Isang umaga nanaman ang aking tatahakin.tila paulit ulit ng gumigising,marahil nga ako'y isang tao na paulit ulit ng nagkulang at nagkasala dahil sa galit,at poot na nadarama.pinagmasdan ko ang nakaraan saakin walang nakatanaw iniisip na di nako naririnig ng kalangitan.Pawis st luha parehong pumapatak parehong nakakaramdam ng pagod at dalamhati isa lang ang aking nais,ang mabuhay sa realidad ng puno ng katagang paalam na.Nakay hirap bigkasin pagwala kana,saan na ako tutungo kapag nabigo ako galit ko saakin papatay di ko mapigilang umiwas sa taong nakaantabay kapag sila ang nilapitan ako din ang nasaktan bulong bulongan nila saakin nakakasakit naiingit ako dahil itinutulad nila ako sa taong di naman katulad ng akin,di nila nakikita ang halaga ng isang taong patay na lunod sa lungkot nguting nauubos.Isang araw may isang babae ang nagpatunay ng halaga ko siya si marie bell ang unang taong minahal ko na higit sa sarili ko. Buhat ng dumating siya wala na akong paki alam sa tatahakin ko makitid man na daan ay tatawirin ko,hangang sa nalaman ko na si marie bell ang pinakamamahal ko ay tuluyang lumayo at iniwan na ako na akala ko handa siya manatili sa akin,nagkamali ako hindi pala ng taong mahal mo mahal karin at hindi totoo na ang kasinungalin ay mababago at ang katotohanan ay maloloko.Ngunit dahil sa mga taong nakapaligid sa amin nadala siya at tuluyan ng wala na .Sinubukan ko mag pagkamatay oonga pala patay na patay na ako(naisip ko)na hangang dito nalang na baka kaya nila maging masaya pag wala na ako
To be continued
