"konuşmamalıyım." aklımdan kaç kez geçti bu cümle, biliyor musun? her seferinde hesabın geliyor ekranıma. ve ben senin gözlerini görmeden kendime gelemiyorum. önceden sadece benim olan o güzel dudaklarına bakmadan durmak nasıl bir işkence haberin var mı? ya da o dudakları kendi dudaklarımla ezememek, onları hissedememek, o güzel aromalı yumuşak dudaklarını tadamamak... ve şimdi o dudaklarını sevgilin tadıyor. beni sevmediğini hep biliyordum fakat... şimdi gözlerin sevgiline "benim aşkımsın" der gibi bakıyor fotoğraflarınızda. hani senin aşkın bendim? gözlerin bana hiç öyle bakmasa bile dudaklarından çıkan o güzel kelimelerin odağı sadece ben olurdum. gözlerinde aşkını göremezdim sevgilim fakat dürüstçe soruyorum şimdi; hiç mi canın yanmadı? bana yalandan iltifatlarda bulunurken o güzel kalbin hiç mi yara almadı? hiç mi üzülmedin? seni hep anlayabildiğimi düşünürdüm. yanılmak ne kötü şeymiş sevgilim. sen hiç sevdiğim sen değilmişsin aslında. aşkımdan gözlerim kör mü olmuştu yoksa sen hep gizliyor muydun benden kendini? senin için kendisini hiç düşünmeden öldürebilecek birisine yalan mı söylüyordun?
keşke yalanını daha iyi saklasaymışsın.
