့ပုံပြင်Where stories live. Discover now