Aslında hep ağlardım
Gizli gizli
Sessiz sessiz
Hep bulutluydu kalbim
Hep dalgalıydı gözlerim
Halimi gören kimse yoktu karanlıktan başka
Derdimi ise duvarlar dinlerdi
Gözyaşlarımın ardından gülünce
Gökkuşağı çıkmazdı ortaya ama
Ben hep yaralarımı gülerek örterdim
Değişik gelirdi insanlara
Ama ben herşeye gülen basit insan değil
Fırtınasını içinde yaşayan biriydim
Konuştuklarımdan çok sustuklarımda gizliydim aslında
Kimse anlayamadı benim kim olduğumu
Issız bir aşktı benimkisi
Sadece ben ve duygularım
Sen hiç olmadın
Ve ben hep yalnızdım
Bir savaştı içimde aşk
Harabe duygularımın altında
Ben hep mağlup olandım
Ama aslında hataydı benimkisi
Kendi hayatını mahveden biri
Çünkü: sana koşan hayaller kurdum
Duraksız ve heyecanlı
Belki hataydı her yaptığım
Belki hesaba katmadığım yokluğun
Düşünmekten korktuğum tek şeydi
Belki kendimi kandırmaktan
Başka birşey değildi yaşadıklarım
Ama bugün işte bugün
Güneşin yüzüme vurduğu gün bugün
Hayata bir gözlük camından baktığım gün değil
Hayata çıplak gözle baktığım gün
Acıları bir kenara fırlatıp attığım
Biraz olsun hayata içten gülümsediğim gün bugün
4 duvarın içinden bilir hayata döndüğüm
Gözyaşlarımla kaybolup giden benliğimi bulduğum gün bugün
Deniz kadar masmavi bakıyorum hayata bugün
İçimde anlatılmaz bir heyecan
Bomboş bir kağıt gibi tertemiz herşey
Sanki çocukken hissettiğim sevinçli
Günlere döndüğüm gün bugün
Herşeyi yakıp unutuyorum bugün
Artık mutluluğa dair tüm kapıları açıyorum
Bugün özüme döndüğüm gün
Bugün acılarımı gömdüğüm gün
Neden olduğunu bilmiyorum
Ama azıcık da olsa hayallerimin
Peşinden koşmak
Hesapsızca yaşamak istiyorum
Ama bizler suçlulardık
Çünkü bizi kimse ciddiye almıyordu.
İnsanlara komik geliyordu inandığımız herşey
Her söylenene inanıyorduk.
Arkamızdan alay ediyorlardı
Herkesin iki belki üç ayrı hayatı vardı Düşlerini yastık altlarına saklıyordu insanlar Bizimse bir, sadece bir hayatımız vardı Gördüğümüz rüya yediğimiz yemek yürüdüğümüz yol aynı yerden geliyordu Umut torbalarımız gecede ışıl ışıl parlardı Dışarıdan görenler küçümserdi Çünkü dünya, aşkı küçümseyen insanlarla doluydu
Her bir telaş vardı içimde Bir gecikmişlik hissi Aynı anda her yerde olmak istiyordum Birçok yere gitmek isterken hiçbir yere gidemiyordum Gözlerimi kapattığımda karşıma gelen o karanlık hayal dünyasında kaybolurdum Hayatımın hiçbir karesinde sevgi olmamıştı Sevgi zannetmiştim yalanları, umut zannetmiştim karanlıkları Hep severken terk edildim hep gülümserken acıya yenildim Belkide sevilmeyi haketmedik Belkide hiçbir zaman sevginin sofrasında gülüşlerimizle nefes alamayacağız
İçimizde ıslandıkça büyüyor ateş Her bir hesap dönüp duruyor kafandaki çarpım tablosunda Günün gündüzünden ayrı gecen aksamindan Ne güzeldi oysa başlarken öyle değil mi ne güzeldi elleri dokunuşu sarılışı başına buyruk havası Ne oldu peki ne olduda balkabağına dönüştü herşey Neden öpüp uyandırmadı prensesin????
Anladım önemli olan mutlu olabilmek değil mutlu kalabilmek Huzur ne kalleş bir duyguymuş sakinleşti dört bir yanım huzur mu oldu şimdi gözümden akanın adı??? Pencerede oturup izledim dışarıdakileri düşenide gördüm durup öpüşenide kimi ayrıldı kimı özlemle sarıldı birbirine ama hiç biri kafasını kaldırıp bakmadı camlarda sevdiğini arayan insanları görmediler bencillerdi kendi mutluluklarını düşündükleri için bu durumdaydık ama unutmalıydı insan uyuyarak ölmelizdi insan yastığa kafasını sert bir şekilde koyup gözünü kapattığında sonsuz bir huzur kaplamalıydı içini Yüreği yeniden canlanır insanın sabah güneşi vurduğunda gözlerine nasıl olduğunu unuttuğu gülümseme yeniden yayılır yüzüne kabuğundan çıkar karanlık dağılır ve UMUTLAR yeşerip içindeki yerini alır
