Jan en Miranda

De vrek

Lang geleden, ergens niet zo ver hier vandaan, leefde er eens een man, Jan was zijn naam

Jan was een echte vrek, al wat hij zag moest hij hebben, al was het laatste wat hij deed maar als hij iets zag moest het zijne zijn.

Nu was deze man alleen, geen enkele vrouw kon en wou met hem trouwen, wat hem dan ook hopeloos maakte, want hij had geld goed en welzijn maar een vrouw was er niet in zijn anders zo lege leven.

Op een dag wandelde hij op de heide, zoals hij eigenlijk wel meer deed, om zijn tijd te verdrijven, en daar kwam hij een heel oude vrouw tegen die hem aansprak, wel, kraste de vrouw, weer alleen vriend?

Jan was verbaasd dat deze oude vrouw hem aansprak, keek verwonderd en zei "zo ja en wat dan?"hij was niet gewoon van beleefd te zijn gezien hij geen gezelschap nooit gewaardeerd had.

Met pretlichtjes in de staalgrijze ogen, die tot in zijn ziel leken te dringen, liet de vrouw een akelige lach horen, het kippenvel kwam hem over zijn hele lichaam.

Met krassende stem ging ze verder, ik heb je heel je leven in het oog gehouden, en ik hield wel van wat ik zag, mannen als jij zijn er veel te weinig, zei ze verder.

Verwonderd keek jan haar weer aan, en zei, wat was er dan wat je zo mooi aan mijn leven vond?Ik bedroog en beloog alle mensen om me te verrijken, daar door heb ik nu geen gezin en geen vrienden, niet dat ik ze nodig heb, ging hij verder, maar dat kan toch weinig mensen aanspreken?

Weer gooide de oude vrouw haar hoofd in haar nek en liet een luide lach horen, neen zei ze, geen enkel mens zou er mee tevreden zijn, maar ik hield wel van wat ik zag, wat een rare woordkeuze vond Jan, maar als je wil dan help ik je wel het kost je alleen de helft van je fortuin.

Jan een vrek als hij was, wou geen cent van zijn fortuin afstaan, is er geen andere manier vroeg hij de oude dame, ja maar ik denk niet dat je die gaat nemen zei ze.

Jan was toch heel nieuwsgierig naar de tweede oplossing en zei het ook tegen de oude dame, wel zei de dame, terwijl ze de man met haar staalgrijze ogen doorboorde, aan de oude eik, hier iets verder op, laat je drie druppels bloed vallen, je spreekt je wens uit, ga naar huis en kijk wat er gebeurd.

Jan vond dat al zeker een beter idee dan de helft van zijn fortuin af te staan en ging naar de oude eik, wat hij niet zag was dat op het gerimpelde gezicht van de oude dame een demonische grijns kwam, en dat ze verdween alsof ze nooit bestaan had.

Aan de eik aangekomen nam Jan zijn scherp mes, sneed in zijn vinger en liet drie druppels bloed aan de voet van de oude eik vallen, en zei .... Ik wens een lieve vrouw en dat wat me het dierbaarste is tot mij komt, en ook bij mij blijft.

Toen Jan thuis kwam en zijn bed in kroop was hij doodmoe, hij viel in slaap en sliep de slaap van de doden, hij was met niets wakker te krijgen, maar werd geplaagd door de ergste nachtmerries, steeds zag hij de staalgrijze ogen van de oude vrouw voor zich en steeds hoorde hij haar bloedstollende lach.

Vroeg in de morgen, nog voor de haan kraaide, werd Jan wakker, vol goede hoop van wat komen zou, maar niets gebeurde, hij voelde zich dan ook bedrogen door de oude vrouw.

Teleurgesteld nam hij zijn paard en spande die voor zijn wagen en reed de stad in naar de markt, die zoals elke zondag daar stond, daar aangekomen zag hij het mooiste meisje dat hij ooit zag, maar wat het meeste opviel waren haar staalgrijze ogen ...... waar had hij die nog gezien? De man was zo bedwelmd door haar schoonheid dat hij de ogen van de oude vrouw al vergeten was, en het meest wonderbaarlijkste was dat zij hem aansprak, en zichzelf voorstelde als Miranda aan hem, nooit had Jan gedroomd dat zo een vrouw als Miranda hem zou aanspreken, hij was niet atletisch gebouwd, had zelfs geen heel mooi gezicht, eigenlijk was hij niets speciaals, toch had hij en hij alleen de aandacht van deze heel mooie vrouw.