Druid Akademisi: KAÇIŞ

BÖLÜM 1

Aklımızda birçok soru ve sorun ile gökyüzünde süzülüyorduk. Çok yorulmuştum. Hem zihnen hem bedenen.

Birkaç ay önce bir anda dünyam değişmiş ve hayatım altüst olmuştu. Ben daha hayatımı yeniden düzene sokamadan tekrar dağılmıştı. Şu an tek bildiğim kaçmamız gerektiğiydi. Druidlerden, onların gerçeklerinden ve bilinmezden... Kaçmalı ve kendi gerçeğimizi bulmalıydık. Durup mola veremezdik. Her saniyenin önemi vardı. En ufak gecikme bizi bulabilmek için daha fazla yaklaşmalırına neden olurdu.

"Artık aşağı inmeliyiz. Hava karardı ve sende çok yorgunsun." dedi Tyler.

"Tamam," dedim. Enerjim o kadar tükenmişti ki itiraz edecek halde değildim. Hava bizi yere indirdiğimde derin bir nefes alıp memnuniyetle gitmesine izin verdim. Bir kaç saniye gözümü kapatıp derin nefesler almaya devam ettim. Gözümü açtığımda "Tekrar yönümüzü kontrol eder misin?" dedim.

"Çok yorgunsun, daha fazla hareket edemezsin." dedi Tyler.

"Sorun yok. İlerleyebilirim. Sen yönümüze bak." dedim.

Bir süre bakıştıktan sonra Tyler pes etti ve çantayı sırtından indirdi. İçindeki kağıt şeridi çıkardı. Şerit dümdüz önümüzde süzülüp ilerlemeye başladı. Tyler şerit parçayı uzaklaşmadan havada yakaladı ve tekrar çantanın küçük bölmesine koyup kapattı. "Doğru yöndeyiz. Düz devam etmeliyiz." dedi.

"Tamam o halde, düz devam ediyoruz." dedim. Tyler çantayı sırtına attı ve yürümeye başladık. Tam birkaç adım atmıştık ki ayağım bir ağaç köküne takıldı ve dengem bozuldu. Normal şartlarda beni çok etkileyecek kadar büyük bir engel değildi. Ama yorgunluğun verdiği etkiyle yere kapaklanmak üzereydim. Yerle aramızda çok az bir mesafe kalmışken Tyler beni havada yakaladı ve düşmemi engelledi.

Tekrar doğrulduğumda, "Şuan ağaçların arasında güvendeyiz. Sen biraz enerji çekme şeyini yap bende etrafa bakınırım. Sonrada yola koyuluruz." dedi. Bu sefer itiraz etmemiştim. Çok yorgundum ve bu şekilde uzun süre yürüyemezdim. Başımla onayladım.

Bir ağaca yanaştım ve ağaca sırtımı dayayarak yere oturdum. Sadece oturmak bile iyi gelmişti. Tyler sırt çantasını yere bıraktı. Kılıcımı aldı ve ilerlemeye başladı. İlerleyen zamanda onunla bu konuyu konuşamamız gerekecekti. Tyler uzaklaşınca bende gözlerimi kapattım. Ellerimi toprağın üzerine koydum ve odaklanmaya çalıştım. Ellerimin altında şefkatli bir enerjinin varlığını hissediyordum. Bana güç vermiyordu ama orada varlığı hissediliyordu. Ardından görüntüler gelmeye başladı. Orman canlı bir şekilde parlıyordu. Her yerde kuşlar, çiçekler ve bir çok hayvan vardı. Ardından içlerinden bir geyik yere düştü. Geriye kalan tüm hayvanlar kaçmaya başladı. Yerdeki geyiğin yan tarafında bir mızrak vardı. Dişi geyik kesik kesik nefesler alırken acısını hissetmeye başladım. Hissettiği acı fizikselden ziyade ruhani idi. Geyiğin gözlerinden görüyordum artık. Mızrağın acısını düşünmüyordu, çalıların arasından ona bakan yavruyu düşünüyordu. Yavru gelmek istiyordu ama yaralı geyik uzak durmasını söylüyordu. Elinde mızraklar ve bıçaklar olan insanlar yaklaştı. Geyiğin tek isteği yavrusunu fark etmemeleriydi. Ama biri fark etti ve yavrunun boğazını kesti. Dişi geyiğin acısı öylesine büyüktü ki kalbi acıdan parçalanacak sandım. Ama kalbi parçalanmadan boğazı kesildi. Başı yere düştüğünde benimde gözlerim açıldı.

Kalbim sızlıyordu. O acıyı hissetmiş adeta yaşamıştım. Evet enerjim yerine gelmişti ama çok acı çekiyordum. Tyler'a bakınmaya başladım ama ortalarda görünmüyordu.

Ayağa kalktım ve yerden çantayı aldım. Tyler'ın gözden çıkardığı, gizli odadan aldığımız diğer kılıcı elime aldım. Sırtımda oklarım ve yayım duruyordu ama bu kadar ağacın arasında işe yaramazlardı. Sessizce ilerlemeye başladım. Tyler'ın gittiği yöne gidiyordum. İçimde kötü bir his vardı ve bunun az önceki içime çektiğim acıyla alakası yoktu. Sessizce ağaçların arasında ilerliyordum. Güneş artık tamamen yok olmuştu. Yolumu bulutların arasından zar zor görünen yıldızlar aydınlatıyordu. Bu karanlıkta nasıl oluyor da hala görebiliyordum gerçekten şaşırtıcıydı. Tyler'ı hala görememiştim. Yanlış kişilerin duyma ihtimaline karşı seslenemiyordum.