The Monogatari - Ep.02 - Στενά Περιθώρια (μέρος 1ο)

Στενά Περιθώρια (μέρος 1ο)

Δεν ξέρω πως βρέθηκα ξαφνικά σε αυτό το σημείο. Δεν περίμενα ότι ένα απλό περιστατικό ελέγχου στοιχείων, μια απλή διαδικασία ρουτίνας θα είχε εξελιχθεί έτσι.
Στεκόμουν πίσω από την κάλυψη της ανοιχτής πόρτας του περιπολικού και είχα το όπλο μου παρατεταμένο ευθεία μπροστά. Είδα με την άκρη του ματιού μου στα αριστερά μου τον συνάδελφο μου να έχει και αυτός το πιστόλι στα χέρια του και να σημαδεύει σταθερά ευθεία.

Πάνω στο πρόσωπο μου έπεφταν όχι μόνο τα φώτα από τον φάρο του δικού μας περιπολικού, αλλά και τα φώτα άλλων πέντε περιπολικών που είχαν φτάσει στο σημείο.

Θεωρώ ότι τον είχαμε παγιδέψει. Ο ύποπτος είχε βγει από το κατεστραμμένο του αυτοκίνητο και στεκόταν στο κέντρο μιας μεγάλης, κεντρικής διασταύρωσης. Με τα περιπολικά μας είχαμε καταφέρει να τον περικυκλώσουμε και να κλείσουμε κάθε δρόμο της διασταύρωσης που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να διαφύγει.

Είχαμε όμως ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Ο ύποπτος, ένας μεσαίου αναστήματος, ξανθός και γεροδεμένος άντρας, στεκόταν στο κέντρο της διασταύρωσης, με το αίμα να τρέχει στις ανοιχτές πληγές του προσώπου του, κρατώντας μια γυναίκα με το πιστόλι του κολλημένο στο κεφάλι της. Το βλέμμα του άντρα φαινόταν ψυχρό και αποφασισμένο ανάμεσα από τα μαλλιά του που ανέμιζαν από τις δυνατές ριπές του αέρα. Η γυναίκα ούρλιαζε από τον τρόμο της και με τα χέρια της προσπαθούσε να τραβήξει το μπράτσο του άντρα που την κράταγε σφιχτά γύρω από τον λαιμό.

Δεν ξέρω ποια ήταν αυτή η γυναίκα και πως κατάφερε να την πιάσει σαν όμηρο. Φαντάζομαι ότι και κανένας από τους υπόλοιπους αστυνομικούς ήξεραν, γιατί η γυναίκα εμφανίστηκε από το πουθενά. Ήταν μαζί του μέσα στο αυτοκίνητο όλη αυτήν την ώρα ή μήπως ήταν κάποια τυχαία που την άρπαξε την ώρα που απλώς προσπαθούσε να περάσει το δρόμο;

Τα περιπολικά μας είχαν σχηματίσει σχεδόν έναν κύκλο γύρω από τον άντρα. Τα όπλα όλων μας ήταν στραμμένα πάνω του, όμως όσο κράταγε τη γυναίκα μπροστά του σαν ασπίδα, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Όλοι μας ξέραμε όμως ότι δεν μπορούσαμε να περιμένουμε αδρανής. Όσο αφήναμε τον χρόνο να περνάει, τόσο πιο επικίνδυνη θα γινόταν η κατάσταση για όλους μας.

Κοίταξα προς τον συνάδελφο μου με ένα βλέμμα γεμάτο απορία και εκείνος με κοίταξε πίσω.

«Τι κάνουμε τώρα;» τον ρώτησα με τα μάτια μου. Εκείνη τη στιγμή, το ελικόπτερο της αστυνομίας ήρθε πάνω από το κεφάλι μας, με τις λεπίδες να προσθέτουν ακόμη περισσότερο αέρα σε μια ήδη ανεμώδη νύχτα. Ο προβολέας του ελικόπτερου έπεσε πάνω στον άντρα, φωτίζοντας τον με μια δυνατή, λευκή δέσμη.